Κι επειδή κάποιοι “και καλά προχωρημένοι αριστεροί”, έσπευσαν με περισσή ευκολία να πουν πως με το χρυσαυγιτισμό δε τελειώσαμε ακόμα, να τους ενημερώσω ότι ούτε και πρόκειται να τελειώσουμε, και μάλιστα όχι έτσι εύκολα. Για να τελειώσει κανείς με το κοινωνικό εκφασισμό, θα πρέπει να εξαλείψει τη φτώχεια, τον ανταγωνισμό, τη καταπίεση, την εκμετάλλευση, την εξουσιαστική αυστηρότητα ως λιτότητα. Αυτά είναι που δομούν ανθρωπότυπο.
Μιλάω για τον άνθρωπο εκείνο, που έχοντας πλεόνασμα απωθημένων, τα εκτονώνει με τοξικό, τρόπο επιζητώντας όχι την χαρά του δίπλα του, αλλά το αντίθετο. Τη πείνα του δίπλα του. Τη δυστυχία του δίπλα του, το θάνατο του δίπλα του. Την εργασιακή εκμετάλλευση του δίπλα του. Τη πειθάρχηση και την υποταγή του συνανθρώπου του.
Ικανοποιούνται, σαν οι συνέπειες της υποβάθμισης των άλλων, θα αναβαθμίσουν τη δική τους θέση. Καθαίρονται όπως όταν σκοτώνουμε μια κατσαρίδα στο όνομα της καθαριότητας. Το πάτημα του άλλου ως ψευδοκάθαρση. Του ξένου, του μαύρου, του υφιστάμενου, του φτωχότερου, του Πακιστανού στο φραουλοχώραφο, της «πουτάνας της γυναίκας», του κωλόπαιδου του Αλβανού.
Αλλιώς δε μπορεί να εξηγηθεί το μίσος του μπάτσου στο πισθάγκωνα δεμένο συλληφθέντα πιτσιρικά, ή το γόνατο στο λαιμό του Φλόϋντ. Το ίδιο μίσος είναι. Το μίσος του ανταγωνιστικού ανθρώπου.
Μιλάμε για το αντίθετο της ενσυναίσθησης.
Πρόσφατα διάβασα ένα ενδιαφέρον άρθρο που σας το παραθέτω, ώστε να καταλάβουμε όλοι μας τη βαθύτατη ψυχοδυναμική του κοινωνικού εκφασισμού.
“…Ως γνωστόν, όμως, όταν ανακύπτει μια οικονομική αποσταθεροποίηση που απαιτεί θυσίες, τότε αναπτύσσονται με ταχύτητα και ένταση τα εθνικά ιδεώδη που συνοδεύονται από την αγάπη για τον όμοιο και το μίσος για τον διαφορετικό. Ο Ζίγκμουντ Φρόιντ, ο οποίος είχε βιώσει την άνοδο του ναζισμού, είχε συνδέσει τον ρατσισμό με τον ψυχικό μηχανισμό της προβολής. Η προβολή συνίσταται στην ασυνείδητη διαδικασία σύμφωνα με την οποία το άτομο προβάλλει στον άλλο στοιχεία που θεωρεί αρνητικά και που έχει ο ίδιος αλλά δεν αναγνωρίζει ως δικά του. Με αυτόν τον τρόπο το κακό, όπως το ονόμασε ο Λακάν, προβάλλεται στον χώρο του άλλου και το άτομο εξασφαλίζει τη δική του καθαρότητα. Πρόκειται για έναν μηχανισμό, χαρακτηριστικό της σχιζο-παρανοϊκής λειτουργίας, όπου οι Αλλοι, οι ξένοι, οι σεξουαλικά διαφορετικοί, οι αλλόθρησκοι, εμφανίζονται ως υπάνθρωποι που δηλητηριάζουν τη φυλή, τη ράτσα, τον πολιτισμό. Οι ρατσιστές, άνθρωποι που δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με την ταυτότητά τους, τις ρίζες τους, τη σεξουαλικότητά τους, εξασφαλίζουν τη δική τους καθαρότητα και τον εξαγνισμό προβάλλοντας πάνω στον Αλλο το «κακό», το «βρόμικο», το «ξένο», το «ανάρμοστο». Στρέφουν, δηλαδή, την ψυχική ενέργειά τους προς τα έξω, υπό μορφή επιθετικότητας, για να εξασφαλίσουν την ελάχιστη ψυχική οργάνωση…” [1].
Γυρίστε λοιπόν το βλέμμα γύρω μας, κι ανακαλύψτε πόσο κοντά μας έχει φτάσει το φίδι.
Σε όλο αυτό εμείς έχουμε να αντιτάξουμε τη χαρά, την αποδοχή, το σεβασμό, τη κατάδειξη της άρνησης, τη πρόταση της επιλογής, αλλά και το “ξυλοφόρτωμα”, λεκτικό ή πραγματικό. Γιατί στο τοξικό εκφασισμένο άνθρωπο, αν με το πρώτο δε καταλαβαίνει , καταλαβαίνει σίγουρα με το δεύτερο…
Και για να γίνουν και τα δύο, χρειάζεται ψυχή βαθειά, που παίζει το κεφάλι της τη νύχτα σε αντιφασιστικές περιπολίες, αλλά και χώνει ακίδες πόνου καθρεφτάκι ασκήμιας στα μύχια της δηλητηριασμένης του ψυχής…
[1]. άρθρο της Δήμητρας Αθανασοπούλου στην ΕφΣυν, 18.10.2020,”Ψυχογράφημα του Ελληνικού ναζισμού”.
Υποβολή απάντησης