Από πιόνια συντελεστές της ιστορίας

Οι εξαγγελίες Τσίπρα από το βήμα της ΔΕΘ, προσπαθούν να δείξουν, την εικόνα της εξόδου από τη κρίση. Έξοδος από την επιτροπεία, ανεπαίσθητες αυξήσεις στον κατώτατο μισθό, μειώσεις στις φορολογικές κι ασφαλιστικές επιβαρύνσεις, στον ΕΝΦΙΑ, μείωση της ανεργίας, αύξηση των δεικτών ανάπτυξης, (κ.ο.κ.). Αυτά είναι στοιχεία μιας οικονομίας που τείνει να βγει από συνθήκες κρίσης σε αυτές μιας ύφεσης, αν όχι μιας παρατεταμένης υποβάθμισης. Και αυτό γιατί μια οικονομία που κινείται στο ανταγωνιστικό καπιταλιστικό περιβάλλον, έχοντας απ’ την ουσία της υποβαθμίσει την αξία της εργασίας, είναι μάλλον απίθανο, αν όχι εξαιρετικά δύσκολο, να επανέλθει στα επίπεδα της προ κρίσης εποχής αναφορικά με το κοινωνικό βιοτικό επίπεδο μιλώντας πάντα.
Άλλωστε, για λόγους ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, που είναι ο κύριος και κινητήριος μοχλός της οικονομίας και της επιχειρηματικότητας, οι μισθοί θα πρέπει να μείνουν χαμηλά, προκειμένου, και ανεξάρτητα από τη ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού, η εκμετάλλευση του εργαζόμενου δυναμικού να συνεχίζεται αέναα, γεμίζοντας κέρδη τους λογαριασμούς των επιχειρήσεων. Και το κεφάλαιο, δε θ’ αφήσει μια τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη. Κατάφερε άλλωστε μέσα σε 5 χρόνια την απώλεια εργατικών δικαιωμάτων που κερδήθηκαν με αιματηρούς αγώνες πολλών δεκαετιών.

Η όψιμη ευφορία των σημερινών διαχειριστών της εξουσίας έχει μία βάση, στο βαθμό που το σκάφος που λέγεται ελληνική οικονομία, μπάλωσε πρόχειρα τις τρύπες του, κι εκεί που ήταν έτοιμο να βυθισθεί ολοκληρωτικά, τώρα μοιάζει μάλλον να ξεκινάει ένα δειλό αρμένισμα, με κατεύθυνση τα άγρια νερά του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, πλέοντας πρώτα τα ήρεμα νερά μιας ευρωπαϊκής εποπτείας. Το πρόβλημα βέβαια είναι, ότι σε αυτό το αρμένισμα επιβάτες είμαστε εμείς, και γίνεται ακόμα μεγαλύτερο αν αναλογισθεί κανείς το πόσο επικίνδυνο είναι να βρίσκεσαι επάνω σε ένα σκάφος που ο ιδιοκτήτης του αρέσκεται στο να το βουλιάζει, προκειμένου να εισπράττει την αποζημίωση, ανεξάρτητα μάλιστα από τη βούληση των επιβατών ή ακόμα και του καπετάνιου του.

Ο καπιταλισμός αναζωογονείται από τις ίδιες του τις κρίσεις. Και αυτό είναι λογικό επόμενο, αφού μέσα στη φύση του και μοναδικό του κίνητρο είναι το κέρδος και η συσσώρευσή του. Όταν αυτό συμβαίνει, τότε φτάνει σε αδιέξοδο. Και όταν φτάνει σε αδιέξοδο προκαλεί κρίσεις, όπως αυτή που προκάλεσε τη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας, ή τη κατάρρευση τραπεζών και ασφαλιστικών κολοσσών σε άλλες χώρες. Οι κρίσεις φέρνουν ένταση, αντιπαλότητα μεταξύ των επιβατών, επιβολή και καταστολή, φασισμό, και όταν τα πράγματα φτάσουν στο μη παρέκει, πόλεμο. Ένα γαϊτανάκι ζωογόνο για το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, θανατηφόρο για τη κοινωνία των πολιτών.

Η όποια ευχέρεια διαχείρισης επιτεύχθηκε, αν και αποτελεί μια παροδική «επιτυχία» για τους διαχειριστές της ελληνικής οικονομίας, δεν είναι παρά ένα προσωρινό διάλειμμα. Και αυτό γιατί ο νεοφιλελευθερισμός, επέρχεται απαιτώντας νέα υποτίμηση των ανθρώπινων ζωών. Η όποια κεϋνσιανή διαχειριστική λογική, όσο κι «επιτυχημένη» να είναι, πάει περίπατο. Το σύστημα συνθλίβει απομονώνοντας τους απείθαρχους, αν δεν εφαρμόζει μεθόδους βίαιης προσαρμογής, παρόμοιες με αυτές που οραματίζεται το σύμφυρμα του φασίζοντα νεοφιλελευθερισμού, που εκπροσωπεί η ελληνική δεξιά. Συνεπώς, αργά ή γρήγορα, η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση Τσίπρα, θα εκπέσει ως μεθοδολογία της «τέχνης του εφικτού», όπως άλλωστε κατέπεσε η σοσιαλδημοκρατία στα προηγμένα ευρωπαϊκά κράτη, αφού από τη φύση της τελικά δεν είναι παρά ένα στάδιο, διαχείρισης του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, και όχι αμφισβήτησής του. Συμπερασματικά, καμία κυβέρνηση, όσο «προοδευτική» κι αν είναι, δε μπορεί να αλλάξει τις δομές του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Αν όχι αυτοί τότε ποιός;

