Αυτή δεν είναι κυβέρνηση. Είναι εγκληματική οργάνωση. Με δομή, ιεραρχία, έλεγχο στη δικαστική και νομοθετική εξουσία, μέχρι και τους τελευταίους θύλακες δημόσιας εξουσίας, στις ανεξάρτητες αρχές και στα ΜΜΕ, στην αστυνομία και παρακλάδια στη μαφία.
Μια καλά ελεγχόμενη εγκληματική οργάνωση που επιχειρεί από το Μαξίμου, χρησιμοποιεί πρακτικές της μαφίας κι έχει στα χέρια της ένα ολόκληρο κράτος, που το χρησιμοποιεί σαν μηχανισμό επιβολής, ελέγχου και συγκάλυψης των εγκλημάτων της.
Η κατάσταση αυτή θα εξελίσσεται σχιζοειδώς όλο και πιο απρόβλεπτα αφού, όσο η αλαζονεία της εξουσίας θα καταλαμβάνει τους φυσικούς και παρασκηνιακούς φορείς της, η απόσταση από τον «κοινό νου» θα μακραίνει όλο και περισσότερο.
Το κοινωνικό σχίσμα είναι πια εμφανές, και οι όποιες λύσεις της επόμενης μέρας απροσδιόριστες ακόμα. Γιατί ούτε οι εκλογές είναι λύση, ούτε λύση μοιάζει να προκύπτει μέσα από αυτές. Το σχίσμα όμως έρχεται, αφού η εγκληματική οργάνωση έχει ακόμη πιστούς, -τους υλικούς αλλά και αξιακούς υποστηρικτές της. Και αναφορικά με την πρώτη περίπτωση, εύλογα θα μπορούσε να προσάψει κανείς ότι υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους με ανήθικο, ανέντιμο, και αντικοινωνικό τρόπο, αλλά για τη δεύτερη περίπτωση, δηλαδή τους ψηφοφόρους, τι θα μπορούσε να πει κανείς;
Εκείνο που θα μπορούσαμε να πούμε σε όσους υποστηρίζουν ακόμα αυτήν την εγκληματική οργάνωση με λόγο και με ψήφο, είναι ότι είναι συνένοχοι στα εγκλήματα κατά το μερίδιο που τους αναλογεί. Δεν υπάρχει κάτι άλλο. Είναι πια τόσο προφανή όλα όσα συμβαίνουν, που η όποια σύνταξη με την εγκληματική οργάνωση που μας κυβερνάει, αποτελεί δήλωση συνενοχής.
Γι αυτό μετά τις αποκαλύψεις για τη συγκάλυψη, έχει έρθει πια η ώρα που ο καθένας δεξιός ψηφοφόρος αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Ή διαχωρίζει τη θέση του, έστω και τώρα υπερασπιζόμενος τις όποιες πολιτικές του επιλογές, ή υπερασπίζεται την κυβέρνηση υπερασπιζόμενος μια εγκληματική οργάνωση. Να χωρίσει η «ήρα απ’ το στάρι», να ξέρουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε.
Ένα μεγάλο πλήθος έχει πια διαβλέψει ότι πρόκειται για μια εγκληματική συμμορία που κυβερνάει, και ακουμπάει την δυσαρέσκεια ή και την οργή του ακόμα για όσα συμβαίνουν στη χώρα πάνω σε ένα κοινό σημείο. Αυτό της δίκαιης τιμωρίας. Το ζήτημα των Τεμπών τέμνεται σε αυτό το σημείο με όλα όσα υποφέρουμε, ιδίως αυτά τα τελευταία χρόνια της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς διακυβέρνησης. Είναι κι αυτό κάτι. Στη σωστή κατεύθυνση, όσο κι αν ξεπλένει προσωρινά την εξουσιαστική διαχείριση της κοινωνίας, αποκρύβοντας έστω και προσωρινά το αληθινό πρόσωπο της εξουσίας.
Είναι πια ζήτημα του καθένα να καταλάβει αν και κατά πόσο η εξουσιαστική διαχείριση της κοινωνίας προκαλεί προβλήματα και οδηγεί σε μοιραία και θανατηφόρα λάθη, ανεξάρτητα από το μέγεθος της όποιας διοικητικής -τεχνοκρατικής μέριμνας. Γιατί το μέγεθος της όποιας μέριμνας, εξαρτάται από το πόσο μια κοινωνία σέβεται τον εαυτό της. Μια κοινωνία που αναθέτει σε μιαν εξουσία για να λύνει τα προβλήματά της, δεν έχει αυτοσεβασμό. Και σίγουρα μια κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της είναι μια κοινωνία που χειραφετείται από τις εξ-ουσίες. Μια κοινωνία αν-εξ-ούσια. Αυτή η ανεξούσια κι ενσυναίσθητη, είναι αγαπητική κοινωνία. Είναι αυτή που σα μάνα σίγουρα θα διασφαλίσει την ζωή και την υγεία όλων των παιδιών της, και των μετεχόντων με ισότιμους όρους.
Από το λόγο της Καρυστιανού, υποψιάστηκα μια διάθεση για πολιτική προοπτική. Μακάρι να διαψευστώ, όχι μόνο γιατί θα προδώσει την αξιοπρεπή ανιδιοτέλεια του αγώνα της, αλλά και γιατί το διαφαινόμενο πολιτικό πρόταγμα είναι αυτό μιας ισονομίας διαχωρισμένης από το ταξικό κι εξουσιαστικό σύστημα που νομοτελειακά την αναιρούν. Καμιά δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν υπάρξει ισότητα, ελευθερία και συλλογικότητα.
Αν αύριο ήταν η μέρα που μια ανεξούσια κοινωνία θα δίκαζε τα συγκεκριμένα κοθώνια, είναι σίγουρο ότι θα καταδικάζονταν με την κατηγορία της κατά συρροή ανθρωποκτονίας με ενδεχόμενο δόλο (Τέμπη, Πύλος, κ.ά.) και της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης για την αφαίμαξη του κοινωνικού πλούτου για ίδιον όφελος.
Ποια θα ήταν η ποινή τους; Ξέρω τι φαντάζεστε. Όλοι αυτό φανταζόμαστε…
Όμως όσο σκληρή κι αν είναι η τιμωρία τους, καμιά οργή δεν πρόκειται να φέρει την κάθαρση, αλλά μόνο, την αναπαραγωγή της. Η οργή μας οφείλει να γίνει καθημερινός αγώνας για την καλλιέργεια συνειδήσεων, μέχρι που οι κρεμάλες θα αποβούν άχρηστες και οι παρίες μιας κοινωνίας ανθρωπινότητας, εξόριστοι στην ασημαντότητα που τους αναλογεί.
Υποβολή απάντησης