«Η δυνατότητα της αναρχίας βασίζεται στην πεποίθηση ότι οι άνθρωποι μπορεί πάντοτε να αλλάξουν την συμπεριφορά τους. Για να αλλάξουμε τους εαυτούς μας και τις κοινωνικές συνθήκες, οφείλουμε να ασκήσουμε την περιορισμένη ελευθερία που διαθέτουμε. Μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να το κάνουμε και να δημιουργήσουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ελευθερία και ενότητα. Ποιος μπορεί να διαψεύσειότι έχουμε κάνει ελάχιστη χρήση των δυνατοτήτων μας;»
Γκ. Λαντάουερ.
1.
Δεδομένης της συγκυρίας αλλά και της κινηματικής άμπωτης που αναρχικού πολιτικού «χώρου», απαιτούνται οπτικές που θα αναπροσδιορίσουν τις στρατηγικές του ενεργού, καθώς και την επανενεργοποίηση του ανενεργού του ευρύτερου κινηματικού κομματιού. Σε αυτήν την κατεύθυνση κατατίθεται αυτό το σημείωμα, σαν πρόταση υπό διαμόρφωση για να γεννήσει προβληματισμό, συζήτηση και συλλογικό σώμα για να την κοινωνικοποιήσει περαιτέρω εφόσον γίνει αποδεκτή. Προτείνει ένα νέο ξεκίνημα αγώνα με βάση την επερχόμενη συγκυρία.
Θα πρέπει να αποφύγουμε την ευκολία να εξηγήσουμε την σημερινή πολιτική συνθήκη απλά ως «επέλαση της κυριαρχίας». Μια τέτοια ανάλυση είναι αποδοχή ήττας σε έναν πόλεμο που θα έχει διάρκεια. Η κυριαρχία επελαύνει όταν έχουν μειωθεί οι αντιστάσεις. Γι αυτό και η επέλαση της κυριαρχίας έχει να κάνει και με τις δικές μας αντιστάσεις.
Σε όλους μας λοιπόν αναλογεί και ένα μερίδιο ευθύνης για την επιτέλεση αυτού του αγώνα αντίστασης. Άλλωστε κανείς μας δεν διατίθεται να τον αφήσει όσο κι αν η κυριαρχία επελαύνει. Απομένει λοιπόν να πρέπει να βρούμε το σχέδιο εκείνο που ο «χώρος» όχι μόνο θα αντέξει στις επιθέσεις της κυριαρχίας διατηρώντας άσβεστο το πρόταγμα, αλλά και θα βάλει τις βάσεις για την διαρκή αντεπίθεση που θα φέρει το σύστημα σε θέση «να δοκιμάζει τις αντοχές του».
Δεν είναι λοιπόν μόνο η επέλαση της κυριαρχίας. Είναι και η δικιά μας απουσία οργάνωσης, στρατηγικού σχεδίου, σαφούς πρότασης προς την κοινωνία, ορθής πολιτικής επικοινωνίας, εστίασης στην αποτελεσματικότητα, εκμετάλλευσης της συγκυρίας. Δικαιολογημένα αν σκεφτεί κανείς την ηλικία αλλά και την ιστορικότητα του «χώρου» στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Τον τρόπο που γεννήθηκε, το περιβάλλον που έκανε τα πρώτα του βήματα, και στη συνέχεια τον τρόπο που ανατροφοδοτήθηκε, αναπτύχθηκε κι ενδυναμώθηκε.
Σήμερα βρισκόμαστε στη θέση να έχουν περάσει πολλές δεκάδες χιλιάδες κόσμου από την κοινή μας «παιδεία», που επιμορφώθηκαν στο πολιτικό πνεύμα κι έως ένα βαθμό στο πολιτικό ήθος, και μάλιστα σε ηλικίες όπου συντίθεται η προσωπικότητα. Αυτές οι πιθανά εκατοντάδες χιλιάδες «βαπτισμένοι» στις πορείες στο δρόμο, στα δωμάτια των καταλήψεων και των στεκιών, στις συνελεύσεις των συλλογικοτήτων και στα γραφτά του Μαλατέστα, είναι χαμένοι μέσα στο πλήθος, κι αποτελούν ένα τεράστιο και πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο, που καλούμαστε να συναντήσουμε πάλι, ιδιαίτερα στην επερχόμενη συνθήκη.
Με άλλο τρόπο αυτή τη φορά. Ώστε να αίρεται η όποια πικρία μπορεί να απέμεινε ως τελευταία ανάμνηση. Άλλωστε ότι αρχίζει με μεγάλο ενθουσιασμό, σχεδόν πάντα τελειώνει με πικρία, άλλοτε δικαιολογημένη άλλοτε αδικαιολόγητη. Δεδομένου ότι μια συνείδηση που πέρασε από την παιδεία της επαναστατικής κουλτούρας, δύσκολα αλλάζει, οφείλουμε να τείνουμε το χέρι και να καλέσουμε στη συμμετοχή, με όποιο τρόπο και σε όποια βαθμίδα διασύνδεσης δύνανται, σε αυτό που επιδιώκει η παρούσα πρόταση. Οι καιροί είναι δύσκολοι, κι απαιτείται συσπείρωση. Έχουμε ένα κεφάλαιο λοιπόν: τους παλιούς συντρόφους, τους ανθρώπους μας, που πλέον έχουν την εμπειρία, το μέτρο, το ρεαλισμό και το πρακτικό εκείνο πνεύμα που ξέρει να υλοποιεί. Ένα κεφάλαιο λοιπόν, οι παροπλισμένοι σύντροφοι.
Επίσης έχουμε τους ενεργούς συντρόφους που με ποιότητα, σεμνότητα, επιμονή και πείσμα υφαίνουν το νήμα της αντίστασης. Μέσα από συλλογικότητες, δίνουν χρόνο πόρους και μεράκι, να αρθρώσουν «τον λόγο». Με όποιο τρόπο κι αν το κάνουν, η πρόταση αυτή έρχεται να δώσει μιαν από τις πολλές απαντήσεις στο ερώτημα «…και τώρα τι κάνουμε;». Μεγάλο αυτό το κεφάλαιο, το ποιοτικό ενεργό δυναμικό.
Τέλος, έχουμε μια πλειάδα από αυτοργανωμένα εγχειρήματα -δράσεις εφαρμογής, συνεργατικά σχήματα, αγροκολλεκτίβες, δομές εκπαίδευσης και ιατρικές δομές, αλλά και ανεξάρτητους παραγωγούς κι επαγγελματίες, επιστήμονες και τεχνίτες. Μεμονωμένες στάσεις αλλά και συλλογικές απόπειρες εφαρμογής των ελευθεριακών αξιών στην καθημερινότητα, που επιχειρούν “μεταξύ σφύρας και άκμονος”, να βιοποριστούν χωρίς να θυσιάσουν το βασικό αξιακό τους κώδικα.
Έχοντας αυτά τα σημαντικά κεφάλαια και προϊούσης της συγκυρίας, η απουσία ενός ανταγωνιστικού πολιτικού πόλου και ακόμα περισσότερο ενός απαραίτητου αυτοργανωμένου κοινωνικού μετώπου, επιτρέπει στη νεοφιλελεύθερη και φασίζουσα νεοδεξιά να επιτελεί ανενόχλητα το διαλυτικό της έργο: την αποσυνάρμωση της κοινωνίας στην κατεύθυνση του κέρδους της ολιγαρχίας.
Απαιτείται λοιπόν η κατάθεση προτάσεων που μέσα από τη ζύμωση θα δημιουργούν μια κοινή αντίληψη για τον τρόπο της πάλης στην παρούσα συγκυρία, την άμυνα στην επέλαση της κυριαρχίας, την ουσιαστική αξιοποίηση των δυνάμεων στην ίδια προταγματική κατεύθυνση με συνθέσεις και ενωτική λογική, καθώς και την δημιουργία ενός συμπαγούς κοινωνικο-πολιτικού πόλου, που με τη μορφή του μετώπου θα ελκύει όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια, που θα ριζοσπαστικοποιούνται από την προϊούσα φτωχοποίηση και την γενικευμένη αδικία.
Σε αυτήν την λογική συνεισφέρουμε στον δημόσιο διάλογο αυτήν την πρόταση, προκειμένου να γίνει αφορμή ζυμώσεων, αλλά και με την κρυφή –φιλόδοξη- ελπίδα ότι μπορεί να αποτελέσει μια κοινή βάση πάνω στην οποία θα χτίσουμε τον αγώνα τις επόμενες δύσκολες μέρες.
