Το χείρον vs αδιανόητου.

Σε κάθε περίπτωση, ο ορθός λόγος και η επιστήμη είναι εκείνη που μπορεί να λύσει ως αλήθεια (πάντα αμφισβητήσιμη με ορθολογικά επιχειρήματα), την όποια διαφωνία. Η καλή γνώση των δεδομένων δίνει τις απαντήσεις σε αντίθεση με τον θυμό. Ο θυμός μπορεί να δίνει συναισθηματικό έρμα στην «αντίδραση» απέναντι στην κυρίαρχη ιδεολογία και την καταπίεση της εξουσίας της, αλλά όταν είναι αφιλτράριστος, παγιδεύεται διολισθαίνοντας στην λάσπη ανορθολογικών επιχειρημάτων και φασιζουσών λογικών.

Κοινώς καλά είναι τα αντισυστημικά ανακλαστικά, αρκεί να είναι τέτοια και όχι γιαλαντζί. Κι όταν λέμε γιαλαντζί, δεν εννοούμε συναισθηματικά ψεύτικα. Εννοούμε ιδεολογικά ψεύτικα, όπως το ανέκδοτο της «αντισυστημικής ακροδεξιάς», ότι πιο γελοίο, ύπουλο και κουτοπόνηρα παγαπόντικο σε ιδεολογία έχει κατατεθεί στο δημόσιο λόγο.

Κι επειδή ο φασιστικός εσμός όπως και με τα εμβόλια, μας πουλάει «αντισυστημικότητα», καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα με αφορμή το πρόσφατο ζήτημα, ώστε μέσα από ένα ορθολογικό κριτικό πλαίσιο, να κρίνουμε με ελευθεριακά φίλτρα την όποια διεξαγόμενη συζήτηση, ώστε να αποφεύγουμε ο θυμός μας να διολισθαίνει σε ψευδοαντισυστημικά επιχειρήματα, και να μην νοτίζει με αποφασιστικότητα την πραγματική αντισυστημική άποψη και δράση: 6 σημεία.

1. Είναι άλλο πράγμα μια ολιστικά συγκροτημένη πολιτική πρόταση που συμπεριλαμβάνει κοσμοθεώρηση, ιδεολογία, οικονομικά, ταξικά, πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά επίδικα κι αιτήματα ενταγμένα μέσα στο πλαίσιό της για μια πολιτική προοπτική, κι άλλο η κατάθεση αιτημάτων για την ικανοποίηση ατομικών δικαιωμάτων κοινωνικών ομάδων εντός του συστήματος.

2. Είναι άλλο να αγωνίζεσαι στην αντίληψη μιας γενικευμένης κοινωνικής ευημερίας, στην αντίληψη δηλαδή του συλλογικού καλού, “για το καλό όλων μας” που λέμε, κι άλλο να αγωνίζεσαι για το ατομικό δικαίωμα. Με το πρώτο έχουμε μια συλλογική αντίληψη της ευημερίας, ενώ στο δεύτερο υπάρχει μια εξατομικευμένη αντίληψη της ελευθερίας. Στο πρώτο προεξάρχει το συλλογικό συμφέρον, στο δεύτερο το ατομικό δικαίωμα. Χαώδης η διαφορά αντίληψης της δράσης, χαώδεις οι διαφορές και στο τελικό αποτέλεσμα. Το δεύτερο είναι σήμερα η κυρίαρχη κουλτούρα.

3. Σήμερα σε γενικές γραμμές, τα αιτήματα της κάθε κοινωνικής ομάδας; -κοινότητας, με τον τρόπο που κατατίθενται δημόσια, δεν εντάσσονται σε ένα συνολικό πλαίσιο μιας στρατηγικής γενικευμένης και οριστικής κοινωνικής απελευθέρωσης.

Θα υποστήριζα έργω και λόγω, κάθε “επιθετικό” αίτημα της όποιας κοινότητας, για το δικαίωμα στην ισότητα και τον σεβασμό όλων ανεξάρτητα από φύλο και τις όποιες σεξουαλικές επιλογές, αρκεί ο διεκδικητικός αγώνας τους να εντασσόταν σε ένα πλαίσιο αγώνα για τη συλλογική κοινωνική ελευθερία, που θα ήταν τελικά και προϋπόθεση μιας οριστικής και μόνιμης ελευθερίας. Έτσι όμως όπως τίθενται μερικά, απλά υπερασπίζομαι τα αιτήματα αμυντικά κι αξιακά στη βάση της αρχής της ισότητας, αφού είναι μερικά και με εξατομικευμένα περιεχόμενα. Γι αυτό άλλωστε σε ένα σύστημα όπου η κυρίαρχη ιδεολογία είναι ο ατομισμός τα αιτήματα αυτά είναι αποδεκτά και εύλογα αφομοιώσιμα.

