Η μακαρίτισσα η γιαγιά μου μετά το πόλεμο, χήρα, είχε να θρέψει 6 στόματα στο χωριό, κι όταν περνούσε γύφτος, ή κανένας πλανόδιος, είχε φυλαγμένο τράτο “να τονε φιλέψει” -όπως έλεγε, για τη περίσταση. Τα παιδιά της πεινούσαν, το τράτο, ιερό, ανέγγιχτο. “Άστο ψωμί για κανα λαχάρη μωρή Μίσω!”, έλεγε. Άφησε το ψωμί για τον “λαχάρη”, “τον επισκέπτη που έλαχε να περάσει από το σπιτικό μας, Αρτεμισία”. Πείνα η Αρτεμισία, ορφανή με άλλα 4 μεγαλύτερα αδέρφια κι ένα μικρότερο…., φτώχεια στο χωριό.
Οπότε να αφήσουμε τα ξεφτιλίκια του τύπου “πόσους χωράει η χώρα” και “δε χωράει άλλους…..”
Πόσους; όσους μπορεί η ξεχειλωμένη σου η κοιλάρα αδερφέ…
Να κάνεις και δίαιτα!
Αίντε μπράβο! Χαϊβάνι!
Υποβολή απάντησης