Στη φάση που είμαστε, μια νέα κρίση μοιάζει να εμφανίζεται. Μια νέα κρίση παγκόσμιου χρέους. Τρείς φορές πάνω από το ετήσια παγκόσμιο παραγόμενο πλούτο, είναι το χρέος νοικοκυριών, επιχειρήσεων και κρατών, απέναντι στις τράπεζες. Μια νέα φούσκα ετοιμάζεται πάλι να σκάσει, με συνήθη θύματα τους αδύναμους αυτού του κόσμου. Οι τράπεζες είναι ασύδοτες, κι επιβάλλουν τους κανόνες του συστήματος. Τα στελέχη τους είναι η νέα εξουσιαστική γραφειοκρατία, που όχι μόνο επιβιώνει με κάθε περίσταση, αλλά ενίοτε κυβερνάει κιόλας. Το χρηματιστικό κεφάλαιο με τη λογιστική του ισχύ, επιβάλλεται στη πραγματική οικονομία, αλλά και στα κράτη. Η εργασία έχει απαξιωθεί, και οι εργαζόμενοι παράγουν με όρους επιβίωσης. Η νέα κρίση θα απαξιώσει ακόμα περισσότερο τη μισθωτή εργασία, και κατά συνέπεια την ίδια τη ζωή, επιβάλλοντας ένα γενικευμένο παγκόσμιο φεουδαλισμό, μετατρέποντας τη κοινωνία σε μια γιγάντια δουλοπαροικία άλογων καταναλωτικών υποζυγίων.

Όσο ζοφερό κι αν μοιάζει, από πίσω του κρύβεται μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία να αντιληφθούμε ότι… ο κύκλος αυτός πρέπει να σταματήσει. Η σοσιαλδημοκρατία απέτυχε. Ο καταναλωτισμός είναι μια αυταπάτη. Το σύστημα αυτό δε διορθώνεται. Γκρεμίζεται. Θα πρέπει πλέον όλοι να αντιληφθούμε ότι θα πρέπει να πάρουμε δραστικά, επαναστατικά μέτρα, και μόνο η αυτό-οργανωμένη κι ανυπότακτη κοινωνία μπορεί. Μόνο εμείς μπορούμε να σταματήσουμε με κάθε τρόπο, αυτό το φαύλο κύκλο της ανθρώπινης εκμετάλλευσης, της λεηλασίας της φύσης, της εξάντλησης των φυσικών πόρων, της κυριαρχίας των ισχυρών του πλούτου, και της υποταγής της καταπιεσμένης κοινωνίας στο χρήμα και την εξουσία τους. Με το όποιο κόστος, να πολεμήσουμε ενάντια στον επερχόμενο μεσαίωνα.

Να επαναστατήσουμε. Να φτιάξουμε ένα δικό μας κόσμο, χωρίς εξουσία κι αφεντικά. Να φτιάξουμε μαζί, τον δικό μας κόσμο: Τα δικά μας σπίτια, τα δικά μας αυτοκίνητα και τις δικές μας ανέσεις. Αυτές που ταιριάζουν στις ανάγκες μας και όχι στην απληστία του κέρδους. Όπως ξέρουμε εμείς. Με σεβασμό στο περιβάλλον, λιτά, ικανά κι απέριττα. Όμορφα. Να βάλουμε τέλος στα σκοτάδια της ιστορίας, να μη ζήσουμε σαν δούλοι.

Μικρές ομάδες αρχίζουν πάλι ν’ ανθίζουν στις γειτονιές. Σε όλο τον κόσμο, απ’ άκρη σε άκρη στη γη, άνθρωποι ζούμε με την ίδια σκέψη. Τη χειραφέτησή μας από κέρδος κι εξουσία, φτιάχνοντας κοινότητες αγώνα, οργανώνοντας τις αντιστάσεις μας χωρίς αρχηγούς. Φτιάξε κι εσύ μια τέτοια κοινότητα. Ας ξεκινήσουμε να συμμετάσχουμε στις ακηδεμόνευτες διαδικασίες των δικών μας συλλογικοτήτων. Μόνοι μας θα φτιάξουμε το μέλλον μας. Για να πλάσουμε από σήμερα το πρόπλασμα της κοινωνίας του αύριο. Έλα να γίνουμε πολλοί και θα τα καταφέρουμε.