Ειδικότερα για τον αναρχικό χώρο, που είναι εκείνος που εκφράζει τη συνειδητοποίηση και πολιτικοποίηση του ανθρώπου στον υπέρτατο βαθμό και σε όλα τα πεδία, ο νεοφιλελευθερισμός ως κυρίαρχη ιδεολογία, αποτελεί σήμερα το μεγαλύτερο εχθρό φύσει και θέσει. Το πρόβλημα για εμάς μεγεθύνεται, στο βαθμό που ο νεοφιλελευθερισμός έρχεται επιθετικά, κατατροπώνοντας μάλιστα ολόκληρα κράτη. Είναι πολύ εύκολο γι αυτόν να ισοπεδώσει τις «μικρές μας ορδές», αλλά και πολύ μεγαλύτερες κοινωνικές αντιστάσεις. Ήδη έχει αρχίσει μια συστηματική διαδικασία ποινικοποίησης ιδεολογιών, όπως αυτή του εξουσιαστικού κομμουνισμού, με πρόφαση τα σταλινικά εγκλήματα που έγιναν στην ΕΣΣΔ, την εποχή του Στάλιν και των επιγόνων του. Ο αναρχικός χώρος λόγω του μικρού του μεγέθους, και της χαμηλής του κοινωνικής διείσδυσης, δεν έχει μπει ακόμη στο στόχαστρο των νεοφιλελεύθερων κέντρων. Όμως τους είναι πανεύκολο, με εργαλείο μετα-φασιστικά αξιώματα, να θεσπίσουν «ιδιώνυμα» κακουργήματα για τις ιδεολογίες που είναι εχθροί του «αστικού πολιτεύματος», της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», της μεταδημοκρατίας των ηλιθιοποιημένων ψηφοφόρων τους. Μιας αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» κενής περιεχομένου, ένα κέλυφος που θα παραμείνει ως άλλοθι του αγοραίου ολοκληρωτισμού. Το τέλος των ιδεολογιών έρχεται σα προπομπός στο τέλος της πολιτικής ακόμα και ως μεταπολιτικής, και όλα αυτά συνιστούν τον ερχομό του τέλους της ιστορίας, όπως άλλωστε έχει προαναγγελθεί.
Θα πρέπει ν’ αντισταθούμε χωρίς αξιακές εκπτώσεις, χωρίς πολιτικούς τακτικισμούς, με κάθε δυνατό τρόπο, σε κάθε επίπεδο, και με το πιο μεθοδικό, και συστηματικό τρόπο, και πάνω από όλα με προϋποθέσεις υπερίσχυσης. Και όταν λέμε αντίσταση, δεν εννοούμε μια απλή άρνηση του επερχόμενου. Δεν εννοούμε να μείνουμε εκεί όπου είμαστε. Εννοούμε τη πλήρη άρνηση του συστήματος εκμετάλλευσης, και τη κατάργηση της κυριαρχίας του. Γιατί γνωρίζουμε ότι κανένα σύστημα δε μπορεί να γκρεμισθεί, καμία κυριαρχία δε μπορεί να σταματήσει αν η κοινωνία δε καταφέρει να εξουδετερώσει οριστικά, όλες εκείνες τις δυνάμεις που δρουν εναντίον της, ηθικά, ψυχοδυναμικά, οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά. Να εξουδετερώσει μια για πάντα τα γενεσιουργά αίτια της ανθρώπινης καταπίεσης που δεν είναι άλλα από το καπιταλισμό και τη κυριαρχία.
Μα καλά, είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι μπορείς να νικήσεις το παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό και τη κυριαρχία του; Στέκεσαι στα πόδια σου, ή ονειροβατείς; Η απάντηση είναι ναι. Στο βαθμό που υπάρχουν πιθανότητες, έστω κι ελάχιστες, στο βαθμό που η εξέλιξη και ο άνθρωπος είναι ρευστά δεδομένα, ναι υπάρχουν πιθανότητες.
Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο η εξεγερσιακή διαδικασία, είναι τόσο γρήγορη, είναι τόσο ταχεία εξελικτική, που μια ανατροπή που μοιάζει ανέφικτη, να γίνεται με έναν μεταφυσικό τρόπο γεγονός, σε απίστευτα γρήγορο χρόνο. Αρκεί, πρώτον να υπάρχουν συνθήκες κοινωνικής δικαίωσης της επανάστασης , και δεύτερον να έχει προηγηθεί πολλή και σωστή δουλειά. Να έχει προηγηθεί μεθοδικός, έξυπνος, γειωμένος και προσανατολισμένος στη κοινωνική επανάσταση, αγώνας, στο βαθμό που μας αναλογεί.
Έχουμε το θεωρητικό οπλοστάσιο να βασισθούμε με καθαρότητα σε αυτό τον αγώνα. Ο αναρχικός χώρος άλλωστε, είναι ο μόνος που μπορεί να αντισταθεί αξιακά, και αγωνιστικά, απέναντι στο καπιταλισμό, αφού τα εργαλεία ανάλυσής του επιβεβαιώνονται από την ίδια την ιστορία.
