Αν υπάρχει κάτι που είναι εξαιρετικά ανησυχητικό σχετικά με τις κατειλημμένες παραλίες από τις στοιχισμένες ομπρελοξαπλώστρες, είναι ότι αυτές “τρέφονται” με κατανάλωση και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Αυτό σημαίνει ότι μεγάλο μέρος των σημερινών ανθρώπων έχουν εντελώς χάσει την έννοια της αναψυχής.
Η αναψυχή σηματοδοτεί την αναγέννηση της ψυχής. Μιας ψυχής κουρασμένης, ανέπνευστης, κουρασμένης, ατροφικής, αναλωμένης στο εργασιακό αλλοτριωτικό περιβάλλον και αποξενωμένης από τις όποιες ισορροπίες χάθηκαν με την αστικοποίηση της ζωής.
Οι μαζικές μητροπόλεις έχουν μετατρέψει το «είναι» σε νούμερο, και αυτό αντανακλάται πλέον στην παραλία. Το να στρογγυλοκαθίσεις στην νούμερο 48 ομπρέλλα στην τέταρτη σειρά από το κύμα και να αισθάνεσαι προνομιούχος, είναι μια έκπτωση από την αξία της υπόστασης. Και η αλήθεια είναι πως για πολύ κόσμο αυτό είναι «βολική συνθήκη».
«Ψυχές σε τάξη». Εκτονώνει τα μαζεμένα του απωθημένα, πάνω στο σερβιτόρο, αισθάνεται “άρχοντας” για όσην ώρα κάθεται, κουνάει τα χέρια του να τον δει ο σερβιτόρος για ψύλλου πήδημα. Μια διαδικασία προσωρινής εκτόνωσης μιας συσσωρευμένης πίεσης που τελικά δεν βρίσκει αληθινή εκτόνωση, παρά μόνο μετά από την συνταγή του ψυχίατρου. Μια αντιμετάθεση της αυτόνομης ύπαρξης στην εξαρτησιακή εγχρήματη σχέση. Ο νόμος της εξ-ουσίας.
Το «κίνημα της πετσέτας» όπως υποτιμητικά θέλουν τα υποκινούμενα ΑΡΔάκια να το αποκαλούν είναι κίνημα της ΑΝΑΨΥΧΗΣ.
Κι αν τώρα περπατάει ήρεμα με πανό στην άκρη της παραλίας, στην πραγματικότητα έχει σαν “βάθος” εκείνο το μουγκρητό που με βία θα αρπάξει σαν σκουπίδια τις ξαπλώστρες και θα τις πετάξει στην καρότσα του φορτηγού που θα τις πάει γι ανακύκλωση μαζί και τις «ψυχές σε τάξη».
Αναψυχή “βαθειά”.
Υποβολή απάντησης