Στέρησε επίσης από τους ίδιους, 1 ώρα από τον χρόνο συναναστροφής με τα παιδιά τους. Με τη βία του νόμου που με την “ευγενή δημοκρατικότητα” επιβάλλεται.
Ας μην αναρωτιόμαστε πως γίνεται να διαρρηγνύονται οι κοινωνικές σχέσεις. Πως χωρίζουν τα ζευγάρια γι ασήμαντη αφορμή. Πως τρώγονται φίλοι που ήταν κώλος και βρακί. Πως διαλύονται συλλογικότητες με ιδεολογικές προφάσεις, σε άτομα που χάνονται πληγωμένα σε ένα ταπεινό καβούκι. Πως μια χειρονομία απαντιέται μ’ ένα φονικό κι ο καυγάς σε γυναικοκτονία. Πως τον σκότωσε για ένα κόκκινο φανάρι. Πως διαλύονται σχέσεις χρόνων για ασήμαντη αφορμή. Τρελαίνεται ο κόσμος από αυτό το πρέσσο.
Και θα πηγαίνει όλο και χειρότερα απέναντι στη διαχωριστική, στην αποσχιστική λειτουργία του συστήματος. Μια κοινωνία σε πλήρη διάρρηξη κι εξατομίκευση, που κανιβαλίζει τρεφόμενη από τις σάρκες της. Πιεσμένη από τα πάνω τρέχει χωρίς να νιώθει χωρίς να βλέπει από που της έρχεται… Μια κοινωνία σε μόνιμα ανοδικό πυρετό. Μια τέτοια κοινωνία θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, η επιθετικότητα θα γίνει τρόπος ζωής, οι παλάμες που υψώνονται στοιχισμένες θα πληθαίνουν, και μόνη διέξοδος φαντάζει δυστυχώς μια μαζική αιμορραγία….
Οι καιροί απαιτούν κατανόηση κι εξήγηση, και ως κουλτούρα αντίστασης την “ένωση” πάνω στη κοινότητα, και όχι την αναπαραγωγή διαχωρισμών σαν να είμαστε μοιραίες σπόντες στο μπιλιάρδο σε μια κίνηση που τη παράγουν οι από τα πάνω. Σπάμε τους διαχωρισμούς. Σπάμε τη λογική τους. Σπάμε τη κίνηση κατανοώντας, επεξηγώντας τη λογική της επίθεσης που δεχόμαστε.
Δεν την κάνει ο αδερφός μας την επίθεση που δεχόμαστε ως «εξ οικείων» βέλη. Δεν την κάνει ο σύντροφός μας. Δεν την κάνει ο εκδικητικός εραστής μας. Ούτε ο συνάδελφος ή ο φίλος. Την κάνει ένα σύστημα που παράγει πίεση προς τα κάτω, και που με ένα νόμο απονοηματοδοτεί τις σχέσεις μας, αδειάζοντας τα κορμιά μας από τις ψυχές τους….Έτσι μας διαιρεί, μας απομονώνει, ώστε σαν κοινωνία να είμαστε ανύπαρκτοι και γι αυτό ακίνδυνοι.
Κατανόηση των “νόμων κίνησης” και αλληλοκατανόηση, σεβασμός κι αποδοχή, κοινότητες, αδιαμεσολάβητο κοινωνικό μέτωπο, και μαζική αντεπίθεση.
Ας αντισταθούμε με το “δρόμο”, το τρόπο, που πιστεύω δεν έχουμε ακόμα χάσει. Ας μείνουμε ενωμένοι σαν κοινωνία, μέσα από τη κατανόηση της κοινής συνθήκης όλων, και τον καταλογισμό της επίθεσης στη πηγή των δεινών μας. Όχι στο διπλανό μας.
Κατανόηση, σύγκλιση, συμφωνία, αντεπίθεση. Και τέλος, ευγενικά κι εμείς με τη σειρά μας, με το δικό μας νόμο, βία στην βία της εξουσίας. Τουλάχιστον, αν είναι να ρθεί η αγριότητα, ας γίνει αξίζοντας το κόπο και το αίμα. Ας γίνει για τη κοινωνική χειραφέτηση από το κράτος και το κεφάλαιο.
Υποβολή απάντησης