Έρχεται σε λίγες μέρες η συγκέντρωση των Τεμπών και παρακολουθώντας το διαδίκτυο διαβλέπω μιαν επανάληψη παλαιών και τετριμμένων λογικών, που σε περίπτωση που ισχύσουν, θα έχουμε για το «χώρο» μια παλινδρόμηση πίσω στο 2012, με οπισθοχώρηση των αγώνων, διαχωρισμό και περιθωριοποίηση του «χώρου» από το κοινωνικό κορμό. Έζησα το νικηφόρο Χημείο του Μάη ’85 και “πόνεσα” την ήττα του αντίστοιχου Νοέμβρη, εμπειρία που μου έμαθε δεν επαναλαμβάνεις αυτό που αρχικά αιφνιδίασε.
Όμως, αναγνωρίζοντας ότι όλες οι εξεγέρσεις που έζησα είχαν το στοιχείο του απρόβλεπτου και ξεπέρασαν τη συνθήκη, τις προβλέψεις και τα δεδομένα σε μεγάλο βαθμό, καταθέτω το σκεπτικό μου αποσκοπώντας στο να ελέγξουμε τη συνθήκη με όρους νίκης του συγκεκριμένου αγώνα.
Επειδή οι καθεστωτικοί έχουν ξεκινήσει μια καμπάνια εκφοβισμού του κόσμου, με την απειλή της «ζούγκλας» που θ’ ακoλουθήσει τη συγκέντρωση, χρειάζεται σαν σύντροφοι να κάνουμε κάποιες παραδοχές, ώστε να κινηθούμε ενσυνείδητα και με όρους λογικής στο δρόμο, για να αποφύγουμε μια ήττα όπως αυτή της μεγάλης νύχτας το Φλεβάρη του 2012, που έστειλε τον κόσμο σπίτι του για πολλά χρόνια και τρέφοντας το ποτήρι της ανάθεσης για την άνοδο του ΣΡΖ στην εξουσία.
Οι λογικές παραδοχές που καταθέτω σαν πρόταση για τη διαχείριση του γεγονότος είναι οι εξής:
- Η συγκέντρωση είναι οργανωμένη από τους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών. Όχι από τις συλλογικότητές μας, ούτε από τις εξεγερτικές μας δυνάμεις.
- Οι συγκεκριμένοι θέλουν μιαν ειρηνική συγκέντρωση στη βάση της τιμωρίας των ενόχων, στα πλαίσια ενός «κράτους δικαίου». «Κράτος δικαίου» είναι το σύνθημα που προτάσσεται και υποστηρίζεται από την πλειονότητα του κόσμου που θα κατέβει στο δρόμο αφήνοντας τους καναπέδες του.
Δεν πρόκειται για το δικό μας πρόταγμα. Δεν πιστεύουμε στο «κράτος δικαίου» αφού κανένα κράτος δεν μπορεί να λειτουργεί με όρους δικαίου αλλά και να είναι δίκαιο.
Εμείς είμαστε υπέρ της δίκαιης κοινωνίας -της κοινωνίας δικαίου, της εφαρμογής της κοινωνικής δικαιοσύνης και μόνο, αφού μόνο μια κοινωνική αυτοργάνωση από τα κάτω μπορεί να εξασφαλίσει τη δικαιότητα, με τη λαϊκή δικαιοσύνη σε όλο το φάσμα της κοινωνικής δραστηριότητας, αλλά και λειτουργίας. - Είμαστε κομμάτια της εξουσιαζόμενης κοινωνίας, εκπορευόμαστε από αυτήν και σε αυτήν παρεμβαίνουμε καθώς οι αγώνες μας είναι κοινωνικοί και δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο. Οπότε, δική μας ευθύνη είναι να υποστηρίξουμε μιαν ακηδεμόνευτη κοινωνική διαμαρτυρία, ακόμη κι αν αξιακά δεν συνάδει με τις αλήθειες μας και ζητά λανθασμένα «κράτος δικαίου». Δεν έχουμε καταφέρει ως χώρος να συντάξουμε καν το πρόταγμα μιας αυτοργανωμένης και από τα κάτω απονομής της δικαιοσύνης (πέρα από μια πολύ σημαντική μπροσούρα), ώστε αυτό να έχει πείσει σε έναν τέτοιο βαθμό που να κινητοποιήσουν τον κόσμο στην πραγματικά δίκαιη ακρατική αλήθεια.
- Συμμετέχουμε στη συγκέντρωση, όχι μόνο για να αντιταχθούμε στις καθεστωτικές πρακτικές ως νομοτελειακή αλληλουχία της εξουσιαστικής και ταξικής ισχύος του κράτους -οργάνου της κυριαρχίας, αλλά και για να ενωθούμε με τα μεγάλα κοινωνικά κομμάτια, που ναι μεν διαισθάνονται υποσυνείδητα όλα τα παραπάνω, αλλά δεν έχουν συνειδητή πεποίθηση. Είμαστε μαζί τους και μας «νιώθουν» υποσυνείδητα ως στήριξη στον αγώνα για τη χειραφέτησή τους. Είμαστε αναρχικοί, είμαστε κι εμείς παιδιά τους, γι αυτό και μια αυθεντική φωνή τους.
