Η άσκηση εξουσίας, εμπεριέχει τη “κατάχρησή” της.

Διακατέχομαι από μιαν ενστικτώδη νομοτελειακή θεώρηση των πραγμάτων. Προφανώς γιατί από μικρός προσπαθούσα να δικαιολογήσω τις σκανταλιές μου. Και ήτανε πολλές. Όπως και τότε έτσι κι εδώ, στο θέμα των μερών, αναρωτήθηκα γιατί.

Γιατί(;) αυτός ο άνθρωπος βίαζε ανήλικα, σκέφτομαι αυτόματα, σχεδόν μηχανικά, άμεσα. Όπως καταλαβαίνετε οι διαδικτυακές καταδίκες και τα ποινολόγια, νιώθω να λειτουργούν σα φερετζέδες για μίση υφέρποντα, για αισθήματα επικίνδυνα, πορνογραφικά  και φασίζοντα ένστικτα. Μιαν εκφόρτιση χωρίς αξία, αφού η πραγματική αξία παράγεται από τα λογικά συμπεράσματα, που απαντούν στα γιατί… Γιατί;

Για να απαντήσουμε στα γιατί, θα πρέπει  να διαπιστωθεί το τι συμβαίνει με τον ψυχισμό του συγκεκριμένου ανθρώπου. Το ότι τα περισσότερα θύματα κακοποίησης “εκδραματίζουν” την κακοποίηση σε δεύτερο χρόνο και τόπο είναι μια βεβαιότητα. Όμως, αυτή η εκφορά της βίας, ως βούληση, γίνεται σε μια συνθήκη. Γιατί πως αλλιώς μπορεί κάποιος νοήμων άνθρωπος, να παρακάμψει ένα ολόκληρο νομικό πλαίσιο, μια κατασταλτική λειτουργία, τη ποινική συνέπεια, αλλά και το κυριότερο τις όποιες ηθικές αναστολές, ορθώνονται μπροστά στη πράξη του, αν όχι σε μια συνθήκη;

Είναι νομοτελειακό, άνθρωποι που διέπονται από την οίηση της εξουσίας, ιεραρχικής ή ταξικής, στη βάση μιας ηθικής -ηθικής της «ανωτερότητας»-, να αμβλύνουν ως προς το νόημα, το καθήκον και το περιεχόμενο, τις όποιες αξίες και αρχές και νόμους οφείλουν να διέπουν αυτούς στη σχέση με τη κοινωνική συμβίωση.

Αυτός μάλιστα είναι και ο λόγος της επιδίωξης της ιεραρχικής ανόδου για την εξουσία. Να μπορούν να κάνουν ανεξέλεγκτα ότι θέλουν. Πρόκειται για το μέσο που επιτυγχάνει σκοπό. Τη κάλυψη των παθών. Η εξουσία ως μέσο, τα πάθη ως σκοπός. Γι αυτό θεωρώ ότι η άσκηση εξουσίας, έχει μέσα της την ίδια τη κατάχρησή της. Συνυφαίνεται με αυτήν, σαν τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Και για να ικανοποιηθεί αυτή η συνθήκη, απαιτείται μια βούληση, που στο τέλος μετατρέπει το μέσο σε σκοπό, τρεφόμενη από το ίδιο κακοποιητικό πάθος .

Ποια βούληση; Αυτή του ζάπλουτου που θέλει να γίνει πλουσιότερος. Αυτή του εξουσιαστή που ονειρεύεται να γίνει αυτοκράτορας. Αυτή του τεχνοκράτη που θέλει να ελέγξει τα νήματα τα κίνησης του χώρου, όπως κι αυτή του καλλιτέχνη που θέλει να ικανοποιήσει την απύθμενη ματαιοδοξία του. Αλλά υπάρχει και σε πιο «ταπεινές» εκδοχές: Αυτή του γραφειοκράτη μικροαστού υπάλληλου τράπεζας, που επιδιώκει έρποντας, θάβοντας και γλείφοντας την ιεραρχική του άνοδο. Ή αυτή του σαδιστή μπάτσου που κλωτσάει το πισθάγκωνα δεμένο συλληφθέντα. Αυτή της γ.γ. που κόβει εκδικητικά τα μαθήματα από τους φοιτητές κρατουμένους, και στέλνει στο θάνατο τον αιχμάλωτο αντίπαλο. Αυτή του νοικοκυραίου μαγαζάτορα που κλωτσάει τον ημιθανή Ζακ, ή του μπάτσου που πνίγει με το γόνατο το Φλόϋντ. Δεν είναι μεμονωμένα. Σχεδόν κάθε εβδομάδα παρόμοια περιστατικά. Ένα κόσμος ολόκληρος κινείται έτσι. Αυτός είναι ο εξουσιαστικός κόσμος.

Αν κάτι λείπει από όλα αυτά, είναι η αξία της συνείδησης. Γιατί υπάρχει κι αυτή, που μπορεί να αναστέλλει τέτοιου είδους πρακτικές, και αποτελεί το μόνο μέτρο της προσωπικής ευθύνης. Και η συνείδηση για να έχει ουσία, θα πρέπει λειτουργεί με βάση κάποιες κοινωνικές αρχές όπως τις αρχές του σεβασμού της προσωπικότητας, της ισότητας, της ελευθερίας, αλλά και του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης.

Ανακαλύπτουμε λοιπόν καθημερινά, μάλιστα μερικοί πέφτοντας από τα σύννεφα, τι έρμα ζόφου κρύβεται κάτω από το μεταξωτό χαλάκι, της  εξουσιαστικής κοινωνίας. Πάντα κρύβεται ένα ανάλογο έλλειμμα πίσω από το κάθε υπουργό, κάθε ζάπλουτο, κάθε κληρικό, αλλά και κάθε γενικώς «ανώτατο» σε θέση εξουσίας…. Ζόφος μαζικής εξάπλωσης, που κάνει ακόμα πιο πολύτιμο το πετράδι της αντίθετης βούλησης. Δηλαδή, έχοντας όλες τις δυνατότητες, να ΜΗ ΘΕΛΕΙΣ να εξουσιάζεις.

Κι εδώ μακαρίζω τη τύχη που μ’ έφερε να συναναστραφώ με κάποιους ανθρώπους του πολιτικού μου χώρου, που σε ανύποπτο χρόνο μου αποκάλυψαν με τη προσωπικότητά τους την αλήθεια της πραγματικής ανωτερότητας της συνείδησης: Αυτής του ικανού, που δε θέλει να ασκήσει εξουσία ενώ  μάλιστα είναι ικανότερος από όλους αυτούς που σήμερα τη στελεχώνουν. Η ηθική αξία πάνω από το συμφέρον. Σε αυτό το πνεύμα κινούνται και οι δηλώσεις του Θανάση Παπαγεωργίου.

Η ιστορία αυτή είναι ένα μάθημα για όλους, για το πως μια εξουσιαστική κοινωνία, αναπαράγεται μέσα από κυκλώματα δύναμης, και ξεζουμίζει ανθρώπους. Η λύση είναι μονόδρομος. Η κατάργηση κάθε εξουσίας, για μια ανθρώπινη κοινωνία.

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.


*