Εμπρός…

Μπορεί και να μείνουν εκεί στήνοντας μια διμοιρία για κανα μήνα, μέχρι να καταλαγιάσει η ορμή και η “προσαρμογή” στη γενικευμένη θλίψη να πέσει σαν ναρκωτικό πάνω στις ψυχές των ζωντανών.

Ας κρατήσουν οι χοροί και το σερφάρισμα στο κύμα της χαράς όσο τραβήξει. Μια χαρά. Μόνο που όταν έρθει το αύριο, ας δώσουμε μια υπόσχεση στο εαυτό μας.

Να δούμε το πολιτικό. Αυτό είναι το καίριο. Το πολιτικό. Εκεί είναι που οφείλονται αγώνες, κι αυτοί είναι οι αγώνες που δημιουργούν τα μεγάλα κύματα της χαράς της ελευθερίας.

Ας μη μείνουμε σπίτι μια “μάζα μόνων”, που βγάζουν ενίοτε εμπνευσμένες ριπές μέσα από τα ΜΚΔ. Όσο και να ευχαριστιόμαστε τη διαδικτυακή συναναστροφή και την επιβεβαίωση, δε παύουμε να είμαστε μια “μάζα μόνων”, που η εξουσία ελέγχει εύκολα.

Ας φτιάξουμε με το παρεάκι μας την ομάδα μας. Με ότι περιεχόμενο γουστάρουμε. Και να ξεκινήσουμε ένα ταξίδι πολιτικό με μικρούς και μεγάλους στόχους εστιάζοντας στο αποτέλεσμα. Να φτιάξουμε ένα γαλαξία ομάδων, που θα συντονίζονται όλες μαζί με τρόπο ώστε να καταστρέψουν το υπάρχον.

Να κάνουμε τις ομάδες μας κοινότητες, με κανόνες αλλά κι ελευθερία. Με έρωτα αλλά και με υπευθυνότητα. Με στόχευση κι αποτελεσματικότητα. Ξέρω δεν είναι εύκολο, άνθρωποι εμπνευσμένοι, καλλιεργημένοι, άνθρωποι της τέχνης και της αισθητικής, της ποιότητας, να ακούν λέξεις, όπως αποτελεσματικότητα. Νομίζω όμως δε μπορεί να γίνει αλλιώς.

Ας τηρήσουμε αυτή την υπόσχεση, με όσο έρμα οργής έχουμε φορτωμένο στη ψυχικές μας αποσκευές, από την ευτέλεια αυτού του κόσμου που λάχαμε να ζούμε.

Για να έρθει η ώρα που οι ιστορικοί του μέλλοντος θα αναφέρονται στα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα σαν οι προπομποί της αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας ελεύθερων και ίσων.

Η τέχνη θρέφει το σπόρο. Ας γίνει λίπασμα.