Είναι προφανές πως ο πολιτικός μας χώρος παρά τις προσπάθειες κάποιων ομάδων και συνελεύσεων που με περίσσεια επιμονή κι ενέργεια ανταποκρίθηκαν στο σοβαρό της υπόθεσης, δεν ανταποκρίθηκε στο σύνολό του ανάλογα και «πέρασε» το ζήτημα με παθητικό και μοιρολατρικό τρόπο. Ανησύχησε μεν αλλά δεν έδρασε δε.
Οι αλλαγές στον ποινικό κώδικα είναι ζήτημα κομβικό για τη διαμόρφωση της κοινωνικής συμπεριφοράς στα επόμενα χρόνια. Ο Π.Κ. ενός κράτους διαμορφώνει κοινωνικά ήθη, κι αυτά διαμορφώνουν στάσεις ηθικές χαρακτήρες, ψυχικές συνθήκες.
Ο νέος Π.Κ. είναι τιμωρητικός. Διαπαιδαγωγεί στη φοβικότητα των πολιτών απέναντι στο κράτος, στην καταστολή πρακτικών, όχι μόνο αυτών της πολιτικής δράσης αλλά και στην αναστολή απλών δραστηριοτήτων. Αυτές οι συνέπειες πλάθουν σε βάθος χρόνου μια «κοινωνία-νεκροταφείο, όπου η όποια δραστηριότητα θα σταθμίζεται μέσα από το πρίσμα μιας ενδεχόμενης παραβατικότητας. Η ζωή περιστέλλεται και κινείται έτσι με ασφάλεια για το Σύστημα και μπροστά σε μια οθόνη.
Από την άλλη πλευρά, το στένεμα των ορίων της ελευθερίας μέσα από την αυστηροποίηση της νομιμότητας θα αυξήσει τα περιστατικά εγκληματικότητας. Έχει παρατηρηθεί ότι όσο πιο αυστηρό είναι το ποινικό πλαίσιο τόσο η εγκληματικότητα ανεβαίνει. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά την αυστηροποίηση του Π.Κ. το 2021 που ήταν η τελευταία μιας σειράς από διετίας αλλαγών του από το καθεστώς Μητσοτάκη, η εγκληματικότητα αυξήθηκε κατά 25% την επόμενη χρονιά, η δε βαριά εγκληματικότητα αυξήθηκε κατά 20%.
Εκτός από την άμεση αυτή συνέπεια που προέρχεται από το νομικό πλαίσιο, έχουμε και τις έμμεσες συνέπειες, δηλαδή αυτές που παράγονται από την κοινωνική πίεση που προκαλεί η φτωχοποίηση η εντατικοποίηση της εργασίας, η απομόνωση των σχέσεων και η εξατομίκευση. Τέλος εγκληματικότητα παράγεται και μέσα από την «εκπαίδευση» της διαβίωσης στη φυλακή για όσους δεν έχουν το αξιακό έρμα να το αντιμετωπίσουν.
Δεδομένου του γεγονότος ότι οι φυλακές σήμερα είναι κορεσμένες, με το νέο Π.Κ. αναμένεται ο αριθμός των εγκλείστων να διπλασιαστεί σε περίπου 5 χρόνια. Κι αυτό γιατί ο όγκος των ποινών των πλημμελημάτων και η χρονική διάρκεια έκτισής τους θα προσθέσει έναν μεγάλο αριθμό πλημμεληματικών παραβατών, που θα ανακυκλώνονται από τρεις έως έξι μήνες, μέσα στις φυλακές.
Που θα βρεθούν οι φυλακές; Η κυβέρνηση αυτή θέλει “λιγότερο κράτος” κι έχει βαλθεί να ταΐσει τους δικούς της. Οπότε, το πιο λογικό είναι να φτιάξει προγράμματα ΣΔΙΤ, όπου και δεν ξοδεύεται για τις μαλακίες της, και βοηθάει τους δικούς της να βγάλουν φράγκα, φτιάχνοντας μια αγορά παραγωγής φυλακισμένων, όπου το “εργοστάσιο παραγωγής” είναι τα δικαστήρια.
