• Η εγκληματικότητα προκαλείται από αντικειμενικούς παράγοντες. Πέρα από τη φτώχεια, το μορφωτικό επίπεδο, την κουλτούρα της βίας, που αναφέρονται προς εύκολη πέψη ανά καιρούς, η εγκληματικότητα παράγεται βασικά από τα αξιακά πρότυπα της εξουσιαστικής οργάνωσης της κοινωνίας: τον ατομισμό και την υπερίσχυση. Όταν οι κυρίαρχες αξίες μιας κοινωνίας είναι αυτή η ανθρωποβόρα μίξη, οι αντικοινωνικές συμπεριφορές δεν μπορεί παρά να είναι εύλογα παράγωγο αυτού του αξιακού συστήματος.
• Η ατομική ευθύνη αποκτά σημασία στη σχέση με το κοινωνικό περιβάλλον. Σε κοινωνίες ετερόνομες** όπως αυτή που ζούμε, η ατομική ευθύνη δεν έχει την βαρύτητα που της αναλογεί. Κι αυτό γιατί ο νόμος επιβάλλεται από την εξουσία στην κοινωνία, ενώ ο νόμος θα έπρεπε να παράγεται από την κοινωνία, σε μια θεσμισμένη αυτοργάνωσή της. Μόνο η αυτόνομη κοινωνία μπορεί να επικαλείται την ατομική ευθύνη. Κι αυτό γιατί ο καθένας συμμετέχει στην συνδιαμόρφωση των κανόνων μιας κοινωνίας, οπότε και αναλαμβάνει τις ευθύνες που του αναλογούν. Η επίκληση της ατομικής ευθύνης σε μια συνθήκη όπου παράγεται ανευθυνότητα, είναι υποκριτική.
• Είναι πράγματι πολύ σπουδαίο να έχει κάποιος συνειδητή και υπεύθυνη κοινωνική στάση στο σήμερα, αλλά δεν είναι εύκολο για όλους. Κι αυτό γιατί μεγάλα κοινωνικά στρώματα δεν καλλιεργούνται στην ισότιμη και υπεύθυνη κοινωνική συμπεριφορά. Αντίθετα μάλιστα, εκπαιδεύονται από το σύστημα στον ανταγωνισμό για την κοινωνική και οικονομική άνοδο και την κατάληψη θέσεων εξουσίας. Αναγνωρίζοντας ότι η σημερινή κοινωνία είναι κοινωνία εξουσιαστική εγωκεντρική κι ετερόνομη, αντιλαμβανόμαστε το έγκλημα ως φαινόμενο νομοτελειακό, αφού απουσιάζει το αξιακό έρμα που θα αντισταθεί στις αξίες του ατομικού πλουτισμού και της επικράτησης. Έτσι λοιπόν, η κρατικά οργανωμένη κοινωνία του κεφαλαίου, όχι μόνο δεν καλλιεργεί την χειραφέτηση μέσα από την ανάπτυξη της κοινωνικής συνείδησης, αφού κάτι τέτοιο είναι ενάντια στα συμφέροντα των κυρίαρχων, αντίθετα καλλιεργεί και αναπαράγει μέσα από το αξιακό της σύστημα την εγκληματικότητα, μια και κάτι τέτοιο, την δικαιώνει στις συνειδήσεις των υπηκόων και τη νομιμοποιεί.
• Στην αυτόνομη κοινωνία που επιδιώκουμε, η ατομική ευθύνη έχει αξία όσο η ελευθερία ατομικής επιλογής, εμπνέεται, καθοδηγείται και καθορίζεται, από την συλλογική ελευθερία από όπου εκφορείται και ο όποιος ατομικός αυτοπεριορισμός . Έρχεται δηλαδή μέσα από τον σεβασμό στην κοινότητα των ανθρώπων. Η ατομική ευθύνη αποκτάται από κοινωνίες που αφήνουν ελεύθερα τα μέλη τους να την καλλιεργήσουν συλλογικά, χωρίς βία, χωρίς εξουσία. Με βάση την παραπάνω αρχή, οι ποινικά κολάσιμες πράξεις είναι κατά βάθος πολιτικές.
• Η εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης και η φτωχοποίηση στη νεοφιλελεύθερη συνθήκη, δημιουργεί μια κοινωνία σε «πυρετό», οι ήδη απαξιωμένες ηθικές αντιστάσεις της οποίας, δοκιμάζουν τις αντοχές τους. Η κοινωνία βρίσκεται σε αποσύνθεση. Εκτός, από αυτούς που αντιστέκονται δημιουργώντας ανεξούσιες αυτόνομες εστίες αγώνα. Αντιστάσεις αξιοπρέπειας.
• Ο μόνος τρόπος για να αρθεί η όποια εγκληματικότητα, είναι να απαξιωθούν οι αξίες του ατομισμού και της ισχύος. Για να γίνει αυτό, εμείς θα πρέπει να ανατρέψουμε αυτές τις «αξίες», και να προτάξουμε τις αξίες της συλλογικής ελευθερίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης. Αυτές τις αξίες που μόνο μια αυτόνομη κοινωνία χωρίς εξουσία μπορεί να παράξει. Είναι στο χέρι μας, -μπορούμε από σήμερα να φτιάξουμε τις κοινότητες εκείνες,τις ανεξούσιες εστίες, που θα γίνουν πόλοι παραγωγής της ελευθεριακής κοινωνικής κουλτούρας.
• Κατανοώντας την ετερόνομη αντικειμενική συνθήκη, και όντας με το πλευρό της ελευθερίας των θυμάτων αυτού του κόσμου καθώς και των αδυνάτων, θεωρούμε τη στέρηση της ελευθερίας, ένα σπάνια αναγκαίο μα σε κάθε περίπτωση αξιακά απάνθρωπο μέτρο. Πόσο μάλλον όταν ο εγκλεισμός ως έννομη συνέπεια πέφτει ως πέλεκυς επί δικαίων και αδίκων, παράγοντας εγκλείστους σε πλημμεληματικούς κατηγορούμενους πλέον, δηλαδή ούτε καν ενόχους.
• Στη περίπτωση του νέου Ποινικού Κώδικα Φλωρίδη, έχουμε ένα «δίκαιο» που θέλει να παράξει ενόχους και φόβο, και να στερήσει από τους ανθρώπους και την κοινωνία τους και την ελευθερία τους. Στέκουμε απέναντι σε αυτόν το νόμο παλεύοντας για την κατάργησή του έστω στην πράξη. Κι επειδή θα πρέπει κάτι να γίνει για το επέκεινα, προτείνουμε δράσεις υποστήριξης θυμάτων του νόμου Φλωρίδη. Θα φανούν απαραίτητες στην ενίσχυση των ίδιων και των οικογενειών τους, αρκεί αυτές να επανοηματοδοτούν ρηξιακά τη σχέση τους με το «υπάρχον».
• Για να αλλάξουμε την κοινωνία να διώξουμε τον εξουσιαστικό εσμό, ας οργανωθούμε σε ένα Μέτωπο για την Κοινωνική Απελευθέρωση, όπου πλέον μέσα από την χειραφέτησή μας θα αναπαράγουμε μια κοινωνία δίχως έγκλημα.
πριν το όνειρό σου σβήσει…»*
Υποβολή απάντησης