Όλες οι υπόλοιπες, πολιτικές ή οικονομικές θεωρίες είτε αφομοιώθηκαν μετατρεπόμενες σε συστατικά στοιχεία του καπιταλιστικού οικοδομήματος, είτε μετουσιώθηκαν σε εξουσιαστικές γραφειοκρατίες καταδυναστευτικές της κοινωνίας. Η αναρχική ιδεολογία παραμένει αχτύπητη σε αξιακό επίπεδο, πεντακάθαρη ως προς τις στοχεύσεις της, και διαρκώς επαληθευόμενη στις αναλύσεις της εξαιτίας της βαθιά αιτιοκρατικής οπτικής της. Στο μόνο που υπολείπεται, είναι στις προτάσεις εφαρμογής της, που ενώ είναι εφικτό να διατυπωθούν, η οραματική απόσταση που χωρίζει την ιδεολογία από το σήμερα, δυσκολεύει πολύ στη σύλληψη και τη διατύπωση, προτάσεων «διοίκησης», κυρίως οικονομικής. Πρόκειται για δυσκολίες που μπορούν να ξεπερασθούν, στο βαθμό που οι λύσεις προκύπτουν με την ωρίμανση των κοινωνικών κινημάτων, την ανάπτυξη, τη διόγκωση και τον εμπλουτισμό τους με νέους συντρόφους, αλλά και τις ζυμώσεις που ο αγώνας φέρνει. Μια ανάπτυξη του αγώνα που θα πρέπει να φτάσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε αυτός να φέρει την ανάγκη και εν συνεχεία τη προσπάθεια υλοποίησης του προτάγματος από τη κοινωνία. Υπάρχει ανάγκη λοιπόν να ανασχέσουμε τη διαδικασία αποπολιτικοποίησης που η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία κομίζει, εκμεταλλευόμενοι τις δυνατότητες που μας δίνει η πολιτική θεωρία που πιστεύουμε, πετυχαίνοντας δύο στόχους. Ο ένας είναι η ανάσχεση του συστήματος και ο δεύτερος είναι η ανάπτυξη στη διάχυση της αναρχικής κοσμοθεωρίας. Σε κάθε περίπτωση η στοίχιση πίσω από τα ελευθεριακά προτάγματα, αποτελεί τον ολιστικό τρόπο καταστροφής του συστήματος κυραρχίας, στοιχείο που μπορεί να είναι συνεκτικό για όλους όσους ονειρεύονται έναν δίκαιο κι αρμονικό κόσμο.
Εκτός από τα όποια θεωρητικά πλεονεκτήματα, έχουμε κι ένα ακόμα πραγματικό αυτή τη φορά: τα τρωτά σημεία του αντιπάλου. Και ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός, πέρα από τις αξιακές του, έχει και τις λειτουργικές αδυναμίες του. Η βασικότερη από αυτές είναι ότι παράγει κρίσεις. Οι κρίσεις, όπως είπαμε και πιο πάνω, είναι συστατικό του στοιχείο και προκαλούν κοινωνική «κινητικότητα», ενεργοποιούν εσωτερικές κοινωνικές ζυμώσεις και ιδεολογικές αναθεωρήσεις, που μπορούν υπό προϋποθέσεις, να γίνουν ευκαιρία.
Οι κρίσεις είναι ένας αποσταθεροποιητικός παράγοντας του συστήματος, κι εκείνο που χρειάζεται σε συνθήκες κρίσης, είναι να έχει η κοινωνία μπολιασθεί με το λόγο μας ώστε να αναλύσει, να διαπιστώσει να επιβεβαιώσει τη δική μας αλήθεια, και να εξεγερθεί στη κατεύθυνση της χειραφέτησής της. Εδώ λοιπόν θα πρέπει όσοι από εμάς ευαγγελιζόμαστε τα ελευθεριακά, ιδεώδη να μπορέσουμε να συγκροτήσουμε όλες εκείνες τις παράμετρες που θα οδηγήσουν στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απήχηση των ιδεών μας στη κοινωνία, ώστε έστω, στον επόμενο κύκλο κρίσης, αυτές να λειτουργήσουν καταλυτικά και να παράξουν ρηξικέλευθες συνθήκες στη σχέση της κοινωνίας με το κράτος και το κεφάλαιο. Αυτή τη κρίση ζούμε με την ελληνική ιδιαιτερότητα αυτά τα χρόνια, και μας δίδαξε πολλά. Ένα από τα ερωτήματα που τίθενται για κάποιον άνθρωπο του χώρου στην επωδό των γεγονότων της ελληνικής κρίσης είναι: τι θα γινότανε αν το αναρχικό πολιτικό πρόταγμα, είχε ήδη διεισδύσει στα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, μετά από επίμονη μεθοδική και ορθή επικοινωνιακά πολιτική παρέμβαση, την ώρα που κατέρρεε το «κοινωνικό συμβόλαιο»; Ποια θα ήταν η στάση της κοινωνίας την ώρα που θα διαψεύδονταν το όνειρο της ευημερίας, και διαρρηγνύονταν το «κοινωνικό συμβόλαιο»; Και ποια η θέση των φασιστών σε μια όλο και μεγαλύτερη ριζοσπαστικά ελευθεριακή κοινωνική δυναμική; Είναι λοιπόν προφανές πως ο καπιταλισμός και οι κρίσεις του δημιουργούν ευκαιρίες μία από τις οποίες αφήνουμε μάλλον πίσω μας. Ανεκμετάλλευτη; Ποτέ δε ξέρεις. Άλλωστε η απώλεια μιας ανεκμετάλλευτης ευκαιρίας, δεν είναι παρά παρακαταθήκη για μια ακόμα πιο γερή συναρπαγή με την επόμενη. Κι ας μη νομίσουμε ότι η επόμενη θα καθυστερήσει…
Υποβολή απάντησης