2.
Ο αγώνας για την κοινωνική χειραφέτηση από το κράτος και το κεφάλαιο, είναι “ο πιο δύσκολος αγώνας του κόσμου”. Όχι μόνο γιατί έχει να αντιπαλέψει τις πιο μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις και συμφέροντα, όχι μόνο γιατί από την ίδια του την φιλοσοφία, απαιτεί τη μαζική υπερπλειοψηφική συμμετοχή όλων, αλλά και γιατί έχει να παρέμβει σε αφανείς «ποιότητες», δηλαδή στη σχέση.
Η κυριαρχία είναι ένα σύστημα που βασίζεται πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις, εργασιακές, συναλλακτικές, κοινωνικές, πολιτικές, ερωτικές. Έχει τον τρόπο να μετατρέπει τις κοινωνικές σχέσεις σε σχέσεις επικυριαρχίας και υπαγωγής, αναπαραγόμενης εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Εκεί εδράζεται το σύστημα κράτος-κεφάλαιο, αυτό είναι και το μυστικό της επιτυχίας του. Η άλωση της σχέσης, με την αναπαραγωγή εξουσίας εντός τους.
H αντίσταση κι απελευθέρωση των ανθρώπων από τις «σχέσεις» αυτές είναι ο στόχος που θα πρέπει να εστιάσουμε. Στην απελευθέρωση των σχέσεων που απελευθερώνουν τις συνειδήσεις, που με τη σειρά τους φέρνουν νέα απελευθέρωση των σχέσεων από την εξουσιαστικότητά τους. Αυτό το διαλεκτικό «σχήμα» δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την χρεοκοπία του συστήματος, μέσα από την απελευθέρωση των σχέσεων από αυτό. Αρκεί να επιχειρούμε σε αυτήν την κατεύθυνση. Εκεί είναι ο στόχος, εκεί και ο τρόπος. Ας το κρατήσουμε.
Στη συγκυρία που διανύουμε έχουμε ίσως μια ευκαιρία. Οδεύουμε σε μια συνθήκη ραγδαίας φτωχοποίησης της κοινωνίας που είναι νομοτελειακό να προκαλέσει ριζοσπαστικά ανακλαστικά, όπως ακριβώς προκάλεσε η κρίση χρεοκοπίας του κράτους στα 2010.
Αυτή η πολιτική ριζοσπαστικοποίηση στρέφει τον κόσμο, είτε προς την επανάσταση με όρους ταξικούς, είτε προς την αντίδραση με όρους εθνικιστικούς. Κι αν η πρώτη μοιάζει εύλογη αφού οι αιτίες συνάδουν με τα περιεχόμενα και τους σκοπούς ενός αγώνα χειραφέτησης από τους πρωταίτιους της υποβάθμισης, η δεύτερη, δεν επιτελεί παρά μόνον εκτόνωση καταπιεστικών απωθημένων που αναζητούν καταφύγιο νομιμοποίησης μέσα από αυτό που οι μάζες έχουν προσηλυτιστεί από την νηπιακή ηλικία, δηλαδή τον εθνικισμό.
Η αντιδραστικοποίηση είναι απότοκη μιας συνθήκης συνύπαρξης εθνικισμού και καπιταλιστικής υπερσυσσώρευσης -όταν δηλαδή το κεφάλαιο αποφασίζει να συσσωρεύσει πλούτο αποστραγγίζοντάς τον από την κοινωνία. Αυτή η αποστράγγιση της κοινωνίας δεν είναι ένα φαινόμενο πρωτόγνωρο. Είναι μάλλον ο κανόνας κίνησης της καπιταλιστικής ιστορίας. Ενός κύκλου του αίματος, καταστροφής αλλά κι επανεκκίνησης της οικονομίας -στην αρχή με όρους κοινωνικούς και παραγωγικούς, που στην πορεία μεταλλάσσεται σε όρους αποστράγγισης του παραγωγικού αποτελέσματος.
Από την άλλη, η πολιτική ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας από την επερχόμενη φτωχοποίηση,ως συνθήκη, θα μπορούσε να είναι και μια ευκαιρία για χειραφετητικές δυνάμεις να αντλήσουν όλα τα οφέλη της κεφαλαιοποίησής της, εξουδετερώνοντας ταυτόχρονα τους μπράβους της κυριαρχίας, τους φασίστες.
Είχαμε την ευκαιρία στα χρόνια των μνημονίων, να κεφαλαιοποιήσουμε σαν πολιτικός χώρος αυτήν την τάση με ταξικούς όρους, αλλά δεν τα καταφέραμε. Αναγνωρίζοντας τον συντηρητισμό της ελληνικής κοινωνίας, θα μπορούσαμε μέσα από προϋπάρχουσες υποδομές, να κεφαλαιοποιήσουμε ένα αρκετά σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μια ποιοτική και κρίσιμη για τη συνέχεια μειοψηφία. Αυτό δεν έγινε. Και ο λόγος είναι ότι στο προηγούμενο χρονικό διάστημα, δεν είχαμε προετοιμάσει εκείνες τις συλλογικές οργανωτικές δομές, που θα απέπνεαν την εγκυρότητα ενός σταθερού πολιτικού φορέα που υλοποιεί με συνέπεια, συνέχεια κι όραμα, ένα σχέδιο, πολιτικοποιώντας στην δική του αξιακή κατεύθυνση ευρύτερες κοινωνικές ομάδες.
Σήμερα λοιπόν διαμορφώνονται πάλι κι εκ νέου οι ίδιες προϋποθέσεις ριζοσπαστικοποίησης, μόνο που αυτή τη φορά, η κυριαρχία έχει προετοιμάσει τον κόσμο ώστε αυτός να στραφεί αντιδραστικότερα ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου στην κατεύθυνση του εκφασισμού.
Απομένει σε εμάς να βρούμε δυνάμεις, όχι μόνο για να αντισταθούμε στην επίθεση που θα δεχτούμε από το κράτος αλλά και τους εκφασισμένους «πολίτες» του, όχι μόνο να κρατήσουμε αλώβητους τους «τόπους» μας, εδαφικούς, άυλους και υλικούς, και να αντέξουμε στην επίθεση, αλλά να «κρατήσουμε» τόσο όσο χρειάζεται ώστε να εκμεταλλευτούμε την ευαίσθητη για το σύστημα συγκυρία, -αυτή της φτωχοποίησης –ριζοσπαστικοποίησης, και να είμαστε έτοιμοι για την μεγάλη αντεπίθεση με στόχο «τη σχέση». Γιατί εφόσον καταφέρουμε να βγούμε από αυτή την κρίση με μικρές απώλειες, τότε αυτό θα σημαίνει ότι οι δυνάμεις μας θα είναι ικανές για μια μεγάλη διαρκή αντεπίθεση.
3.
Απέναντι στην επίθεση της κυριαρχίας οφείλουμε να αμυνθούμε. Και για να αμυνθούμε ουσιαστικά και με αποτέλεσμα, θα πρέπει να συσπειρωθούμε. Συνεπώς η όποια συσπείρωση απαιτεί κοινή αντίληψη της συγκυρίας, συνειδητοποίηση των συσχετισμών, ενωτική συνεργατική νοοτροπία και ένωση των δυνάμεων απέναντι σε έναν υπέρτερο αντίπαλο, σύμπραξη και σύνθεση αγώνων. Αν είναι κάτι παραπάνω που επιδιώκει να προσθέσει η πρόταση αυτή, είναι η κοινή αντίληψη και υλοποίηση ενός σχεδίου, όπως κατατίθεται πιο κάτω.
Το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κάνουμε λοιπόν, είναι να σταθούμε αποστασιοποιημένα, και να αντιληφθούμε ρεαλιστικά ότι «οι μικρές μας ορδές» έχουν να αντιπαλέψουν τις πιο μεγάλες δυνάμεις του κόσμου. Γι αυτό το λόγο θα πρέπει να καταλάβουμε ότι για να καταφέρουμε αποτελέσματα απέναντι σε υπέρτερες δυνάμεις, εμείς θα πρέπει να δημιουργήσουμε όγκους δύναμης. Και οι όγκοι δύναμης έρχονται και μέσα από την ένωση των δυνάμεων. Ενωτική αντίληψη του αγώνα και συνθέσεις.
