Ένα κείμενο που προέκυψε μετά από σχετική συζήτηση στη συνέλeυση της MEKAREVERSE.
Τέμπη μετά.
- Η κινητοποίηση
Οι κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας για το έγκλημα στα Τέμπη, ήταν πρωτόγνωρες σε όγκο. Το μεγάλο πλήθος αν και ετερόκλητο έχει συνειδητοποίησει πλέον ότι η κυβέρνηση όχι μόνο δεν εκπροσωπεί την «αριστεία», αλλά αποτελεί πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της σήψης και διαφθοράς του κράτους, που με όρους μαφίας επιτελεί συγκάλυψη μέσα από την εγκληματική διαχείριση που επέδειξε στην υπόθεση των Τεμπών.
Ο κόσμος είχε ένα κοινό αίτημα: την άρνηση της μεθοδευμένης συγκάλυψης του εγκλήματος, την απόδοση δικαιοσύνης στους υπεύθυνους της κυβέρνησης, τον εξορθολογισμό του κράτους, στην κατεύθυνση ενός «κράτους δικαίου». Αυτά ήταν τα βασικά αιτήματα των ομιλητών-διοργανωτών, αλλά και το κύριου όγκου των διαδηλωτών. Μάλλον μάταια οι ακροδεξιοί προσπάθησαν να παρεισφρύσουν ένα «όλοι ενωμένοι».
Ο τεράστιος όγκος της διαδήλωσης όμως, αποκαλύπτει ένα μεγάλο υπόκωφο κύμα δυσαρέσκειας, που έρχεται από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της κυβέρνησης, την ακρίβεια, την φτωχοποίηση μεγάλου κομματιού της μικρής και μεσαίας τάξης, την καταστροφή των δημόσιων υποδομών, των σχολείων, την κατάρρευση των νοσοκομείων, των δημόσιων χώρων, καθώς και τη λεηλασία των βουνών.
Μέσα σε αυτόν τον κόσμο βρεθήκαμε όσοι πιστεύουμε ότι κανένα κράτος δεν μπορεί να εγγυηθεί το δίκαιο ακόμα και με όρους ισονομίας, αφού σε κάθε περίπτωση και αργά ή γρήγορα αν δεν έχει νομοθετήσει μεροληπτικά υπέρ της τάξης που επικυριαρχεί και το άρχει, θα έχει μέσα από τα εξουσιαστικά ερείσματα διαμορφώσει όλες τις προϋποθέσεις της ανισονομίας.
- Η συνθήκη
Στην χώρα που ζούμε διάγουμε μιαν ασφυκτική συνθήκη. Όπως έχουμε γράψει κατ’ επανάληψη στα κείμενά μας στο παρελθόν, η διάκριση των εξουσιών, -ένα στοιχειώδες χαρακτηριστικό των αστικών δημοκρατιών δυτικού τύπου που φέρνει μιαν ισορροπία ελέγχου της κάθε εξουσίας, στην Ελλάδα έχει πάψει να υπάρχει. Η νομοθετική εξουσία –η Βουλή δηλαδή, έχει γίνει εδώ και χρόνια ο νομιμοποιητικός βραχίονας της εκτελεστικής, αφού οι πλειοψηφίες ελέγχονται από την κυβέρνηση και οι βουλευτές υπακούουν στον κανόνα της κομματικής πειθαρχίας. Η δικαστική εξουσία ελέγχεται από την ηγεσία των δικαστικών αρχών, που διορίζεται από την κυβέρνηση, επηρεάζοντας στους ανώτερους βαθμούς το περιεχόμενο των αποφάσεών της στις κρίσιμες για τη κυβέρνηση και τα συμφέροντα δίκες. Τα ΜΜΕ, ανήκουν σε διαπλεκόμενους με την κυβέρνηση επιχειρηματίες, ενώ τα κρατικά ΑΠΕ-ΜΠΕ στο Μαξίμου. Η ΕΥΠ επίσης ενεργεί υπό «του Μαξίμου» καταργώντας κάθε κανόνα «προστασίας των πολιτών». Η ακρίβεια και η φτωχοποίηση σοβούν για την πλειονότητα, και το καθεστώς επιβάλλει σιωπή ενώ η κοινωνία μοιάζει να μην έχει διαφυγή. Πρόκειται για ένα καθεστώς, που δημιουργεί μιαν σχεδόν ολοκληρωτική ασφυκτική συνθήκη και η κοινωνική συναίνεση δεν έχει πλέον κανένα λόγο να νομιμοποιεί ανεχόμενη αυτή τη συνθήκη.
- Ο κόσμος
Οι διαδηλώσεις για τα Τέμπη, όσο κι αν μας εξέπληξαν ευχάριστα για τον όγκο τους, ήταν βουβές. Έδειξαν ότι ο πολύς κόσμος παρ’ όλο που βγήκε από το σπίτι του μετά από τουλάχιστον 12-13 χρόνια, -πολλοί μάλιστα για πρώτη φορά, έμοιαζε μουδιασμένος, σιωπηλός και χωρίς ορμή, με εξαίρεση την νεολαιίστικη οργή που εκφράστηκε ως βίαιη επίθεση αλλά και αντίσταση από συγκεκριμένα κοινωνικά και πολιτικά κομμάτια. Η εντατικοποίηση της καθημερινότητας, η φτωχοποίηση, ο καταναλωτισμός, η καταφυγή στο θέαμα μέσα στα κλειστά διαμερίσματα, η απομόνωση κι εξατομίκευση, έχουν αφήσει τα κατασταλτικά τους σημάδια πάνω στο κοινωνικό σώμα, και τα όποια ανακλαστικά του είναι μειωμένα, αν όχι ναρκωμένα σε σχέση με το παρελθόν.
