Είναι η πρώτη φορά που βιώνουμε μια πολιτική συνθήκη όπου και η ζωή πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, ενώ ταυτόχρονα δεν διαφαίνεται κάποια ελπίδα στον ορίζοντα που μέσα απ΄ την ανάθεση θα μπορούσε να βελτιώσει έστω λίγο τα πράγματα.
Αυτό έχει ένα μικρό καλό κι ένα μεγάλο κακό.
Το κακό αφορά όλους εκείνους τους αδύναμους, τους φτωχούς, τους άρρωστους, τους ηλικιωμένους, που βρίσκονται κάτω από εκείνο το φάσμα της ανέχειας και δοκιμάζουν τις αντοχές τους για τη διαβίωση. Και είναι πολλοί εκεί έξω, που σιωπηλά και χωρίς βοήθεια υπομένουν μια μοίρα που τους λιγοστεύει τις μέρες, συμβιβασμένοι με την τη μιζέρια καρτερικά κι αδιαμαρτύρητα.
Το μόνο καλό είναι ότι ο πολιτικός θίασος της αντιπροσώπευσης «έχει φάει τα ψωμιά του», η προσωποπαγία ως πολιτική αντίληψη των προηγούμενων δεκαετιών έχει εξαντληθεί και αυτή, κι ότι έχουμε αρχίσει να καταλαβαίνουμε, ότι νομοτελειακά φτάσαμε στη φάση, η αστική «δημοκρατία» να εκπληρώνει τον από ανέκαθεν τελικό της στόχο: την αδίστακτη και απροκάλυπτη ολιστική επιτέλεση της απληστίας των «ολίγων», και την αναδιανομή του παραγόμενου από εμάς πλούτου προς αυτούς.
Όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν τις αναλύσεις από την αντιεξουσιαστική σκοπιά και δικαιώνουν το πρόταγμα, ότι δηλαδή μόνο μέσα από τη δική μας αυτo-οργάνωση μπορεί να αλλάξει κάτι.
Κι αν όλοι μας έχουμε ένα συναίσθημα ότι «δεν υπάρχει ελπίς», ψάχνοντας απροσδιόριστα το τίποτα στον θολό χώρο του προεκλογικού πολιτικού παλκοσένικου σαν μουδιασμένοι θεατές, μάλλον θα πρέπει να καταλάβουμε, ότι είναι η ώρα να σηκωθούμε από τις βολικές καρέκλες αυτού του θεάτρου της πολιτικής γραφικότητας και του ψεύδους, και καλώντας ο ένας τον άλλο με το χέρι, να ανέβουμε γραμμή στο παλκοσένικο, να αρχίσουμε να φτιάχνουμε τη δική μας παράσταση με τίτλο, «Επάρκεια, ποιότητα ζωής, κουλτούρα αλληλεγγύης». Ένα σχέδιο συλλογικής αυτο-κυβερνησιμότητας και ανάπτυξης της κοινότητας.
Δεν χρειάζονται πολλά για να υλοποιηθεί ένα τέτοιο έργο. Ούτε χρόνος, ούτε όρεξη, ούτε χρήμα. Αρκεί να δούμε πόσο πολλοί είμαστε, να εντοπίσουμε τα εγχειρήματα εφαρμογής των αξιών μας, και τι έχουμε να συνεισφέρουμε εμείς σε αυτά και αυτά σε εμάς. Πολιτικοποιώντας την καθημερινότητα μέσα από απλές συνήθειες όπως ψωνίζω, εργάζομαι, διασκεδάζω, ψυχαγωγούμαι, παράγω. Με αυτόν τον εύκολο τρόπο, υλοποιούμε ένα αναπτυξιακό σχέδιο της κοινότητας ενάντια στο κράτος.
Αφού δούμε όλα αυτά, να ξεκινήσουμε το έργο των συνάψεων, ώστε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Τελικός στόχος να απελευθερώσουμε όλες τις σχέσεις, από το κέρδος και την εξουσία, διαβρώνοντας σχέση τη σχέση το συστημικό ζόφο μπας και αποφύγουμε την μιζέρια που επιφυλάσσει σε εμάς και τα παιδιά μας και να πάρουμε θέσεις για την επόμενη «άνοιξη».
Αυτό το σχέδιο έχουμε ξεκινήσει να υλοποιούμε με τις μικρές μας δυνάμεις, ελπίζοντας ότι θα αποτελέσει επιλογή ζωής μιας μεγάλης κοινότητας.
Έχουμε την δύναμη. Μπορούμε και μόνοι μας.
MEKAREVERSE
Για ένα Μέτωπο για την Κοινωνική Απελευθέρωση (Με.Κ.Α.)
από το ιδεατό στο πραγματικό (REVERSE)
Υποβολή απάντησης