Έχουμε φτάσει πλέον, στο στάδιο εκείνο που διανύουμε μια περίοδο βαθμιαίας ποιοτικά και ποσοτικά επιβολής της ιδεολογίας της αγοράς σε παγκόσμιο επίπεδο, με ιδεολογικό όχημα το νεοφιλελευθερισμό. Και αυτό μάλλον δε γίνεται τυχαία, αφού βλέπουμε ότι επιταχύνεται μετά τη κρίση του 2008, οπότε στην Αμερική και αλλού, το κράτος διέσωσε το οικονομικό σύστημα, -τράπεζες κι ασφαλιστικές εταιρείες- με δική του παρέμβαση, χρησιμοποιώντας τα λεφτά των φορολογουμένων πολιτών, χωρίς βέβαια καν να τους ρωτήσει, σα να επρόκειτο για κάτι το φυσικό και αυτονόητο.
Θα πρέπει λοιπόν, πέρα από τη πάγια ιδεολογική υποστήριξη της επεκτατικής φύσης του καπιταλισμού και της αγοράς, να «δικαιωθεί» η εξαπάτηση που προέκυψε από τη κρίση του 2008 με κάποιου είδους ιδεολόγημα. Δηλαδή, ενώ φυσικό επόμενο θα ήταν οι αγορές και το καπιταλιστικό σύστημα να μπουν στο κοινωνικό στόχαστρο, αφού η συστημική λαθροχειρία σε βάρος της κοινωνίας ήταν τόσο προφανής, συμβαίνει μια άνευ προηγουμένου ιδεολογική επίθεση από κέντρα «μελετών», think tanks, «διανοουμένους», καλλιτέχνες, αλλά και από μέσα, μαζικά ή διαδικτυακά, ώστε να εμπεδωθεί μια πολιτική συνείδηση μέσω του νεοφιλελεύθερου αφηγήματος, ότι όχι μόνο δε μπορούμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά πολιτικά, αλλά ότι αυτός ο οικονομικός δρόμος, είναι και ο μοναδικός, ο μονόδρομος, η μοναδική προοπτική της ανθρωπότητας, το «τέλος της ιστορίας».
Σύμφωνα με αυτή την ιδεολογία, η πολιτική διαδικασία είναι περιττή, αφού η αγορά ρυθμίζεται αυτόματα, το κράτος, μέσω της καταστολής αλλά και των δικαστηρίων, θα επιλύει τις όποιες διαφορές, και ο μισθωτός θα δουλεύει με όποιο τίμημα, προκειμένου να παράγει τα κέρδη των λίγων που θα ανεβάσουν αυτόματα και το επίπεδο των υπολοίπων. Φυσικά μια τέτοια προοπτική, μετατρέπει τον πολίτη σε καταναλωτή αλλά και απάνθρωπα σκληρά εργαζόμενο. Η ζωή χάνει γα όλους την αξία της, αλλά και πιο πολύ για τους μη «χρήσιμους» οπότε πιθανά και να μην αξίζουν να υπάρχουν (βλ. δηλώσεις Λιθουανής υπουργού υγείας περί ευθανασίας στους φτωχούς…). Οι άνθρωποι μετατρέπονται σε παραγωγικές μηχανές και κατευθυνόμενα ομοιόμορφα όντα, που ζουν και πεθαίνουν ακολουθώντας τυφλά τα καταναλωτικά πρότυπα.
Οι νεοφιλελεύθεροι θυμούνται τον άνθρωπο, όταν παρουσιάζουν τα αποτελέσματα ανόδου του βιοτικού επιπέδου των φτωχότερων σαν αποτέλεσμα «της ανάπτυξης». Το αφήγημα λέει ότι η άνοδος του βιοτικού επιπέδου που έρχεται μέσω της ανάπτυξης, ανεβάζει μεν το πλούτο των λίγων, αλλά παρασέρνει και αυτόν των φτωχών, κι έτσι οι φτωχοί λιγοστεύουν ως ποσοστό, και τα επίπεδα φτώχειας μειώνονται. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια να βρούμε ένα αμιγώς νεοφιλελεύθερο μοντέλο οικονομίας η εφαρμογή του οποίου ανέβασε το επίπεδο των φτωχών ιδίως μετά το τελευταίο μεγάλο πόλεμο. Τα περισσότερα παραδείγματα, είναι μοντέλα σοσιαλδημοκρατικά, αν όχι φιλελεύθερα, μοντέλα που συμπεριλαμβάνουν τη λειτουργία κράτους πρόνοιας στη λογική τους. Ας υποθέσουμε όμως ότι για λόγους σκεπτικού, δεχόμαστε ένα αμιγώς νεοφιλελεύθερο μοντέλο, στη λογική της παγκόσμιας ανάπτυξης, προκειμένου να αποδείξουμε το παραπάνω αξίωμα. Πράγματι τα επίπεδα φτώχειας μειώνονται, και οι φτωχοί λιγοστεύουν. Αν όμως παρατηρήσει κανείς το ρυθμό μείωσης του επιπέδου της φτώχειας που μειώθηκε κατά 6,69 φορές από το 1960 έως το 2015, στο αντίστοιχο χρονικό διάστημα, το παγκόσμιο ΑΕΠ αυξήθηκε 53 φορές. (πηγή: http://www.worldbank.org/ ). Είναι προφανές φαντάζομαι με την εργασία ποιου αυξήθηκε το ΑΕΠ, και σε ποιου τη τσέπη κατάληξε… Από τους πίνακες αυτούς αντιλαμβανόμαστε το εξοργιστικό, ότι η ουσία του καπιταλιστικού μοντέλου είναι η εκμετάλλευση, και βέβαια η εξαπάτηση που την ακολουθεί. Το καπιταλιστικό σύστημα ουσιαστικά είναι αυτό που ο σύντροφος Γ. Μεριζιώτης, αναφέρει στα γραπτά του, ως η ιστορία της παγκόσμιας καπιταλιστικής ατιμίας… Οι πίνακες της Oxfam είναι αδιάψευστοι μάρτυρες μιας ιδεολογικής εξαπάτησης μαζικού χαρακτήρα.
Υποβολή απάντησης