4. Πολλά από τα αιτήματα αυτά, ως “μερικά” και ατομικο-δικαιωματικά, τα έχει συμπεριλάβει στην ιδεολογική ατζέντα του το νεοφιλελεύθερο think tank, που είναι κυρίαρχο κι έχει σήμερα την ιδεολογική ηγεμονία καθώς και την οικονομική και πολιτική εξουσία. Έχει δηλαδή αφομοιώσει, όπως έχει κάνει και με πολλά άλλα “μερικά” και όχι ολιστικά, ζητήματα (π.χ. οικολογικά), την ατζέντα αυτή των δικαιωμάτων και τα αναπαράγει ως κυρίαρχη ιδεολογία, εν είδει trend , ώστε,

-και να ξεπλύνει στο όνομα μιας δήθεν “ισότητας” την τεράστια κοινωνική/ταξική ανισότητα που προκαλεί με την φτωχοποίηση μεγάλων στρωμάτων και τη συσσώρευση πλούτου ακόμα πιο λίγων,

-και να παρουσιαστεί στους ψηφοφόρους του σαν “φιλελεύθερο” έναντι του μουσουλμανικού κόσμου εξυπηρετώντας τις ιμπεριαλιστικές του γεωπολιτικές σκοπιμότητες, ενώ την ίδια στιγμή κατέχοντας τα ΜΜΕ χειραγωγεί ολοκληρωτικά επιβάλλοντας την ιδεολογική του ηγεμονία,

-και να μειώσει μέσα από την βαλβίδα αποσυμπίεσης τις όποιες πιέσεις δέχονται καταπιεσμένες κοινωνικές ομάδες για να τις πάρει με το μέρος του στη βάση της ατομικής ανακούφισης,

-και τέλος να διασπάσει μέσα από την προώθηση αυτής της «ατζέντας», το ριζοσπαστικό, αντισυστημικό χώρο, αφού μεγάλος πληθυσμός των υποστηρικτών της ισότητας και των δικαιωμάτων είναι και ριζοσπάστες της φιλελεύθερης αριστεράς καθώς και αναρχικοί. Έτσι με αυτήν την ατζέντα, πολλοί από τους χώρους αυτούς, καλούνται να επιλέξουν απέναντι σε ένα ψευδές «δίλημμα», ανάμεσα στο «ολιστικό/μελλοντικό/συλλογικό» και στο «μερικό/άμεσο/ατομικό».

Εκεί ξεκινούν και οι διαφωνίες, οι διαμάχες, οι διαξιφισμοί, σ’ ένα επιτήδεια καλοστρωμένο, ευμενές περιβάλλον διαχωρισμών. Μια “εντροπία ανάδειξης ισχύος”. Έτσι, κάποιες-οι προτεραιοποιώντας το άμεσο/ατομικό, ευθυγραμμίζονται π.χ. με το νόμο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι πιθανά και να αφομοιώθηκαν από τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα και τα κρυπτοσυντηρητικά της «τυπικά» όπως ο γάμος, ή, άλλοι υπερασπίζονται το ατομικό δικαίωμα να μην φορούν μάσκες σε συνθήκη πανδημίας, με σοβαρή πιθανότητα να θέτουν σε κίνδυνο την συλλογική υγεία. Από την άλλη όμως, δεν είναι κι εύκολο να περιμένεις την κοινωνική επανάσταση σαν τη δευτέρα παρουσία. Κάτι θα πρέπει να γίνει μέχρι τότε, κάτι θα πρέπει να διεκδικηθεί, ένα δικαίωμα. Είναι όμως σημαντικό αν τα δικαιώματα που διεκδικούνται από την εξουσία, είναι συλλογικά ή ατομικά.

Σε κάθε περίπτωση το δικαίωμα, ορίζεται σαν μια δίκαιη απαίτηση που προφανώς ως διακύβευμα αμφισβητείται, περιορίζεται, αν δεν απαγορεύεται, από ένα εξουσιαστικό καθεστώς. Η εξουσία είναι εκείνη που αν θέλει τα παρέχει, ή δεν θέλει δεν τα παρέχει. Πρόκειται για έναν μονοσήμαντο «διάλογο» μεταξύ μειονεκτικής ισχύος αιτούντος και προνομιακά ισχυρού, δυνητικού παρόχου, ο οποίος όμως ως τέτοιος κατά τη συνθήκη το αποστερεί. Συνεπώς απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξη δικαιωμάτων είναι η άρνησή τους από την εξουσία, δηλαδή μια συνθήκη ανελευθερίας.

