Αν συνάγεται κάποιο συμπέρασμα από την ιστορική εμπειρία στις χώρες του εξουσιαστικού σοσιαλισμού, αυτό είναι ότι οι κοινωνίες που προέκυψαν από τη βαρβαρότητα του ολοκληρωτισμού, είναι εκείνες που αποτελούν το πιο ευεπίφορο αγωγό υλοποίησης των νεοφιλελεύθερων καπιταλιστικών ολοκληρωτικών προταγμάτων.
Αυτό το συμπέρασμα, αναδεικνύει την αναγκαιότητα του προτάγματος της κοινωνικής απελευθέρωσης από το κράτος, που δε μπορεί παρά να είναι αξιακή προϋπόθεση στον αγώνα κατά του κεφάλαιου.
Ο εξουσιαστικός μηχανισμός ως «σοσιαλισμός», στη πράξη ισοπέδωσε τη διαφορετικότητα, ερήμωσε την επιθυμία, ευθυγράμμισε τη συμπεριφορά, εξαφάνισε τη ποικιλότητα, και αποστείρωσε τα πρόσωπα από τη χαρά. Στο όνομα ενός αξιακού που εκπορεύεται από τη συγκεντρωτική εξουσία, και όχι από την ανθρώπινη ελευθερία και βούληση. Στη πραγματικότητα ο εξουσιαστικός σοσιαλισμός, λειτούργησε σαν ο οδοστρωτήρας, που έδωσε δίοδο, στο καταπιεσμένο εγώ, το σχεδόν απωθημένο, να τρέξει πιο γρήγορα στην αντίθετη κατεύθυνση, αυτή της καπιταλιστικής χώρας των λωτοφάγων. Τη χώρα του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού.
Τα δυο ρεύματα συναντιούνται στη Κίνα σήμερα. Η νέα, «μετά κορωνοϊό» βαρβαρότητα, θα έχει στο μέλλον το δικό της χρώμα. Το -νομοτελειακά σύμφωνα με την αναρχική θεώρηση αλλά και για τους αριστερούς ιδεολόγους κατ’ επίφαση-, «κόκκινο».
Η επόμενη μέρα, στη Κίνα εδράζεται. Και δυστυχώς θα είναι ακόμα πιο δυστοπική κυρίως για όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Εκεί στη Κίνα, θα είναι και ο τόπος που θα αναπτυχθούν οι νέες επαναστατικές δυνάμεις. Μένει εμείς, «οι δυτικοί» να τους περιμένουμε με «αναμμένες τις μηχανές μας».
Υποβολή απάντησης