Έτσι υπεισέρχεται άλλος ένα επιδραστικός παράγοντας στην ποινική δίκη, αυτός της “παραγωγής κρατουμένων”, προς αύξηση των κερδών των επιχειρηματιών της κράτησης. Η κυβέρνηση λοιπόν εξασφαλίζει με ένα νομικό πλαίσιο την παραγωγή κρατουμένων, ώστε οι δικαστές να δικάζουν άφοβα παράγοντας κρατουμένους,-πελάτες των φυλακών.
Αν αυτό το άθλημα ευδοκιμήσει, το επόμενο στάδιο είναι η απευθείας διασύνδεση επιχειρηματία φυλακών ΣΔΙΤ με δικαστή, ώστε ο τελευταίος χρηματιζόμενος με “bonus παραγωγής” θα παράγει ενόχους κατά το δοκούν του επιχειρηματία “φιλοξενίας κρατουμένων”. Στην Ελλάδα είμαστε κρυφά ή φανερά αυτό θα συμβεί…
Απέναντι σε αυτήν τη δυστοπία σε μας απομένει να στέρξουμε τα θύματα αυτής της πολιτικής. Ο αναρχισμός δεν είναι παρά η θεωρία της ανθρωπινότητας. Μιας ανθρωπινότητας που στέργει τα θύματα του κράτους. Αντιλαμβάνεται τη νομοτέλεια των εγκλημάτων καθώς και ότι η πηγή τους είναι το ίδιο το κράτος και η καλλιέργειά τους και οι εξουσιαστικές σχέσεις που αναπαράγονται μέσα από θεσμικές και ταξικές ιεραρχίες. Αντιλαμβάνεται ότι τα εγκλήματα είναι η τροφή της νομιμότητάς του, η δικαιολογία-ιδεολογία της ύπαρξής του, με θύματα τους ίδιους τους υπηκόους του, μέρος των οποίων θυσιάζει στον εγκλεισμό προκειμένου να δικαιολογήσει την ύπαρξή του.
Εμείς είμαστε απέναντι στο κράτος. Και απέναντι στο κράτος σημαίνει ειδικά γι αυτήν την περίσταση, την κατανόηση ως δικαιολογημένης, της απουσίας της κοινωνικής υπευθυνότητας σε ετερόνομες συνειδήσεις. Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει ατομική ευθύνη όταν το άτομο δεν έχει κοινωνική συνείδηση. Η αίσθηση ευθύνης και ο βαθμός της συναίσθησής της, έχει να κάνει με κοινωνικά χειραφετημένα άτομα, άτομα που αντιλαμβάνονται την κοινωνία σαν τον ίδιο τους τον εαυτό. Αυτή η ενσυνείδηση δεν αναπαράγεται ως γενικευμένη κοινωνική νοοτροπία, δεν συλλογικοποιείται, δεν καλλιεργείται, δεν διαπαιδαγωγείται, δεν μορφώνεται στο σημερινό άνθρωπο, με ουσιαστικό αποτέλεσμα τη διαμεσολάβηση της κρατικής νομιμότητας ανάμεσα στις ανθρώπινες σχέσεις. Γι αυτό και το κράτος παρεμβαίνει πάντα στην κατεύθυνση της ισχυροποίησης της διαμεσολάβησής του στις μεταξύ μας σχέσεις, μέσω του νόμου και της αυστηροποίησής του. Το αποτέλεσμα αυτού: η απομάκρυνση του ενδεχόμενου της αυτονομίας των σχέσεων, και η ισχυροποίηση της διαμεσολάβησης του κράτους μέσα από την «νομιμότητά» του..
