Αναπτύσσοντας σε προηγούμενες ενότητες, τους πυλώνες μιας νέας δυστοπικής αρχιτεκτονικής της κυριαρχίας πάνω στη κοινωνία, περιγράψαμε το ρόλο του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού, του πολιτικού μετα-φασισμού, και του ορθοπολιτικού δικαιωματισμού. Τα τρία αυτά μέρη, συντείνουν σε μια κυριαρχία ολιστικού τύπου, του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού, που συνοψίζει ως έννοια τη νέα αρχιτεκτονική της κυριαρχίας επάνω στη κοινωνία.
Σε αυτή τη προοπτική θα πρέπει ταχύτατα όλοι οι άνθρωποι να αντισταθούμε, όσο τουλάχιστον προλαβαίνουμε και μπορούμε ακόμα να σκεφτόμαστε. Εκεί θα πρέπει να στρέψουμε τα βέλη μας, δίχως να ξεχνάμε ή να «ξεχνιόμαστε» από τις πάγιες ιδεολογικές μας θέσεις ακόμα και στα θέματα κρατικο-καπιταλιστικών μορφωμάτων που επιμένουν ακόμη να υφίστανται. Συνεπώς καλούμε κάθε έλλογο ον, σε όποιο ιδεολογικό μετερίζι κι αν ανήκει, να σταθεί ψύχραιμα μπροστά στο εξαπλωνόμενο σύστημα, και να αντιληφθεί τη συνθήκη της γέννησής του, τους νόμους και τρόπους λειτουργίας του, και να τα καταπολεμήσει, προτού αυτό να γεννήσει φασισμό, πόλεμο και καταστροφή. Ο δρόμος για να το νικήσεις είναι να εξολοθρεύσεις, αυτό που το «ταϊζει». Την εξουσία και το κέρδος.
Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει επιτέλους να δούμε κατάματα τη λειτουργία του κράτους και του καπιταλισμού, που εκτός από ένα αδιαίρετο όλον, ένα σύστημα, θα πρέπει να το αντιμετωπίζουμε σα μια χρονικά διαρκώς εξελισσόμενη διαδικασία, που αλλάζει πρόσωπα. Αλλάζει πρόσωπα ανάλογα με το κίνδυνο που αντιμετωπίζει από τη ρευστή κοινωνική μεταβλητή, αν όχι πιθανότητα κοινωνικής επανάστασης. Αλλάζει πρόσωπα άλλοτε καλά άλλοτε κακά. Άλλοτε βολικά, κι άλλοτε άβολα. Το σύστημα γίνεται γενναιόδωρο αλλά και αρπαχτικό. Το σύστημα είναι φιλελεύθερο, αλλά και αυταρχικό. Σοσιαλδημοκρατικό προνοιακό, αλλά και νεοφιλελεύθερο. Προτάσσει πρόσωπα άλλοτε το κρατιστικό, κι άλλοτε το οικονομικό. Το σύστημα όμως παραμένει πάντα ενιαίο, και μάλιστα αδιαίρετο. Περνάει ο χρόνος αλλάζοντας πρόσωπα και περιμένοντας πάντα τη κατάλληλη στιγμή για να ολοκληρώσει την αδηφάγα του φύση. Όταν η κατάληξη αυτής της διαδικασίας είναι το απόστημα του φασισμού, κι επειδή όταν σπάσει το σπυρί το αίμα πνίγει εμάς, και όχι τους πραγματικούς του αυτουργούς, θα πρέπει επί τέλους να καταλάβουμε ότι μόνο με την οριστική και δια παντός καταστροφή του, έχουμε σα κοινωνία τη πιθανότητα να χειραφετηθούμε και να ελευθερωθούμε. Η αναρχική πολιτεία, είναι η μόνη που μπορεί να εγγυηθεί τη πλήρη κι ολοκληρωτική καταστροφή του. Η αναρχική πολιτική θεωρία είναι η μόνη, που με το αντικαπιταλιστικό και αντικρατικό αξιακό περιεχόμενό της, μπορεί να αντιπαλεύει ουσιαστικά, τα περιεχόμενα και τις αξίες του συστήματος κυριαρχίας. Καμιά άλλη κοσμοθεωρία, δε μπορεί να εγγυηθεί, την ολοσχερή καταστροφή του υπάρχοντος. Και η κοινωνία, αν κι εφόσον επιλέγει να πολεμήσει για τη χειραφέτησή της, θα πρέπει να κλείσει άπαξ διαπαντός τη πόρτα και τις τρύπες που το σύστημα βρίσκει για να αναπαραχθεί. Όχι. Καμιά πόρτα να μη μείνει ανοιχτή. Για κανένα λόγο, είτε δικαιωματικό, διαπαιδαγωγικό, προσαρμογής, γραφειοκρατικό, θεωρίας σταδίων, κτλ, -για κανένα λόγο δε πρέπει να επιτρέψουμε τη συνέχιση της ισχύος του, όταν μπορούμε να το καταστρέψουμε ολοσχερώς.
