Να βγάλουμε τον εθνικό σοβά, να φανερώσουμε το πολύχρωμο καμβά της αληθινής κοινωνικής ιστορίας.
Συνομιλώντας με αφορμή το Μακεδονικό, με όψιμους “ιστοριοδίφες” του διαδικτύου, ανακάλυψα αυτή τη χαώδη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην αφήγηση της επίσημης ιστορίας, με αυτή της πραγματικής.
Στη πραγματική ιστορία, μπορεί κανείς να διακρίνει την αλήθεια επειδή αναγνωρίζει τους διαχρονικούς νόμους της κίνησης των ανθρώπινων ομάδων μέσα στην ιστορία, νόμους που συναντά και στη καθημερινότητά του. Αντίθετα στα επίσημα εκπαιδευτικά αφηγήματα, η ιστορία, “πείθει”, με ιδεαλιστικό τρόπο αφού είτε επικαλείται κάποια ανωτερότητα, ή κάποιο σύνδρομο καταδίωξης, συνωμοσίες, είτε βασίζεται στη μυθοποίηση των ηρώων αλλά και την ηρωοποίηση καταστάσεων…
Έτσι έφτασα στο συμπέρασμα, ότι υπάρχουν 2 ιστορίες. Η πραγματική, αυτή των ανθρώπων, των κοινωνιών, αλλά κι ενίοτε αυτή των ηττημένων (που πάντα αποκρύπτεται για το καλό του έθνους), και αυτή των κρατών, των εξουσιών, των επικυρίαρχων πάνω στο κοινωνικό σώμα.
Όταν διαβάζουμε την ιστορία, θα πρέπει να τη διαβάζουμε από τη πλευρά των κοινωνιών, από τη πλευρά των ανθρώπων, και όχι από τη πλευρά των νικητών επικυρίαρχων.
Γιατί η ιστορία των ανθρώπων, είναι πρώτιστα κοινωνική ιστορία, είναι η ιστορία των γενναίων αδύναμων, είναι η ιστορία που απαιτεί γενναιότητα να την αντέξεις…, ακόμα κι επειδή η ιστορία των κοινωνιών ως αφήγηση, συμπεριλαμβάνει τις όποιες συλλογικές δράσεις “σύρονται” πάνω στις εξουσιαστικές συνάψεις, στα “άρματα” αρχηγών, στρατηγών, βασιλέων και αυτοκρατόρων, κλπ. Από την άλλη πλευρά, η κοινωνική ιστορία συμπεριλαμβάνει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας που παράγει πολιτισμό, και δραστηριοποιείται χωρίς ανταγωνισμούς και πολεμικές πρακτικές, ενώ στο τέλος υφίσταται τις συνέπειές τους.
Δυστυχώς, η ανάγνωση κι εκμάθηση της εξουσιαστικής -σήμερα εθνικής- μεροληπτικής ιστορίας, εκτός από το ότι εξυπηρετεί, τις επιθετικές και γι αυτό φοβικές αφηγήσεις των επικυρίαρχων κρατιστών, απηχεί στη ψυχολογία των υπηκόων αφού, -πέρα από τις όποιο δέος καλλιεργείται, τρεφόμενοι με τα μεγαλεία του παρελθόντος, ξορκίζουν τη μιζέρια του παρόντος…
Υποβολή απάντησης