- Η προβοκατορολογία
Η προβοκατορολογία που καλλιεργούν κύκλοι της αριστεράς είναι μια προσπάθεια περιθωριοποίησης των εξεγερμένων. Η σημερινή κυβέρνηση έχει την αστυνομία με «λυμένα χέρια» και τα ΜΜΕ δικά της. Δεν χρειάζεται «προβοκάτορες» αλλά και καμιά άλλη δικαολογία για να επιτεθεί στο άοπλο πλήθος και γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της τις όποιες κριτικές των αριστερών κομμάτων. Οι «προβοκάτορες» είναι ένα βολικό μύθευμα, ώστε να πείσει το κοινό του στη γραμμή της νομιμοφροσύνης που ενοχικά έχει επιλέξει ο αριστερός κοινοβουλευτισμός στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Οι υποστηρικτές του αυτοαθωώνονται υποκριτικά στο παιδικό φαντασιακό του φρόνιμου πολίτη, που κινείται θεσμικά στα πλαίσια του πατέρα-κράτους. Στα χρόνια της μεταπολίτευσης η αριστερά, -κόμματα και αρκετοί ψηφοφόροι, υπάγονται σε αυτή την ιδεολογική νάρκωση που ναι μεν είναι βολική για την πολιτική συντήρηση των κομμάτων αυτών, όμως αποτελεί έναν ακόμα αναστολέα που συμβάλλει στην κινηματική νάρκωση του κοινωνικού σώματος.
- Η πρόταση
Απέναντι στη νάρκωση που το σύστημα επιχειρεί να επιβάλλει στο κοινωνικό σώμα, εμείς καλούμε σε αντίσταση με τα μόνα όπλα μπορούν να την αντιμετωπίσουν. Συλλογικοποίηση, αλληλεγγύη, αυτοργάνωση των από τα κάτω σε ομάδες, συναντήσεις, δίκτυα, κοινότητες, που ως πρόπλασμα θα επιχειρήσουν να υλοποιήσουν μια ζωή ανθρώπινη, ενάντια στην ασφυξία, που ασκούν επάνω μας το κράτος και το κεφάλαιο. Παρέες, συλλογικότητες, κοινότητες κάθε μορφής και κάθε θεματικής σε μια συλλογική αυτοθέσμιση ενάντια στο κράτος. Τα «Τέμπη» είναι η αφορμή μα και η θρυαλλίδα για μια σειρά μικρές και μεγάλες επαναστάσεις. Η κοινωνική αυτοργάνωση οφείλει να κεφαλαιοποιήσει τους αγώνες αυτούς στην κατεύθυνση της κοινωνικής χειραφέτησης από το κράτος και το κεφάλαιο. Δεν πειράζει αν αυτή η πρόταση δεν μοιάζει να έχει άμεσο αποτέλεσμα. Θα είναι σίγουρα κέρδος για τους αγώνες του αύριο.
- Οι καιροί που έρχονται
Όλα αυτά είναι παραπάνω από αναγκαία γιατί έρχονται ακόμα πιο άσχημοι καιροί: η νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή εξουσία βρίσκεται μπροστά στο νομοτελειακό αδιέξοδο που το οικονομικό σύστημα εγκυμονεί όταν κλείνει τον ιστορικό του κύκλο και μπαίνει σε κρίση. Για να ξεφύγει η ηγεσία της Ε.Ε. αποφασίζει αυθαίρετα να περικόψει δημόσιες πολιτικές, επενδύοντας 800δις στον πόλεμο με έναν εχθρό που έπλασε όψιμα. Κι όταν επενδύεις σε έναν πόλεμο που δεν υπάρχει λόγος κι αιτία για να γίνει, τότε θα πρέπει να φτιάξεις ένα πόλεμο με την ίδια ευκολία που έπλασες τον εχθρό. Δεν χρειάζεται να μαντέψουμε ποιοι θα την πληρώσουν για να γεμίζουν οι τσέπες των γραφειοκρατών των Βρυξελλών από τις μίζες των βιομηχανιών του πολέμου.
- Η έκκληση
Είναι ευκαιρία για τις κοινωνικές δυνάμεις να δουν όλα αυτά, να καταλάβουν για που το πηγαίνουν «το έργο» οι εξουσίες για άλλη μια φορά στην ιστορία, και να ξεσηκωθούν ενάντια στις μεθοδεύσεις των καθεστώτων, συνδέοντας τον αγώνα των Τεμπών, με ένα διεθνές κίνημα ενάντια στην δυστοπία του πολέμου. Έναν αγώνα ενάντια στα καθεστώτα του πολέμου. Μπορούμε να αναστρέψουμε την αρνητική συγκυρία έστω και τώρα πριν βρεθούμε στο χείλος του γκρεμού.
Για τις επόμενες μέρες καλούμε σε συνεχείς μαζικές συγκεντρώσεις, εκδηλώσεις, διαδηλώσεις ενάντια στο καθεστώς χωρίς σταματημό. Μέχρι να πέσει το καθεστώς που σπέρνει νεκρούς χωρίς τιμωρία. Μέχρι να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας.
Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη.
Η μόνη δικαιοσύνη -κοινωνική δικαιοσύνη.
Υποβολή απάντησης