Μια νοοτροπία ενότητας στη βάση του «τι μπορούμε να κάνουμε μαζί», και όχι τι είναι αυτό που μας (ξε-)χωρίζει από τον άλλον. Κι επειδή αυτή η δεύτερη κουλτούρα είναι βαθειά νεοφιλελεύθερη στο βαθμό που είναι διαχωριστική, ναρκισσιστική, και ανταγωνιστική, αποδεχόμενοι ότι παρεπιδημεί στους κινηματικούς κύκλους, θα πρέπει να αποταχθεί με μια νέα πρόταση, με ένα νέο κινηματικό ξεκίνημα που με συμπαγές ενωτικό πνεύμα θα συνθέσει συνδιαμορφώνοντας την πορεία του. Η ενότητα είναι προϋπόθεση επιτυχίας κάθε κινήματος. Γι αυτό και σε ένα νέο ξεκίνημα από τις δυνάμεις του δημιουργικού αγώνα δεν χωράνε λογικές αντιπαλότητας και ανταγωνισμών.
Οι διαφορετικές οπτικές είναι σεβαστές, όμως η άγρια επιθετική συνθήκη που βιώνουμε, επιβάλλει να παραμερίσουμε μικρόνοες και ομφαλοσκοπικές οπτικές, να τις εξοβελίσουμε στο παρελθόν μαζί με τα όποια λάθη και να συνειδητοποιήσουμε, ότι ο εχθρός είναι απέναντι απασφαλισμένος να πυροβολεί μία προς μία τις καταλήψεις, να κυνηγάει σαν εγκληματικές οργανώσεις συλλογικότητες, και να ξεριζώνει κάθε εμπόδιο στην προσπάθειά του να αποστραγγίσει τον παραγόμενο πλούτο φτωχοποιώντας απρόσκοπτα. Απέναντι σε αυτό οφείλουμε μιαν αξιοπρεπή αντεπίθεση που θα φέρει τις ήττες του. Κι έχουμε τις ιδέες γι αυτήν.
Η ενότητα είναι πλέον προϋπόθεση του αγώνα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος πέρα από τη συνάντηση και τη συνεννόηση. Είναι το μόνο μέλλον που υπάρχει. Αλλιώς δεν υπάρχει μέλλον για τον αγώνα της κοινωνικής χειραφέτησης από το κράτος και το κεφάλαιο, όσο κι αν μας φαντάζει ανθεκτικό στη ροή του χρόνου. Οι χρόνοι που πέρασαν ήταν ανεκτικοί. Μην κρίνετε το μέλλον από αυτούς. «Αλλάζει το έργο» και οι αντιστάσεις θα πρέπει να γίνουν σκληρότερες. Και το μόνο συστατικό που μπορεί να τις κάνει τέτοιες είναι η σύνθεση, η εμβάθυνση, η συγκόλληση μέσα από αυτό που είναι δύσκολο να πολεμηθεί: τη σχέση.
4.
Συνθέσεις. Η ένωση των δυνάμεων δεν έρχεται μόνο αθροιστικά και με αριθμητικούς όρους στρατευμένων -ενός επαρκούς βαθμού συγκρότησης, ομοϊδεατών και συλλογικοτήτων. Έρχεται και μέσα από συνθέσεις. Συνθέσεις των διαφορετικών ειδών των αγώνων με το ίδιο αξιακό πρόσημο. Συνθέσεις μεταξύ ετερόκλητων ανθρώπων, μεταξύ διαφορετικής υφής εγχειρημάτων, θεματικών, μερικών ή και ολικών, συνθέσεις μορφών αγώνα στο ίδιο το άτομο αλλά και ως στάση ζωής και συλλογική νοοτροπία αγώνα.
Ξεκινώντας από το τελευταίο, θα κάνουμε μια επισήμανση: το θέμα της νοοτροπίας του καθενός που ετάχθη ενάντια στην κυριαρχία, είναι ζήτημα κύριο. Έχει σημασία η στάση σε ατομικό επίπεδο να ξεκινά μέσα από πρακτικές όσμωσης με το «υπάρχον», με την ιδέα να βρίσκεται σε διαπλοκή με την καθημερινότητα και τη νοοτροπία μας να αναλογεί στη συνθήκη καταδρομέα σε εχθρικό έδαφος. Κι αυτό, όχι μόνο γιατί αναγκάζει όλους εμάς να πρέπει να απαντάμε σε όλα τα ερωτήματα που μας βάζει η καθημερινή πραγματικότητα, καλλιεργώντας έτσι την επιχειρηματολογία και τη συγκρότηση. Αλλά και γιατί είναι μια «παιδεία» που αξιολογεί δικαιότερα και στη σωστή αναλογία, την αξία της ιδέας, την αξία του συντρόφου, του ομοϊδεάτη. Αυτός που διαδρά με το «υπάρχον», και που μέσα από την πικρή επίγευση του συντηρητισμού της κοινωνικής εμπειρίας, εκτιμά κατ’ αναλογία το σύντροφο και αναπλάθει την εμπειρία του σε συντροφική εκτίμηση. Πλάθεται κουλτούρα αλληλεγγύης όταν είσαι σε «εχθρικό έδαφος». Αλλά και πολύ περισσότερο γειώνει την ιδέα στην πραγματικότητα. Συνθέσεις ποιοτικές.
Αλλά ακόμη και αν ο σύντροφος επιλέξει ιδανικά να στρατεύσει τη καθημερινότητά του στην κατεύθυνση της εφαρμογής ελευθεριακών σχέσεων ακόμα και στο επαγγελματικό πεδίο, και πάλι δεν αποφεύγει την όσμωση έστω και με έναν έμμεσο τρόπο. Το ίδιο άτομο, μπορεί αν εργάζεται σε συνεργατικό, να συμμετέχει σε τοπικούς ή θεματικούς διεκδικητικούς αγώνες, να συνδιαμορφώνει στην πολιτική ομάδα, συνθέτοντας έτσι με εξόχως αποτελεσματικό τρόπο έναν πολύμορφο αγώνα στο ίδιο πρόσωπο. Η όσμωση καλλιεργεί κουλτούρα εκτίμησης, αίρει τις παθογένειες των συντροφικών σχέσεων και αποτρέπει τον εσωτερικό κανιβαλισμό που το σύστημα σπέρνει αδιόρατα. Συνθέσεις πρακτικών σε ατομικό επίπεδο.
Δεν είναι μόνο η σύνθεση σε ατομικό επίπεδο, αλλά και σε συλλογικό. Συνθέσεις δράσεων. Δράσεων πολύμορφων που συγκλίνουν στην ίδια κατεύθυνση: την κοινωνική χειραφέτηση από το κράτος και το κεφάλαιο. Με σαφές το αξιακό πλαίσιο, το όραμα για την αναρχική κοινωνία του ελευθεριακού κομμουνισμού, με στρατηγικές που ευθυγραμμίζεται στο αξιακό μας.
Η διεκδίκηση π.χ. ενός δημόσιου χώρου γίνεται αφορμή για ένωση δυνάμεων ευρύτερων κοινωνικών κομματιών. Ενώ πρόκειται για έναν τοπικό διεκδικητικό αγώνα, συντελείται μια σύνθεση με το προταγματικό ολιστικό, με όρους βαθύτερης πολιτικοποίησης και σύνθεσης ετεροτήτων. Έστω κι αν η συμπόρευση με αυτά τα ευρύτερα κομμάτια είναι προσωρινή αφού αυτή είναι η φύση των αιτηματικών αγώνων, η ένωση των δυνάμεων μέσα από την σύνθεση ετερόκλητων ατομικοτήτων φέρνει αποτελέσματα και σε σχέση με το στόχο και σε σχέση με το μέσο. Την εμπειρία της συλλογικοποίησης του ανενεργού, αλλά και αντίστοιχα της «αποϊδρυματοποίησης» του ενεργού υποκειμένου.
Αυτές οι συνθέσεις είναι απαραίτητο να συντελεστούν όχι μόνο στα πλαίσια ενός ολιστικού σχεδίου ανάπτυξης των αγώνων στα πλαίσια των συλλογικοτήτων, ή μιας απαραίτητης ομόσπονδης οργάνωσης όλων, όχι μόνο ως διεκδικητικοί ή ευρύτερα κοινωνικοί αγώνες, αλλά κι ως ατομική καθημερινότητα. Ως τρόπος ζωής, ως ένα νέου ανθρωπολογικού τύπου πολιτικού αγωνιστή και συντρόφου. Όπου η καθημερινότητα μπαίνει στο πολιτικό, μέσα από δράσεις εφαρμογής και μεταστρέφεται μερικά σε ελευθεριακό τρόπο να ζεις. Νέος σύντροφος, σύνθεση μορφών αγώνα, ενίσχυση των δυνάμεων.
