Κορονοϊός

Η κατάσταση μοιάζει με το βάλσαμο μιας αναγκαίας εκεχειρίας, μετά από μια χαμένη μάχη.

Μοιάζει με το κουκούλωμα στη κουβέρτα και το μάζεμα του πονεμένου από τη κούραση κορμιού στο τέλος μιας εξαντλητικής ημέρας.

Μοιάζει με το φώλιασμα του πληγωμένου ζώου, που γλύφει τις πληγές του.

Μοιάζει με την αναγκαία απομόνωση του ασκητή, μετά από μια τοξική ημέρα στα εγκόσμια.

Μοιάζει με τον εγκλωβισμό του μεταξοσκώληκα, μέσα στο κουκούλι πριν μεταμορφωθεί σε χρυσαλλίδα. Σε δώδεκα μέρες η χρυσαλλίδα γίνεται πεταλούδα…, (αν οι εκτροφείς δεν τη καταπνίξουν να πάρουν το μετάξι…)

Η κατάσταση μοιάζει με εκείνη της χρυσαλλίδας. Ένα κάρο κόσμος σκέφτεται δρα. Κατεβαίνει στο δρόμο κι αντιδρά. Η ζωή υπάρχει, ο πόθος έντονος, ο σφυγμός δυνατός, στο δρόμο οι πορείες μεγάλες. Το κλείσιμο επιτακτικό. Μέσα στο κουκούλι θα έχουμε το χρόνο να  αναστοχαστούμε. Να αυτοκριθούμε. Να δημιουργήσουμε μια καινούργια πρόταση. Πρόκειται για συνθήκη εκκόλαψης. Το κλείσιμο στο κουκούλι εκτός από σκηνικό δυστοπικό, κρύβει τη γέννηση της πεταλούδας.

Θα το δείτε. Ο κορονοϊός θα γίνει η αρχή νέων αγώνων. Απαλλαγμένων από τα μικρόβια ενός παρελθόντος που θα φαντάζει μακρινό.