Η πολιτική αναρχία, είναι η μόνη πολιτική θεωρία που έχει όλες εκείνες τις προϋποθέσεις, για να απαλλαγεί η κοινωνία, από το σύστημα κυριαρχίας,-τη συνισταμένη δηλαδή, του κράτους και του κεφάλαιου. Είναι η μόνη πολιτική θεωρία που αντιμάχεται ευθέως την εκμετάλλευση και την επιβολή, και από τη σύστασή της, αλλά και με την αξιακή συνέπεια των μέσων και των σκοπών μέσα στον ίδιο τον αγώνα της, διασφαλίζει τον εξοστρακισμό των όποιων εξουσιαστικών ή εκμεταλλευτικών πρακτικών, και αποκλείει τη παλινόρθωσή τους.
Γι αυτό απευθύνομαι σε όλους τους πραγματικούς αριστερούς, που δεν είναι αλλοτριωμένοι από τα εξουσιαστικά, γραφειοκρατικά και μεταπολιτικά μικρόβια, να συμμετάσχουν σε ένα νέο κίνημα που πιθανά θα γεννιέται δίπλα τους, να το επανδρώσουν, να συμβάλλουν στην αυτό-οργάνωσή του, μακριά από κομματικές γραφειοκρατίες σε μια νέα διάσταση ζωής κι ενεργού πολιτικής. Ναι πιστεύω στους αγνούς αριστερούς που θα εντάξουν τον εαυτό τους στις άναρχες συλλογικότητές μας. Αρκεί να μπορέσουν ν’ αφομοιώσουν τις αρχές της ακαθοδήγητης συλλογικότητας, και ν’ αντιληφθούν μια πολιτική ζωή χειραφετημένη μακριά από πρωτοπορίες, και κομματικές γραφειοκρατίες. Καμιά λοιπόν πόρτα ανοιχτή στις εξουσιαστικές πολιτικές. Καμιά «κερκόπορτα» ξεχασμένη στη κεφαλαιοκρατική οικονομία. Πλήρης κι ολοκληρωτική εξολόθρευση του αδηφάγου «κτήνους». Ενταφιασμός του με άναρχους θεσμούς, που θα το θάψουν βαθιά μέσα στην ιστορία. Να σημάνει το τέλος της ιστορίας της κυριαρχίας, και την αρχή της ιστορίας της ανθρώπινης συνείδησης.
Για να επιτευχθεί το τέλος της ιστορίας της κυριαρχίας, θα πρέπει οι κοινωνίες να χειραφετηθούν. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να αντιληφθούν την ανάγκη αυτοργάνωσής τους σε συνελεύσεις ως σημερινό πρόπλασμα αλλά και αυριανή κατάληξη, στη κατεύθυνση της οριστικής και αμετάκλητης γενικευμένης κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης. Συνεπώς, μοναδικός δρόμος για την επίτευξη του στόχου, είναι η πολιτικοποίηση της κοινωνίας, και η οργάνωσή της σε οριζόντιες δομές στη γειτονιά και στη δουλειά.
Αυτός πρέπει να είναι και ο στόχος όλων όσων δραστηριοποιούνται, πολιτικά προσανατολισμένοι στην κοινωνική αναρχία. Ο στόχος των αναρχικών ήταν, είναι και πρέπει να είναι η κοινωνική χειραφέτηση από το κράτος, το κεφάλαιο, και την εκμεταλλευτική κυριαρχία τους, από τις αναπαραγωγές κυριαρχίας, αλλά και από τις ιδεολογίες, είτε αυτές είναι εξουσιαστικές, είτε είναι αντιεξουσιαστικές. Άλλωστε ακόμα και αυτή αναρχική πολιτική ιδεολογία, θα είναι άχρηστη, όταν η αναρχία πράττεται, μέσα στη συνέλευση, στη ζωή την ίδια. Γι αυτό και ο αναρχικός, παραιτείται από τη ιδεολογία του, όταν αυτή υλοποιείται. Είναι πια ελεύθερος, όπως από πάντα ήθελε. Μέχρι να φτάσουμε εκεί, στην ελευθεριακή πραγματικότητα, οι αναρχικοί ως φορείς της ιδεολογίας τους, οφείλουν στον εαυτό τους, στους συντρόφους τους, αλλά και στις επόμενες γενιές, να αγωνιστούν προκειμένου να επηρεάσουν με όλα εκείνα τα μέσα που προσιδιάζουν στις αρχές τους, τη κοινωνία στη κατεύθυνση της χειραφέτησής της. Στη κατεύθυνση της δημιουργίας των πρώτων κοινοτήτων, των πρώτων κοινωνικών συνελεύσεων, στη γειτονιά, αλλά και ταυτόχρονα στο χώρο εργασίας.
Για να γίνει αυτό, απαιτείται ένας σκληρός πολιτικός αγώνας, κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, με σκοπό την επιρροή των αναρχικών πολιτικών προταγμάτων. Ο παγκοσμιοποιημένος νεοφιλελευθερισμός, μοιάζει με Γολιάθ που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του, κι αναρχικός πολιτικός χώρος καλείται να ενεργοποιηθεί.
Υποβολή απάντησης