5.
Δέσμη αγώνων. Συνεπώς ο πολιτικός και μόνο αγώνας δεν μπορεί να φανεί ικανός. Απαιτείται πολύμορφος αγώνας μέσα από τη σύνθεσή τους. Αυτός συντίθεται σε 5 διακριτές, βασικές και αναγκαίες δέσμες -μορφές αγώνων:
- Αγώνας πολιτικών ομάδων. Αμιγώς πολιτική δράση στη βάση της πολιτικής στόχευσης.
- Αγώνας κοινωνικών ομάδων. Η στόχευση αφορά σε χρόνια ή επίκαιρα κοινωνικά ζητήματα, όπου οι μορφές πάλης μπορεί να έχουν και αιτηματικό χαρακτήρα.
- Διεκδικητικοί αιτηματικοί αγώνες . Τοπικοί, θεματικοί, κεντρικά επίδικα με ενίοτε αιτηματικό χαρακτήρα.
- Δράσεις εφαρμογής και πολιτισμός. Εγχειρήματα μερικής εφαρμογής των ελευθεριακών αρχών στην καθημερινότητα, την εργασία, τη συναλλαγή, καθώς και εγχειρήματα παραγωγής τέχνης και πολιτισμού. Εγχειρήματα με πολιτική συνέλευση.
- Κοινωνική αυτοάμυνα και νομική υποστήριξη. Δράσεις που αφορούν την άμυνα των ανθρώπων μας σε κάθε επίπεδο της καταστολής, κρατικής και παρακρατικής, καθώς και νομική υποστήριξη.
Αυτές οι διακριτές δέσμες –μορφές δεν αντιστοιχούν απλά και μόνο σε μια κάτοψη των αγώνων στα πλαίσια μιας ολιστικής στρατηγικής, αλλά και στη σύνθεσή τους στη βάση ενός στρατηγικού σχεδίου, που δημιουργεί συσπείρωση και συγκέντρωση των δυνάμεων μέσα από κάθε μορφής αγώνα.
Στο ερώτημα λοιπόν που κυριαρχεί σήμερα “Και τώρα τι κάνουμε;”, η πρώτη απάντηση που μας έρχεται στο μυαλό, είναι μία: “Να συνδέσουμε τις προσπάθειες, να συνδέσουμε τους συντρόφους.”
Λαμβάνοντας υπόψη ότι η διαβίωση είναι το κεντρικό ζήτημα για όλους, η όποια προσπάθεια οφείλει να εστιάζει στην επαρκή και ποιοτική διαβίωση των ανθρώπων. Αυτό είναι το κεντρικό πρόβλημα των ανθρώπων, σε αυτό το πρόβλημα οφείλουμε να δώσουμε μια δική μας απάντηση, μέσα από πρακτικές αλληλεγγύης. Τι έχουμε; Έχουμε ένα μεγάλο πλήθος πρώην συντρόφων που θα ήθελαν να βοηθήσουν αλλά δεν έχουν χρόνο και πόρους. Έχουμε τους ενεργούς που αναζητούν δουλειά στα αφεντικά και δεν έχουν τις ευκαιρίες να εργαστούν μαζί με άλλους συντρόφους. Έχουμε συνεργατικά που δυσκολεύονται στα μεροκάματα και δεν έχουν πελάτες και αγροκολλεκτίβες που ενώ υπάρχουν χωράφια να αναπτυχθούν δεν έχουν χέρια και δεν έχουν να πληρώσουν μεροκάματα.
Ξεκινώντας από τα εγχειρήματα καθημερινής εφαρμογής, όπου ανήκουν τα συνεργατικά, οι αγροκολλεκτίβες, τα συνεταιριστικά, να συνδεθούν με τους χιλιάδες ενεργούς και παροπλισμένους συντρόφους, οι κοινωνικοί χώροι να εισφέρουν χώρους και οι συναλλασσόμενοι με την αγορά, πόρους, σε ένα συλλογικό σχέδιο για έναν αλληλέγγυο κύκλο μιαν αλληλέγγυα ελευθεριακή οικονομία Έτσι ώστε τα εγχειρήματα όχι μόνο να εξασφαλίσουν την βιωσιμότητα αλλά και να αναπτυχθούν, δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας για όσους δεν έχουν δουλειά, ή για όσους θέλουν μια δουλειά με συντροφικές σχέσεις και χωρίς αφεντικά. Να φέρουμε έναν δικό μας κόσμο χιλιάδων συντρόφων απορροφημένων στην αγορά είτε της εργασίας /παραγωγής είτε κατανάλωσης, σε μια δική μας “αγορά”, την αλληλέγγυα οικονομία της κοινότητάς μας, που θα λειτουργεί και με αλληλέγγυους και συντροφικούς όρους σε ένα συλλογικό σχέδιο. Η ανάπτυξη νέων εγχειρημάτων θα μεγαλώσει τη ζήτηση σε παραγωγή και υπηρεσίες, που με τη σειρά τους θα ζητήσουν νέα χέρια και νέα χωράφια για να αυξήσουν την παραγωγή τους. Ταυτόχρονα μεμονωμένοι σύντροφοι τεχνίτες, επιστήμονες παρέχουν υπηρεσίες χωρίς κερδοσκοπία με όρους βιωσιμότητας. Έτσι υλοποιούμε ένα συλλογικό επιχειρησιακό σχέδιο που αναπτύσσεται με οικονομικούς όρους που με τον τρόπο αυτό απαλλοτριώνει τη συναλλακτική σχέση από την αγορά και τη φέρνει μέσα στο κύκλωμα. Ταυτόχρονα αλληλοκαλύπτονται οι ανάγκες τους και οι ελλείψεις τους, παρέχοντάς τους τη δυναμική που απαιτείται για να εκσυγχρονίσουν την παραγωγή τους.
Η διασύνδεσή τους θα ενθυλακώνει το πολιτικό στην καθημερινότητα πολιτικοποιώντας την καθημερινότητα, αφού εντάσσει δραστηριότητα, πράξεις, ενέργειες, δράσεις, σε ένα σχήμα που επιχειρεί και κινείται στην ίδια αξιακή κατεύθυνση. Προσανατολισμένο είτε συλλογικά, είτε ατομικά δηλαδή στην καθημερινότητα του κάθε συντρόφου. Ένωση δυνάμεων, διασύνδεση δράσεων, συσπείρωση στην ίδια κατεύθυνση, αντίσταση μέσα από τον τρόπο ζωής.
Σε αυτά τα πεδία θα πρέπει να γίνουν οι απαραίτητες συνέργειες, να συναντηθούν οι άνθρωποί τους και να υλοποιήσουν οργανωτικούς σχηματισμούς, συντονισμούς και δικτυώσεις. Δικτυώσεις ανά θεματική, ανά δέσμη συντονισμούς αγώνων και συναντήσεις. Οι δικτυώσεις και οι συναντήσεις θα βάλουν το επίδικο της διαμόρφωσης της κοινότητας, της δημιουργίας ενός σχηματισμού που υλοποιώντας τα ελευθεριακά αξιακά, θα δημιουργήσει μια νέα δική μας πραγματικότητα.
Τα όρια της κάθε δέσμης οφείλουν να είναι οργανωτικά ευδιάκριτα έναντι των άλλων, αφού και η μεθοδολογία των αγώνων, αλλά και οι πρακτικές, επιτελούνται από εντελώς διαφορετικές στρατηγικές με διαφορετικά επίδικα, θεματικές κι ανάλογα απορρέουσες τακτικές. Έτσι οι δικτυώσεις θα μπορούν να συνιστούν ομοσπονδίες ανά δέσμη δράσεων.