Απέναντι λοιπόν σε αυτήν την προοπτική, εμείς σαν αναρχικοί οφείλουμε να αγκαλιάσουμε τα θύματα του κράτους, διακρίνοντας αυτήν την διαλεκτική νομοτέλεια αυγού και κότας της ποινικοποίησης μέσα από την τιμωρητική νομιμότητα, και υλοποιώντας ένα σχέδιο αλληλεγγύης απέναντι στα θύματά του, και ειδικά για τους πλημμεληματικούς παραβάτες. Η υποστήριξή τους δεν σημαίνει αντίθεση ούτε σηματοδοτεί την εχθρότητα απέναντι στα θύματα της όποιας βεβαιωμένης αδικοπραξίας. Σημαίνει την απαντοχή, την ανεκτικότητα, την επιείκεια, το μίσος προς τον εγκλεισμό και τη στέρηση της ελευθερίας για τον όποιο λόγο. Σημαίνει την αναμόρφωση με κάθε τρόπο, όταν χρειάζεται, στην κατεύθυνση του αλληλοσεβασμού και της χειραφέτησης των προσωπικών σχέσεων από την νομική διαμεσολάβηση. Σημαίνει την ταυτόχρονη στέρξη των θυμάτων και την κατανόηση της απουσίας των προθέσεων και της αλληλουχίας των συμβάντων.
Σε αυτή την αξιακή βάση και δεδομένης της ψήφισης του Π.Κ. Φλωρίδη προτείνω για την επομένη μέρα, ότι θα πρέπει να στηθεί μια δομή υποστήριξης των θυμάτων του κράτους και ειδικά του συγκεκριμένου νομοθετήματος Φλωρίδη, που προκύπτουν ως πλημμεληματικοί παραβάτες, καθώς και των οικογενειών τους. Μια ομάδα υποστήριξης που θα συμπεριλαμβάνει δικηγόρους, κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους, παιδοψυχολόγους που θα παρεμβαίνει στα περιστατικά, με όρους βοήθειας, ενημέρωσης, υποστήριξης των θυτών σε επίπεδο ψυχολογικό, αλλά και των οικογενειών τους. Αναγνωρίζοντας τις ελάχιστες δυνατότητες, θεωρώ ότι μια γραμμή υποστήριξης με μια γραμματεία καθώς και εκείνο το ειδικευμένο επιστημονικό δυναμικό που θα μπορούσε να κάνει μια πρώτη επαφή με τις οικογένειες των θυμάτων θα μπορούσε να καλύψει κάποιες πρώτες ανάγκες για κάποιες υποθέσεις που θα καλέσουν για βοήθεια.
Μια τέτοια δομή θα μπορούσε να στηθεί με τη βοήθεια και την τεχνογνωσία του Ταμείου Αλληλεγγύης που ήδη λειτουργεί αρκετά χρόνια κι έχει την εμπειρία. Σε κάθε περίπτωση, καλό είναι να μελετηθεί η βιωσιμότητα του εγχειρήματος και στη διάρκειά του, αλλά και στην υποστήριξη και υλοποίησή του με όρους επιτυχίας.
Η έμπρακτη αλληλεγγύη, ενδυναμώνει τον αγώνα, στο βαθμό που η στήριξη ανθρώπων σε δύσκολες στιγμές κεφαλαιοποιεί σχέσεις. Και μάλιστα σχέσεις με ανθρώπους που σπιλεύονται σαν παραβατικοί ενώ δεν είχαν πρόθεση. Είναι μια ευκαιρία να προσεγγιστεί η θεώρησή μας, αφού αυτή θα ερμηνεύει επεξηγώντας την αλήθεια των πραγμάτων για το πως ένας αθώος προθέσεων βρέθηκε στη φυλακή. Την αλληλουχία των λογικών μας. Απομένει σε εμάς να αναδείξουμε τον ανθρωπισμό της κοσμοθεώρησής μας και να αποδείξουμε έμπρακτα και εδώ, ότι το δίκαιο είναι με το μέρος της κοινότητας και όχι με το κράτος.
Υποβολή απάντησης