Ο αγώνας που παράγεται σε αυτήν την συνθήκη, ο λόγος που κατατίθεται στο δημόσιο διάλογο, έχει σημασία αν είναι δικαιωματιστικός, δηλαδή μια πολιτική μεθοδολογία που μπορεί να είναι και κυρίαρχη ή trendy ιδεολογία, ή αν είναι δικαιωματικός, δηλαδή διεκδικητικός συλλογικός αγώνας που εντάσσεται σε ένα συνολικό πολιτικό σχέδιο κοινωνικής απελευθέρωσης. Και κατά τη γνώμη μου ο λόγος που κατατίθεται σήμερα είναι κατά κύριο λόγο νεοφιλελεύθερος δικαιωματιστικός, -“δικαιωματίζει” δηλαδή αλλά δεν κατοχυρώνει δικαιώματα.

5. Απέναντι σε αυτόν τον κυρίαρχο δικαιωματιστικό ιδεολογικό λόγο, η κεντρο-αριστερά την έχει πατήσει, αφού αποδέχεται τη συγκεκριμένη ατζέντα και την πάει και μακρύτερα, αλλά δεν έχει καταλάβει ότι είναι νεοφιλελεύθερη και εύκολα αφομοιώσιμη…,

6. …η ακροδεξιά όμως, βρήκε άλλη μια ευκαιρία να βρει ένα πεδίο να αναδείξει τον ρατσισμό της μέσα από διάφορα ψέμματα (πχ αναπαρήγαγαν ότι η πυγμάχος ήταν τρανς), -όπως κάνουν πάντα οι φασίστες, δηλαδή να κάνουν το άσπρο μαύρο, για να εξυπηρετήσουν το στόχο τους που είναι η επιμόλυνση του κόσμου με μίσος και ρατσισμό. Ταυτόχρονα εμφανίζονται ως δήθεν αντισυστημικοί, αφομοιώνοντας τον θυμό του κόσμου που φτωχοποιείται, χωρίς όμως να κάνουν κριτική σε αυτό που τον φτωχοποιεί δηλαδή τον καπιταλισμό. Κι αυτό γιατί πληρώνονται και ζουν από αυτόν, είναι τα εναλλακτικά τσιράκια του συστήματος, και λειτουργούν ως απειλή στον κόσμο, ώστε να επιλέγει το νεοφιλελεύθερο “μη χείρον” για να μην έρθει το φασιστικό αδιανόητο.
Κι επειδή η εθνο-θρησκευτική ψέκα έχει μπολιάσει μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού από τα «μικρά» του, ο ακροδεξιός συντηρητισμός βρίσκει πάτημα και συσπειρώνει κόσμο γύρω από το δήθεν “νεωτερικό” αφήγημα των “παραδοσιακών αξιών”, από τις οποίες προσπαθούμε να απελευθερωθούμε με μεγάλο πόνο και κόπο εδώ και 50 χρόνια, αφού αυτές ήταν είναι και θα είναι όσο υπάρχουν, ότι πιο παμπάλαιο και καταπιεστικό μπορείς να φανταστείς. Γιατί αυτό που προτάσσει η ακροδεξιά είναι το «σιδέρωμα» της όποιας διαφορετικότητας, στο όνομα του «πατρίς θρησκεία οικογένεια» με όρους καταπιεστικής σύνθλιψης και ιεραρχικής υπαγωγής.

Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο που συντελείται και αυτή η συζήτηση για την Αλγερινή πυγμάχο σήμερα, αλλά και για κάτι άλλο αύριο. Κάθε λίγες μέρες «θα κατατίθεται προς δημόσια διαβούλευση», ήτοι κοκορομαχίας του πληκτρολογίου ένα επίδικο που θα παίζει μπάλα σε στημένο γήπεδο μεταξύ του μη χείρωνος και αδιανόητου, θα τρώγονται “τα ποντίκια” μεταξύ τους τι είναι το καλύτερο, το νεοφιλελεύθερο ή το συντηρητικό…, ένα δίλημμα που βολεύει την κυριαρχία, ενόσω οι ολιγάρχες τρίβουν τα χέρια τους από τα απρόσμενα κέρδη και το status μένει στο απυρόβλητο.

Οπότε ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, δηλαδή κριτικά, ας αντιλαμβανόμαστε το πλαίσιο -δίπολο που τίθενται τα ζητήματα. Να συμβουλευτούμε την επιστημονική γνώση πριν εκφράσουμε τον εύλογο θυμό μας, κι ας τον κατευθύνουμε δημιουργικά σε ότι προτάσσει την συλλογική ελευθερία μέσα από τη συνολική οπτική, κι επιθετικά σε ότι βρωμάει συντήρηση και αφομοίωση.