Χωρίς αυτό να αποκλείει τη διασύνδεση των δράσεων. Όχι μόνο μια κουζίνα αλληλεγγύης ή ένα συνεργατικό να έρχεται σε επαφή με μιαν αγροκολλεκτίβα για το λάδι της μέσα στην ίδια δικτύωση τροφής, αλλά και από την άλλη μια πολιτική συλλογικότητα να μπορεί να μοιράζει λάδι σε φτωχά νοικοκυριά της περιοχής που δρα. Τα ίδια τα μέλη της μάλιστα να κατεβαίνουν στα χωράφια της αγροκολλεκτίβας για μεροκάματο την εποχή του μαζέματος, ενώ ταυτόχρονα μέσα από το στέκι της πολιτικής συλλογικότητας να διατίθενται τα απορρυπαντικά της ΒΙΟΜΕ. Παράλληλα, ακόμα και οι συσχετιζόμενοι «εξωτερικοί» του σχεδίου (μεμονωμένοι φίλοι και σύντροφοι, φίλοι εγχειρημάτων, πελάτες συνεργατικών, καταναλωτές προϊόντων αυτοδιαχειριζόμενων, κτλ) εισφέρουν χρήσιμους πόρους σε αυτό το κύκλο, που προσανατολίζεται στην ίδια κατεύθυνση.
Βασική προϋπόθεση για την λειτουργία του συλλογικού εγχειρήματος, είναι η θέσπιση κανόνων που θα μεριμνούν για την αξιακή συνέπεια στη βάση της κατεύθυνσης, αν όχι σε αυτήν της υλοποίησης. Μεροκάματα δίκαια όταν δεν γίνεται αλλιώς και τα όποια πλεονάσματα στη δικτύωση, προκειμένου να καλυφθούν ανάγκες σε εξοπλισμό, εκσυγχρονισμό υποδομών, κτλ. Η κάθε δικτύωση μεριμνά με βάση τον κανόνα αυτό και στη βάση τουλάχιστον της βιωσιμότητας αν όχι της αυτο-ανάπτυξής της. Αλλιώς κανένα εγχείρημα δεν έχει νόημα, αν δεν λειτουργεί στη βάση της βιωσιμότητας. Τα βήματά μας για να είναι σταθερά απαιτούν ρεαλισμό.
Όλες αυτές οι συνάψεις, εφόσον υπακούν στο νόμο της βιωσιμότητας των εγχειρημάτων, δημιουργούν συνθέσεις σε ένα αλληλέγγυο συνολικό επιχειρησιακό σχέδιο, που αναπτυσσόμενο αποδίδει υπεραξία στην αγωνιζόμενη κοινότητα είτε ως ουσία, πλουτίζοντάς την με μέσα, είτε ως αντι-παράδειγμα –υλοποιώντας επιτυχημένα «ουτοπίες». Το κίνημα θα πρέπει να γίνει η δουλειά μας και η καθημερινότητά μας. Ένας άλλος τρόπος αγώνα που συνυφαίνεται προσανατολισμένο στην ίδια κατεύθυνση, με κοινό πρόταγμα. Να φτιάξουμε μια αλληλέγγυα οικονομία στα πλαίσια ενός ελευθεριακού κοινωνικού μετώπου, που θα ενώσει αυτά που έχουμε σαν παρακαταθήκη, και μέσα από την αλληλοϋποστήριξη θα ενισχύσει τα σημεία στα οποία έχουμε αδυναμίες.
Όλο το παραπάνω μπορεί να δημιουργήσει τη συνομοσπονδία των δράσεων ενός συνολικού σχεδίου ανατροπής.
Απαιτείται λοιπόν η μετατόπιση του κέντρου βάρους των μορφών του αγώνα, από το πολιτικό στο κοινωνικό, χωρίς όμως να εγκαταλείπεται το πρώτο. Οι πολιτικοί αγώνες είναι πάντα η σημαία, όλων των υπολοίπων, οι πολιτικές ομάδες είναι εκείνες που κρατούν ψηλά τη σημαία των προταγμάτων και αυτές είναι που κρατούν τακτικά την αξιακή καθαρότητά τους στην πολιτική επικοινωνία με την υπόλοιπη κοινωνία. Εκεί άλλωστε θα παιχτεί η τελική έκβαση. Η αναρχία θα ξεκινήσει όταν η παγκόσμια κοινότητα θα ευτυχήσει να αποφασίζει πολιτικά, ελεύθερα, αδιαμεσολάβητα, ανεξάρτητα και συνδιαμορφωτικά.
Η μετατόπιση του κέντρου βάρους των αγώνων είναι απαραίτητη στο βαθμό που και οι δράσεις εφαρμογής αλλά και γενικότερα οι αγώνες της καθημερινότητας, είναι άμεσοι, καθοριστικοί, σχεσιακοί, εντάσσονται ως πράξη στο χρόνο και δημιουργούν ποιότητες, με βαθιά βιωματικά ριζώματα. Τις καταλήψεις μας μπορεί να μας τις παίρνουν. Τις σχέσεις μας δεν μπορούν. Οι ιδέες εμπνέουν την ιστορία, αλλά οι πράξεις μέσα από τις σχέσεις την πλάθουν.
Είναι κρίσιμο στην παρούσα συγκυρία που διανύουμε, ο κόσμος του αγώνα να έχει ασφαλή καταφύγια, που θα αποτελέσουν τα εφαλτήρια των αγώνων του μέλλοντος. Η νεοδεξιά, θα επιδιώξει να ποινικοποιήσει τον πολιτικό αγώνα και παρανομοποιήσει την ιδεολογία, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο. Ο πολιτικός αγώνας στην παρούσα φάση μοιάζει να περνάει δύσκολες μέρες, όχι μόνο λόγω των χρόνιων παθογενειών μας, όχι μόνο λόγω της άμεσης καταστολής των καταλήψεών μας, αλλά και κυρίως για λόγους έμμεσης καταστολής μέσω της φτωχοποίησης όλων, -και των συντρόφων, της εντατικοποίησης της καθημερινότητας, της απουσίας επικοινωνιακής διάθεσης αλλά και αποπολιτικοποίησης της κοινωνίας, την εξατομίκευση, που συσσωρεύονται αθροιστικά στις όποιες προϋπάρχουσες παθογένειες.
Απέναντι σε αυτά εμείς αντιτάσσουμε τη συλλογικοποίηση, την ελευθεριακή πολιτικοποίηση, την αυτορύθμιση του χρόνου και του τρόπου εργασίας, και την επικοινωνία μέσα από την σχέση, σε ένα ενιαίο επιχειρησιακό σχέδιο απεγκλωβισμού από τις σχέσεις κυριαρχίας και ανάπτυξης των απελευθερωτικών δυναμικών στην πράξη. Όλο αυτό είναι εξόχως πολιτικό, όταν ο αντίπαλος ως σύστημα, τα έχει αλώσει για να ελέγχει.
Εκεί λοιπόν πρέπει να εστιάσουμε το μέτωπο, αποαποικειοποιώντας “τη σχέση” από τον συστημικό έλεγχο. Απομένει σε μας να κρατήσουμε το πολιτικό πρόσημο ζωντανό, και το αλφάδι στο αζιμούθιο. Η μετατόπιση αυτή του κέντρου βάρους από το πολιτικό στο κοινωνικό, απαιτεί αν όχι την αποδοχή του πλάνου, τουλάχιστον την ελευθεριακή αντιμετώπισή του, ως μια εκ των πολλών προτάσεων που κατατίθενται σε διαβούλευση στο δημόσιο λόγο.
6.
Η πολύμορφη δράση είναι η μόνη λύση συλλογικής άμυνας στην επίθεση που θα δεχτούμε σαν πολιτικό κίνημα. Είναι ρίζωμα που δεν «ξεπατώνεται» εύκολα. Θα είναι εξαιρετικά δύσκολο κι επιζήμιο για την κυριαρχία να αλώσει βαθειά ριζωμένες σχέσεις και πρακτικές. Το πολιτικό το ξεριζώνει πιο εύκολα. Όχι μόνο με την άμεση καταστολή και την παρανομοποίηση των ιδεών. Αλλά και έμμεσα, με την εντατικοποίηση της ίδιας της ζωής που φέρνει ο εκβιασμός της φτώχειας, μια συνθήκη που προκαλεί -ανακλαστικά σχεδόν, το πέταγμα της προκήρυξης στο καλάθι απορριμάτων του δήμου κατά την έξοδο από το μετρό, απόλυτα δικαιολογημένα αφού επιστρέφει μετά από 10άωρη εργασία. Έχουμε τη διαφυγή.
