Από μικρός μου άρεσαν τα τραγούδια του Σαββόπουλου, του Θεοδωράκη, του Χατζηδάκη, αλλά και των Pink Floyd και άλλων. Τα τραγούδια τους.
Όχι οι ίδιοι.
Ο καλλιτέχνης έχει αξία για το έργο του. Όχι για το πρόσωπό του. Η κριτική στον Σαββόπουλο ως πρόσωπο, είναι παράγωγη μιας “εμπορευματικής” προσέγγισης του σταρ σύστεμ.
Οι πολιτικές απόψεις του έχουν όση αξία θα μπορούσαν να έχουν οι απόψεις όλων μας. Την ίδια. Και κρίνεται ανάλογα με την ποιότητά τους.
Το έργο του έχει όση αξία έχει εκφραστεί από την αντίστοιχη κοινωνική αξία της έμπνευσής του.
Οι καλλιτέχνες, η έμπνευσή τους, δεν είναι παρά συσσωρευτές αποθήκευσης ενός γενικευμένου κοινωνικού αισθήματος, αλλά και αγωγοί έκφρασής του. Είναι οι δικοί μας πόνοι, οι δικές μας ελπίδες, οι καημοί και ο έρωτες, που έγιναν στίχοι και μελωδία.
Έτυχε.
Είναι τα τραγούδια. Δεν είναι αυτός.
Είναι τα δικά μας τραγούδια δι αυτού.
Υποβολή απάντησης