Είναι μέρες τώρα που κάποιοι φίλοι από εδώ, ανεβάζουν στις καθημερινές, selfies με ευτυχισμένα ενσταντανέ σε ονειρεμένες παραλίες σαν σε διαφήμιση περιοδικού. Δεν έχω τίποτε με αυτό, και μάλιστα καλά να περνάνε οι άνθρωποι να χαίρονται “τα ωραία τους”, αλλά αυτή η αυθάδης περιφορά της ευτυχίας , μου φάνηκε κάπως αλαζονική, αλλά και κυρίως, χωρίς ενσυναίσθηση για τους γύρω….
Πριν από λίγο διάβασα την ανάρτηση μιας φίλης που περιέγραψε πόσο δύσκολο της ήταν να πει στα παιδιά της ότι δεν θα πάνε διακοπές φέτος. Και μάλιστα πόσο επίπονο της ήταν να τους το πει τη συγκεκριμένη στιγμή -Ιούλιο μήνα, που υποψιάζομαι ότι εννοούσε ότι δεν ήταν και το καλύτερο timing αναφορικά με τις φουσκωμένες προσδοκίες των παιδιών. Από κάτω προσθέτονταν σχόλια φίλων που είχαν 2, 3, 5 χρόνια να πάνε διακοπές με τα παιδιά τους…
Θύμωσα.
Θύμωσα γιατί αυτό που ζούμε μας στερεί την χαρά. Την χαρά των παιδιών μας να πλατσουρίζουν στη θάλασσα ανέμελα τα καλοκαίρια, τη χαρά την δικιά μας όταν νιώθουμε την χαρά τους, αλλά κι όταν δίνουμε τη χαρά σε αυτά.
Μεγάλωσα με τα παιδικά καλοκαίρια μου να κρατάνε μήνα, και οι μέρες στη θάλασσα ήταν μια διαφορετική καθημερινότητα -εναλλακτική του χρόνου. Είχαν μεγάλη διάρκεια σαν να ήτανε συστατικό του. Επίσκεψη στην παραλία 2 φορές την μέρα και μετρούσαμε τα μπάνια. Στην πρώτη μέρα του σχολείου κάναμε διαγωνισμό ποιος είχε κάνει τα περισσότερα μπάνια…. Δούλευε μόνο ο πατέρας. Κι όμως τα καταφέρναμε. Όλες οι οικογένειες ήταν έτσι. Και των εργατών ακόμα.
Τα καλοκαίρια μας ήταν δομικό στοιχείο του χαρακτήρα μας. Μας έμαθαν το παιχνίδι, το αγώνισμα, τη συναναστροφή, την άμιλλα. Μας έμαθαν και την ελευθερία να μην σε απασχολεί κανένα πρόβλημα. Μετά, τα καλοκαίρια μας γνωρίσαμε τα πρώτα χτυποκάρδια, το φιλί στα βότσαλα το βράδυ, το περπάτημα χέρι χέρι με τα λευκά ρούχα. Τα καλοκαίρια μας διαμόρφωσαν ένα μεγάλο μέρος της προσωπικότητάς μας. Ήταν και είναι η «Ιθάκη» του χρόνου. Φωτεινή κατάληξη και πηγή του κουράγιου.
Τα καλοκαίρια είναι για τα παιδιά.Θυμώνω όταν στερούνται τα παιδιά απ΄τα καλοκαίρια τους.
Φέτος προβληματίστηκα πολύ για το πώς θα κάνω διακοπές, αφού τα χρήματα για τις δέκα μέρες διακοπών των παιδιών μου κόστιζαν μεροκάματα ενάμισι μήνα. Ενάμισι μήνα ιδρώτα από όλο τον χρόνο για δέκα μέρες χαράς γα τα παιδιά μου. Ναι θα το κάνω. Έτυχε να τα έχω. θα μείνω με λιγότερα και θα το κάνω.
Όμως θυμώνω. Γιατί οι φίλοι μου και τα παιδιά των φίλων μου δεν έχουν καλοκαίρια. Κι αυτό γιατί όταν δεν έχεις μια φωτεινή στιγμή στο χρόνο, ένα διάλειμμα στο οποίο να χαρείς, να απολαύσεις, τότε χάνεις την ελπίδα για κάτι καλύτερο και η θλίψη φωλιάζει μέσα σου. Πόσο μάλλον στην ψυχή των παιδιών. Σε κάνει ανέλπιδο και γι αυτό εύκολα υποτάξιμο.
Εμείς το επιτρέψαμε να γίνει έτσι. Εμείς τους επιτρέψαμε να μας στερούν τη χαρά.
Πρέπει να βρούμε το κουράγιο, να μην αφήσουμε να μας γονατίσουν άλλο.
Υποβολή απάντησης