Με την πρόταση αυτή εντάσσουμε την εργασία, τη συναλλαγή, την ανάγκη, στο πολιτικό κομμάτι, μέσα από συλλογικά σχήματα και δικτυώσεις. Ταυτόχρονα, συμπεριλαμβάνει τον τρόπο ζωής στον αγώνα, σε ένα συλλογικό σχέδιο ανάπτυξης όλων μέσα από τη σύνθεση και την συνένωση όγκων δύναμης. Αφού η καθημερινότητα αποτρέπει την πολιτική, τότε θα πρέπει να κάνουμε την καθημερινότητα πολιτική. Εντάσσουμε λοιπόν την καθημερινότητα στην πολιτική δράση, ως δράση εφαρμογής, με την πεποίθηση, ότι ένα τέτοιο σχέδιο, όταν υλοποιείται ως καθημερινότητα συλλογικά από χιλιάδες ανθρώπους με κοινή την αντίληψή του, μπορεί να φέρει πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα.
Απαντάμε στις ανάγκες για εργασία χωρίς εκμετάλλευση, για συναλλαγές χωρίς κερδοσκοπία, για συντροφικές σχέσεις χωρίς ιδιοτέλεια. Διασπάμε την αποσπασματικότητα και την απομόνωση των εγχειρημάτων και των ατομικοτήτων, προκειμένου αλληλοκαλύπτοντας τις ανάγκες να βελτιώνουμε τις προϋποθέσεις της επιτέλεσης των εγχειρημάτων, και την βιωσιμότητα με όρους ποιοτικούς. Ένα συλλογικό επιχειρησιακό σχέδιο ανάπτυξης όπου συμμετέχουμε όλοι οι σύντροφοι μαζί.
Απαιτείται η σχηματοποίηση ενός ελευθεριακού αναρχικού κοινωνικού πόλου, με τη μορφή ενός ελευθεριακού μετώπου, το οποίο θα επιχειρήσει την ανάπτυξή του με όρους αλληλεγγύης, και θα αποτελέσει το σημείο έλξης όλο και μεγαλύτερων τμημάτων της κοινωνίας, αφού θα επιχειρεί μέσα από τη ζωή να πολιτικοποιεί , να ενδυναμώνει την κριτική, να προκαλεί ρήξεις ως μια άλλη πραγματικότητα μέσα στο ζόφο. Αυτή θα είναι και η ζώσα και θελξικάρδια πολιτική πρότασή μας προς την κοινωνία. Στο χέρι μας είναι.
Όλα τα παραπάνω, ως δέσμη δράσεων αποτελούν μια φαρέτρα από όπλα, που όχι μόνο θα συνθέσουν ένα σκληρό μέταλλο αντοχής της άμυνας στην επίθεση που θα δεχτούμε, αλλά και προϋπόθεση αντεπίθεσης. Οι πολιτικές συλλογικότητες θα μετατραπούν σε ενεργό εξωστρεφές εφαλτήριο αγώνων.
7.
Απαιτείται λοιπόν
- υλοποίηση,
- συσπείρωση,
- ένωση των δυνάμεων -σχηματισμός
- και αντεπίθεση.
Υλοποίηση σημαίνει ένταξη του εαυτού και της συλλογικότητας στον «αλληλέγγυο κύκλο» σε κάθε δραστηριότητα της καθημερινότητας όπου είναι δυνατό και σύναψη αλληλέγγυων σχέσεων με άλλους μέχρι τη συλλογικοποίηση και υλοποίηση του σχεδίου. Ένας ιστότοπος που θα «σχηματίζει» την κοινότητα, τα μέλη της οποίας θα συναλλάσσονται και θα λαμβάνουν πληροφορίες χρήσιμες για την ανάπτυξή τους, και για την ευόδωση στις μεταξύ τους συναλλαγές, είναι ο απαραίτητος νευρώνας.
Συσπείρωση θα πρέπει να περάσει μέσα από τη συλλογικοποίηση. Συλλογικότητες αυτόνομες, με διαδικασίες, και αδιαμεσολάβητες. Συλλογικοποίηση κάθε μορφής, κοινωνική, πολιτική, εφαρμογής, κοινωνικής αυτοάμυνας, τοπικές κοινότητες ανά πόλη. Συνέλευση ακόμα και διαδικτυακή αν δεν υπάρχει χρόνος για δια ζώσης. Συνέλευση με χαρά για κουβέντα και λύσεις. Η πολιτική σχέση έχει σημασία.
Η ένωση δυνάμεων, δηλαδή οργανωμένες δικτυώσεις ανά είδος. Δικτυώσεις εγχειρημάτων εφαρμογής ανά είδος, συντονισμοί κοινωνικών αγώνων ανά είδος, δικτύωση πολιτικών ομάδων ως προστάδιο οργάνωσης, κοινωνικής αυτοάμυνας επίσης. Απαιτείται να δημιουργηθεί ανά είδος κατά τόπους σχηματισμός. Και οι δικτυώσεις είναι οργανωτικοί σχηματισμοί, με σαφές πλαίσιο και περιεχόμενα. Η σχηματοποίηση με διακριτά χαρακτηριστικά είναι απαραίτητη. Και οργάνωση με τον ένα και μοναδικό τρόπο που αναγνωρίζουν οι αναρχικοί: την ομόσπονδη αποκεντρωμένη οργάνωση, την αναρχική ομοσπονδία των ελεύθερων κι αυτόνομων συλλογικοτήτων.
Και αντεπίθεση. Σκοπός είναι να απαγκιστρώσουμε κομμάτια της δραστηριότητας από την κυριαρχία. Την εργασία, τη συναλλαγή, την κατανάλωση. Όπου είναι εφικτό. Να περάσουμε σε μια σχεσιακή αντεπίθεση. Να απαλλοτριώσουμε τις σχέσεις από την εξουσία. Οικονομικές, επαγγελματικές συναλλακτικές, πολιτικές, κοινωνικές, ερωτικές. Πάντα στο βαθμό που μπορούμε. Όσο αυτοί μας παίρνουν τις καταλήψεις, εμείς να τους παίρνουμε τις σχέσεις.
Να πλάσουμε ένα κινηματικό φάσμα ζωής. Με αλληλεγγύη, ισότητα κι ελευθερία, μέσα από αυτοργανωμένα εγχειρήματα. Εντάσσουμε το κοινωνικό στο πολιτικό. Ένταξη της καθημερινότητας στο κινηματικό φάσμα. Να συσπειρωθούμε όλοι μαζί σε μια μεγάλη κοινότητα που θα προσπαθεί να τους χωράει όλους.
8.
Οφέλη:
Ηθικά. Ενδυναμώνουμε την κοινή πεποίθηση για τα ανθρώπινα ιδανικά, και αντιμαχόμαστε την όποια αμφισβήτηση της αξιοπρέπειας. Εφαρμόζουμε τις αξίες μας, υλοποιούμε στο βαθμό που μπορούμε τα οράματά μας.
Σχεσιακά, καθορίζουμε τις σχέσεις με βάση την αλληλεγγύη, την ισότητα, την κοινωνική ελευθερία με ποιοτικότερους όρους, αφού το συλλογικό φέρνει περισσότερες ποιότητες από το ατομικό.
Συναλλακτικά. Αποαποικειοποιούμε μέρος της συναλλαγής από την κυριαρχία. Αναδιαμορφώνουμε τις συναλλαγές μας εντός της κοινότητας με όρους βιωσιμότητας αλλά και ταυτόχρονα αλληλέγγυα εκπτωτικούς. Ενισχύουμε τους ανθρώπους της κοινότητας και τα αυτοδιαχεριζόμενα σχήματα. Προμηθευόμαστε προϊόντα που παράγονται από αυτοδιαχειριζόμενες μονάδες παραγωγής αλλά και από συντρόφους. Ενισχύουμε συντρόφους και σχήματα που παρέχουν υπηρεσίες. Απαλλοτριώνουμε τη συναλλαγή από την κερδοσκοπία. Παίρνουμε πόρους από την κυριαρχία και τους εντάσσουμε στην κοινότητα μετασχηματίζοντάς τους σε μια αλληλέγγυα οικονομία της κοινότητας.