- Επειδή η συγκέντρωση δεν είναι μια δική μας συγκέντρωση, την ευθύνη αναλαμβάνουν οι συγγενείς που είναι και οι διοργανωτές. Αυτοί διαμορφώνουν τακτικά, το λόγο και το πνεύμα της συγκέντρωσης, κι εμείς οφείλουμε να σεβαστούμε τις αποφάσεις τους προτάσσοντας με την ευκαιρία μέσα στο πλήθος τις δικές μας αλήθειες. Να πούμε δηλαδή γιατί δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει κράτος δικαίου, να δείξουμε ότι είναι στη σωστή κατεύθυνση ο αγώνας τους στη βάση της αμφισβήτησης της καθεστωτικής εξουσίας, και να χαρούμε μαζί τους την αδιαμεσολάβητη έγερσή μας από τους καναπέδες.
- Οφείλουμε λοιπόν το σεβασμό και την κατανόηση των αιτημάτων του μεγάλου πλήθους της συγκέντρωσης, πράγμα που διαμορφώνει μια στάση στο πεδίο στην περίπτωση που δεν υπάρξει πρόκληση. Ειρηνική συμμετοχή και διακριτική παρουσία. Η απρόκλητη επίθεση των πραιτωριανών του καθεστώτος, συνιστά από μόνη της μια πρώτη «νίκη».
- Στην περίπτωση απρόκλητης επίθεσης απαιτείται εγκράτεια και σωστή αμυντική στάση. Αυτή απαιτεί συνακόλουθα πρόληψη και ετοιμότητα, στη λογική της αυτοάμυνας της συγκέντρωσης από τις επιτιθέμενες μονάδες καταστολής. Ο στόχος είναι η αξιοπρεπής διασφάλιση της παρουσίας του κόσμου στο δρόμο και η αποκλιμάκωση των όποιων πρώτων διενέξεων.
- Σε περίπτωση κλιμάκωσης, ας είμαστε έτοιμοι να περιφρουρήσουμε με αξιοπρέπεια το χώρο και τις οικογένειες που διαδηλώνουν, επιδιώκοντας την αποκλιμάκωση. Αλυσίδες περιφρούρησης και συντεταγμένη υποχώρηση. Δεν είναι πολλά και είναι απλά.
- Είμαστε αναρχικοί κι έχουμε πολλά να κάνουμε για να αγαπήσει η κοινωνία τις αλήθειες μας. Μην ανησυχείτε. Όταν αγαπήσει η κοινωνία τις αλήθειες μας σίγουρα «οι άλλοι» δεν θα έχουν τρύπα να κρυφτούν. Και για να αγαπήσει η κοινωνία τις αλήθειες μας, σίγουρα πρώτα θα πρέπει να την καταλάβουμε, να την ακούσουμε, όσο οπισθοδρομική κι αν μας φαίνεται και μετά να μας αγκαλιάσει, σχηματίζοντας ένα εξεγερμένο ανυπόταχτο υποκείμενο, που ανεξέλεγκτα θα διατρέξει προελαύνωντας τα λιβάδια της κοινωνικής επανάστασης και ανατροπής.
- Κάθε δικός μας πολιτικός αγώνας, για να καταφέρει να επιτύχει όμορφες και μεγάλες μαζικές εξεγέρσεις απαιτεί προεργασία χρόνων μέσα στην κοινωνία. Δεν έρχονται ευκαιριακά, δεν βασίζονται στη περίσταση. Ας πάψουμε να καταχραζόμαστε την περίσταση για να ικανοποιήσουμε το εγκλωβισμένο μας φαντασιακό. Είναι πολύ ευκολάκι και μικρό για το μέγεθος των προταγμάτων που εκπροσωπούμε. Ας την διαβάζουμε και ας την αφουγκραστούμε πριν δράσουμε.
Στη συγκέντρωση για τα Τέμπη, οφείλουμε να είμαστε στιβαροί μα και διακριτικοί. Αξιοπρεπείς στο δρόμο όταν χρειαστεί μα και χαμένοι μέσα στο ειρηνικό πλήθος όσο χρειάζεται για να βγει ειρηνικά η συγκέντρωση. Έτσι όπως τη σκέφτονται οι συγγενείς διοργανωτές. Με αυτό τον τρόπο θα αφήσουμε τον κοινωνικο παράγοντα να κλιμακώσει τον αγώνα του με τον τρόπο του. Το καθεστώς θα αποκαλύπτεται κάθε μέρα, θα απαξιώνεται όλο και περισσότερο και θα τρέφει την κοινωνική οργή εναντίον του. Ας την αφήσουμε να φουντώσει κι άλλο, ώστε να εκφραστεί αδιαμεσολάβητα ακόμα και για τους δικούς μας λόγους στο άμεσα ερχόμενο μέλλον…
Υποβολή απάντησης