-Ποιους εμάς; εμένα θες να πεις…
-Όχι. Εμάς, κι ας είσαι ένας…
Γιατί δεν είσαι εσύ. Γιατί εσύ είσαι η προσωπική σου εμπειρία. Η εμπειρία σου από τις ομάδες και τους δρόμους. Η φωνές των συντρόφων σου στην Αμάργκι, το Αζιμούθιο στην Α.Ο.Α στην αντιφασιστική,στη κατάληψη, στη συνέλευση της πλατείας. Αλλά και στο κέντρο, στην “Αυτοδιεύθυνση”, και άλλων παλαιότερα στο “Πολυμορφικό”. Στην αγωνία για την οργάνωση και το αποτέλεσμα.
Και να ήτανε μόνο αυτή δεκαετία! Μακάρι! αλλά… τα 55 σου χρόνια πως να τα κρύψεις; Μια ζωή σε κόσμους αληθινούς μα και υποκριτικούς. Μια ζωή εμπρός και πίσω από τις κουρτίνες. Μια ζωή από την από εδώ και από την άλλη πλευρά του “παραπετάσματος”. Εκεί που βλέπεις τους ανθρώπους της αγάπης της άγνοιας του μόχθου, και των καλών προθέσεων, απέναντι σε αυτούς τους τεχνοκράτες των χειρισμών, τους διαχειριστές των μάταιων εξουσιών -αυτεξούσιων του ανικανοποίητου και της ματαιοδοξίας τους. Είδα πολλά, έκανα χειρότερα.
Μα και μια νιότη, μα τι νιότη! Μια νιότη “Λύκων της αιώνιας νύχτας”, που ανδρώθηκε στη μυρωδιά της βενζίνης και των γέλιων μετά από μικρές και μεγάλες νίκες. “Ε=ΜxC2”. Ανθός. Δρόμος. Νύχτες. Μα και συνέλευσης για τη συνομοσπονδία, για την «αλληλεγγύη» και την «αρένα». Στο κυνήγι της κινηματικής ενηλικίωσης. Μια νιότη “Αταξία”, Ο.”Φ”. Ε.Π. (Ομάδα “Φοιτητών” Ενάντια στο Πανεπιστήμιο) και “κανίβαλοι”, έρωτας κι επανάσταση, Αναρχική Πρωτοβουλία και κιτρινισμένες πια, μα ακόμα επίκαιρες προκηρύξεις. Μια διαδρομή που ξεκινά, το μακρινό 1981, και παλινδρομήσεις του εκκρεμούς ανάμεσα στο θεωρητισμό και το μπάχαλο. Κρατάει 10 χρόνια. Διακόπτει, και ξανά ξεκινά.
Νοιώθουμε, όλοι εμείς από τα δικά μου μάτια, όλοι εμείς τα κομμάτια της ιστορίας μου, ότι μάλλον ήρθε η ώρα να αφήσουμε μια παρακαταθήκη. Δε ξέρουμε πως τα φέρνει η ζωή στο μέλλον, αλλά η συνισταμένη του “όλοι εμείς”, θέλει να καταθέσει αυτό που μπορεί, αυτό που νομίζει πως ξέρει, ότι ξέρει, μπας και βοηθήσει τη “μεγάλη υπόθεση”. Την υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Με αυτό το καημό πορευόμαστε. Ιδίως τα τελευταία χρόνια μετά τη μεγάλη εξέγερση. Με το καημό να δούμε τη μικρή αναρχούλα να μεγαλώνει και να ωριμάζει. Δύσκολη εφηβεία. Και αυτό κάνουμε εδώ. Ότι γράφουμε βγαίνει από τη ψυχή μας. Είμαστε αδιάβαστοι, τα βιβλία δυστυχώς πάντα μας ταλαιπωρούσαν και γι αυτό τα εκδικούμαστε ταλαιπωρώντας με τη σειρά μας την ακρίβεια των νοημάτων. Πάσχουμε σε επιστημονικότητα και τα κείμενά μας είναι λίγο ακατέργαστα, επειδή γευτήκαμε την ακατέργαστη χαρά μιας αλάνας, που μια ζωή δε μας αφήνει να διαβάσουμε, αλλά τι να κάνουμε αυτή είναι η εμπειρία μας, η γλύκα της αλάνας κι έχουμε την ανάγκη να εκφραστούμε. Όλοι εμείς ο Κώστας, ο Ηλίας, η Αγγελική, ο Νίκος, η Λυδία, ο Σπύρος κι ο Μίλτος, αλλά κι εκείνος ο “δικός” μου, ο Νώντας, μα και όλοι που οι φωνές τους, είναι τα κομμάτια που με αποτελούν. Σας ευχαριστώ σύντροφοι από καρδιάς, για το πλούτο που μου χαρίσατε…, και γέμισε την άδεια μου, μα λαίμαργη για λευτεριά, φτιαξιά μου.