Εργασιακά: Συνεισφέρουμε με παραγωγικό τρόπο στην δημιουργία μιας καλύτερης ποιότητας ατομικής ζωής μέσω της συλλογικής. Η ανάπτυξη των συνεργατικών εγχειρημάτων, θα δώσει θέσεις εργασίας σε περισσότερους με αποτέλεσμα να αποκολλήσουμε περισσότερους από την εκμετάλλευση και να τους εντάσσουμε σε συλλογικά σχήματα με συντροφικές σχέσεις και συνδιαμόρφωση στις αποφάσεις των συνελεύσεών τους. Επίσης διαμορφώνουμε μια κοινή πεποίθηση ότι ο καθένας ενεργεί σε ένα συλλογικό επιχειρησιακό σχέδιο που λειτουργώντας με όρους βιωσιμότητας οδηγεί στην ανάπτυξη της κοινότητας και στην αποαποικειοποίηση των σχέσεων εκμετάλλευσης από την κυριαρχία.
Ειδικά για την πρωτογενή τομέα, έχει σημασία να δώσουμε προτεραιότητα στην προμήθεια της τροφής μέσα από τις δικτυώσεις τροφής, ενισχύοντας παραγωγικά σχήματα –αγροκολλεκτίβες, και ανεξάρτητους παραγωγούς, συντροφικά logistics, μεταφορές, σημεία διάθεσης. Στόχος είναι να αναπτυχθούμε στις χέρσες αγροτικές εκτάσεις, να δουλέψουμε τη γη όλο και περισσότεροι, αμειβόμενοι δίκαια, και να τροφοδοτήσουμε την πόλη, μέσα από τις συλλογικότητες της τροφής. Το αγροτοδιατροφικό είναι προτεραιότητα.
Η εκκίνηση νέων συνεργατικών εγχειρημάτων, αυτοδιαχειριζόμενων μονάδων παραγωγής και μεταποίησης, όπως και η ανάπτυξη των υπαρχόντων, είναι στοίχημα επιτυχίας. Η βιωσιμότητα από την μία αλλά και το αξιακό από την άλλη, συνθέτουν το πλαίσιο. Το διαχειριστικό σκέλος μαζί με το πολιτικό, συνθέτουν μια οργανική κινηματική μονάδα που μεταλλάσσει την εργασιακή ενέργεια σε κινηματική.
Με όλα τα παραπάνω υλοποιείται η αποκόλληση των εργασιακών σχέσεων από την εργοδοσία και το κεφάλαιο, στερώντας από τα αφεντικά ένα κομμάτι της διαθέσιμης εργατικής δύναμης απαλλοτριώνοντάς την προς όφελος της κοινότητας. Υλοποιούμε έτσι την «ενεργητική απεργία».
Οικονομικά. Καλυτερεύουμε οικονομικά την διαβίωσή μας, απαλλάσσοντας τη συναλλαγή από την κερδοσκοπία. Απαλλοτριώνοντας κομμάτια της οικονομίας από την κυριαρχία, μεταβολίζοντάς τα με όρους βιωσιμότητας, αλληλεγγύης και αυτοδιαχείρισης, στην συνεργατική, παραγωγική αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα. Δημιουργούμε προϋποθέσεις για υποδομές και ανάπτυξη των εγχειρημάτων.
Υλοποιούμε ενωμένοι ένα συλλογικό επιχειρησιακό σχέδιο η ανάπτυξη του οποίου, θα γεννήσει μια νέα πραγματικότητα με αλληλέγγυους όρους, δομώντας ένα φωτεινό αντιπαράδειγμα μέσα στο ζόφο.
Πολιτισμικά. Η τέχνη ανήκει στον κόσμο της φαντασίας. Ο κόσμος της φαντασίας είναι ο δικός μας κόσμος. Απομένει να την στηρίξουμε με τρόπο ώστε βιώσιμα να μπορεί να μας ανταποδίδει την καλλιέργειά της, να ενισχύει το φρόνημά μας με την σύνθεσή της και να μορφώνει τη σκέψη μας στο δρόμο της ελευθερίας. Τα αυτοργανωμένα σχήματα και οι μεμονωμένοι σύντροφοι–ισες, πρέπει να μπορούν να παράξουν αυτό που ξέρουν, χωρίς να εκβιάζονται από την αναγκαιότητα των εμπορικών συμβιβασμών και των επαγγελματικών σχέσεων. Έτσι η ελευθερία που θα παραχθεί θα πολλαπλασιάσει ποιοτικά και ποσοτικά το αποτέλεσμα του κόσμου της τέχνης. Να οργάσει το φαντασιακό, να παράξει χρώμα.
Κοινωνικά οφέλη: Ενοποιούνται μέσα από αυτόνομους διακριτούς σχηματισμούς οι κοινωνικοί αγώνες σε μια υπόθεση που έχει κοινή κατεύθυνση. Συντονισμός σωματείων βάσης, αλλά και δικτυώσεις με εγχειρήματα υγείας , παιδείας, νομικής κάλυψης, μηχανικών, τεχνητών και άλλων επαγγελματιών κι επιστημόνων. Ομάδες κατοίκων που ασχολούνται με το ζήτημα του δημόσιου χώρου. Κοινωνικά μέτωπα αγώνα. Ομάδες που ασχολούνται θεματικά, με περιβαλλοντικά, μεταναστευτικά.
Δομές εκπαίδευσης και υγείας. Διαπλοκή όλων για καλύτερη ποιότητα ζωής, για την καλλιέργεια τη μόρφωση την υγεία με τους δικούς μας όρους. Ενίσχυση για την υποβοήθηση των συντρόφων στις δομές αυτές, που είναι ότι πολυτιμότερο, ανιδιοτελές και γενναίο έχει συσταθεί μέσα στο κίνημα. Θα δημιουργηθούν όλες εκείνες οι ασφαλείς προϋποθέσεις για τους συντρόφους μας, ώστε να επιτελούν με ασφάλεια το λειτούργημά τους.
Ενώσεις επαγγελματιών επιστημόνων. Οι ανεξάρτητοι επαγγελματίες –επιστήμονες (δικηγόροι, γιατροί, εκπαιδευτικοί, μηχανικοί, τεχνίτες, επιστήμονες, έμποροι, κτλ) συνεργούν στο συλλογικό εγχείρημα με όρους βιωσιμότητας αλλά και αλληλεγγύης απέναντι στους συντρόφους ενώ η κοινότητα σέβεται, ευγνωμονεί και ανταποδίδει υλικά όταν υπάρχει ζήτημα από το κοινό ταμείο.
Μετατρέπουν την εργασία τους σε κοινή ωφέλεια αφού την εντάσσουν σε ένα δίκτυο που έχει κοινή πολιτική κατεύθυνση. Αποκτούν έτσι δημιουργικό περιεχόμενο, αφού την εντάσσουν σε ένα σχέδιο υλοποίησης μικρών και μεγάλων ρήξεων με το υπάρχον. Συνιστούν ενώσεις και δίκτυα συνεργάζονται μεταξύ τους ώστε να παράσχουν πλήρη γκάμα υπηρεσιών στον κόσμο του αλληλέγγυου κύκλου.
Οι κοινωνικοί αγώνες, τοπικοί, θεματικοί, διεκδικητικοί, αιτηματικοί, ενδυναμώνονται μέσα από το συντονισμό και την επαφή. Οι συνάψεις τους με τις τοπικές κοινωνίες, και τις θεματικές ομάδες, λειτουργούν σαν σημεία έλξης για μεγάλα κοινωνικά κομμάτια, μεταβολίζοντας ανατρεπτική σκέψη στο ευρύ κοινό, και ελκύοντας δια του παραδείγματος στην κατεύθυνση του άλλου του μεγάλου αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Καλλιεργούν την αυτονομία των υποκειμένων και λειτουργούν μέσα από διεκδικητικούς αγώνες, ως σημεία πίεσης στην εξουσία, αναγκάζοντάς την να αναλώνει πολύτιμο κεφάλαιο. Διαπαιδαγωγούν παράλληλα στο αδιαμεσολάβητο.
Πολιτικά οφέλη: Συλλαμβάνεται η κοινή μας υπόθεση ως ένα συνολικό σχέδιο προς υλοποίηση, στη βάση του οποίου σχηματοποιείται μια ενότητα όπου συνάπτονται οι συγγένειες κι αναδεικνύεται η διακριτότητα του κάθε πολιτικού εγχειρήματος.
Το πολιτικό πρόταγμα διαμεσολαβείται μέσα από τη σύναψη με το βιωματικό σε ευρύτερες κοινωνικές ομάδες που μετέχουν της ελευθεριακής κουλτούρας. Κοινωνικά στρώματα πλησιάζουν τον τρόπο και τις ιδέες, μέσα από την πράξη. Η προσέγγιση του κοινού στις δράσεις γίνεται με ήπιο τρόπο, που καλλιεργώντας σταδιακά, κατορθώνει να ενθυλακώνει σταδιακά όλο και πιο μεγάλες ομάδες. Δημιουργείται θετική εντροπία πολιτικοποίησης ευρύτερων κοινωνικών τμημάτων.
Η σύνθεση των δράσεων και η αλληλεπίδραση του πολιτικού με το ευρύτερο κοινωνικό δημιουργεί όλες εκείνες τις συνθέσεις που επενεργούν με θεραπευτικό τρόπο σε παθογένειες, όπως η εσωστρέφεια, η αυτοαναφορικότητα, η «ένταξη» ως κοινωνικοποίηση, ο δογματισμός, η αδιαλλαξία. Διευρύνεται το κοινωνικό πεδίο αναφοράς του «χώρου». Διευρύνεται και η ανοιχτότητα. Αυξάνεται η πιθανότητα εισροής νέων φίλων και νέων μελών, μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες. Ξεκαθαρίζονται οι τομείς ενδιαφέροντος, οπότε και οι προθέσεις γα την όποια ένταξη.
Η επιτυχία του εγχειρήματος σε μια συνθήκη ζόφου για μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας, λειτουργεί ως πολιτικό αντιπαράδειγμα, ως απόδειξη λειτουργικής ποιοτικής διαβίωσης σε μια συνθήκη φτωχοποίησης, αλλά και έμπρακτη απόδειξη υλοποίησης μιας ουτοπικής κατά την γενικευμένη εντύπωση κοσμοθεωρίας.
Συμπερασματικά: πρόκειται για μία πρόταση που συνθέτει τα πλεονεκτήματα προκειμένου να τα αξιοποιήσει πολλαπλασιαστικά μειώνοντας τα μειονεκτήματα. Έχουμε ένα μεγάλο πλήθος δυσαρεστημένων από τους συμβιβασμούς ποιοτικών ανθρώπων που όντας ενταγμένοι στην παραγωγή διαθέτουν την εμπειρία της υλοποίησης, μα απέχουν κινηματικά, κι έχουμε ένα μεγάλο αριθμό εγχειρημάτων εφαρμογής που λειτουργούν αποσπασματικά, με το άγχος της ύπαρξης της επόμενης μέρας. Εμείς προτείνουμε να ενώσουμε τις προσπάθειες, πλήθος κι εγχειρήματα, με σκοπό να πλάσουμε ένα κύκλωμα αλληλέγγυας οικονομίας, που θα τροφοδοτήσει με πόρους, θα πλάσει κοινότητα, θα ενεργοποιήσει το πολιτικό και θα αναζωογονήσει ανατρεπτική κουλτούρα.
9.
Ενώνουμε τις δυνάμεις μας, δημιουργώντας δίκτυα αλληλεγγύης που μέσω της διάχυσης της πληροφορίας αλληλοσυμπληρώνουμε τα κενά μας, ώστε να φτιάξουμε έναν κύκλο αλληλέγγυο, μιαν αλληλέγγυα ελευθεριακή οικονομία που θα ενισχυθεί μέσα από την απαλλοτρίωση των πόρων, των σχέσεων και των δυνατοτήτων από την κυριαρχία. Η ανάπτυξη αυτού του αλληλέγγυου κύκλου είναι στοίχημα και αντιπαράδειγμα, κι αποτελεί αποτέλεσμα μιας λογικής συνθέσεων κι ενώσεων.
Η παραπάνω πρόταση μπορεί να υλοποιηθεί ύστερα από την αρχική υποδοχή της, από όλους όσους όχι μόνο αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως μέρος ενός κινήματος κοινωνικής χειραφέτησης από το κράτος και το κεφάλαιο, αλλά και συνεκτιμούν την αναγκαιότητα να γυρίσουμε τη σελίδα των αγώνων σε νέες πρακτικές, ως υλοποίηση ενός σχεδίου ενδυνάμωσης και ανάπτυξής τους.
Σε περίπτωση αποδοχής θα απαιτηθεί συζήτηση, συνδιαμόρφωση, σχεδιασμό, και συλλογικό σώμα για να την υλοποιήσει. Με μια καμπάνια που σε πρώτο βαθμό θα πρέπει να σχεδιαστεί, ώστε να παρουσιαστεί σε συλλογικότητες σε όλη την χώρα, ώστε να γίνει αντικείμενο συζήτησης, σε συλλογικότητες, στέκια, καταλήψεις, κτλ,.
Θα χρειαστεί ιστότοπος ώστε να υποστηριχτεί από το διαδίκτυο, συμπεριλαμβάνοντας στη θεματική του εκτός από το ενημερωτικό των δράσεων και το πολιτικό κομμάτι, ένα λειτουργικό -μια βάση αλληλεγγύης, που θα σχηματίζει τον αλληλέγγυο κύκλο και θα διευκολύνει την πρόσβαση στην πληροφορία, θα ενισχύει την επικοινωνία μεταξύ των μελών, ομάδων, σχημάτων, συντονισμών συλλογικοτήτων, δικτυώσεων, δίνοντας τον τόνο στην αλληλεγγύη. Να δημιουργηθεί έτσι ένας σχηματισμός της πολιτικής ζωής μέσα από την καθημερινή πράξη.
Απαιτούνται κανόνες στη βάση των αξιών μας, που θα αποτρέπουν φαινόμενα εκμετάλλευσης και κερδοσκοπίας. Το διακύβευμα αυτό είναι σημαντικό αν επιθυμούμε το συλλογικό αυτό εγχείρημα να αποτελέσει αντιπαράδειγμα.
Όλοι όσοι συμμετάσχουν στη δομή αυτή, συλλογικοποιούνται στη βάση των αρχών της αυτοργάνωσης, οι συνελεύσεις των οποίων αποφασίζουν ελεύθερα κι αδιαμεσολάβητα και συντονίζονται σε σχηματισμούς, αυτόνομων συλλογικοτήτων. Αυτοί θα συνδιαμορφώσουν την πορεία του μετώπου από τη βάση.
10.
Ξεκινάμε από την αρχή. Πλάθουμε μια νέα κοινωνία μέσα από την παλιά, που απ΄την μια εξακολουθεί να πολεμά το υπάρχον με όλα τα μέσα προσανατολισμένα στην ίδια κατεύθυνση, αυτήν του οράματος μιας κοινωνίας γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης. Δημιουργούμε κοινότητα μέσα από την υλοποίηση ενός σχεδίου με όρους ανάπτυξης στην οραματική μας κατεύθυνση, μέσα από την κοινή αντίληψη και συλλογική δημιουργία. Δομούμε ένα μέλλον μαζί.
Εφαρμόζουμε τις ελευθεριακές σχέσεις σε κάθε επίπεδο και όπου μπορούμε συνδέοντας το επιβιοτικό με το πολιτικό δίνοντάς του «πολιτικότητα».
Στους δύσκολους καιρούς που έρχονται η διατήρηση της πολιτικής μας ταυτότητας περνάει μέσα από την διαβίωση σε μια σύνθεση ζωογόνα και ανθεκτική. Έτσι η «πολιτικότητα» του βιοτικού εξασφαλίζει την επιβίωση του πολιτικού. Και όλα τα παραπάνω περνάνε μέσα από τις αλληλέγγυες σχέσεις, που σημαίνει βαθειά ριζώματα και τρόπο ζωής. Η κατανόηση αυτής της σύνθεσης όλων των αγώνων μέσα από τις αλληλέγγυες σχέσεις, είναι στοίχημα επιτυχίας.
Όσο αυτοί παίρνουν τις καταλήψεις μας, όσο αυτοί καίνε τα δάση μας και πνίγουν τους ανθρώπους μας, όσο αυτοί βομβαρδίζουν τ’ αδέρφια μας, τόσο εμείς θα απαλλοτριώνουμε τις σχέσεις. Η δική τους χρεοκοπία η δική μας ενδυνάμωση.
Βαθαίνουμε τις σχέσεις στο σήμερα, για να ενισχύσουμε τις αντιστάσεις του αύριο. Αυτές θα γίνουν τα εφαλτήρια της τελικής εφόδου του μέλλοντος.
…για ένα ελευθεριακό κοινωνικό μέτωπο
Rising Utopia 23/12/2023