Όσο ο εξουσιαστικός κομμουνισμός ως ιδεολογικό σύστημα κυοφορεί στην εξουσιαστική μήτρα του τον γραφειοκρατικό ολοκληρωτισμό, άλλο τόσο η αστική δημοκρατία ως η πολιτική έκφραση του καπιταλισμού, είναι η μήτρα που επωάζεται ο φασισμός.
Και τα δυο συστήματα, είναι συστήματα που αντικατοπτρίζουν ένα εξελικτικό στάδιο της ανθρωπότητας, ένα στάδιο, ή δύο δεν ξέρω, πριν από το στάδιο της ανθρωπινότητας, αυτό της χειραφέτησης της συνείδησης, από το ατομικοκεντρικό εξουσιαστικό στο συλλογικό ανεξούσιο, αυτό της αναρχίας,.
Κι αν η ιστορική μοίρα εξαέρωσε τον εξουσιαστικό σοσιαλισμό αφήνοντας στη ζωή τις εξαμβλωματικές του γέννες, κι αν αυτό που ζούμε τώρα είναι ο πόλεμός τους, δε ξεχνάμε ποτέ ότι ο πόλεμος δεν είναι παρά εργαλείο διαχείρισης του αστικοδημοκρατικού καπιταλιστικού «πολιτισμού»…
Κι αν στη συνέχεια με αυτόν τον πόλεμο, λόγω της φτώχειας ανοίξει το καπάκι των αντιθέσεων, και βγουν τα λύματα έξω, τα μπάσταρδα του Χίτλερ, του Πετέν, του Μουσολίνι, του Μεταξά, κι όλων των άλλων που επωάζουν οι «προηγμένες αστικοδημοκρατίες», τότε θα έχουμε μια γενικευμένη σύρραξη. Είναι γέννες του καπιταλισμού αυτές, επωαζόμενες στη παρένθετη μήτρα της αστικοδημοκρατίας. Ο προθάλαμος πολέμων, φτώχειας και δυστυχίας.
Αυτοί οι «πολιτικοί πολιτισμοί» είναι υπολείμματα της παλαιότερης βαρβαρότητας, και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζονται.
Γι αυτό κι εμείς που σε αντίδραση σε όλα αυτά, είμαστε εκείνοι που αρνούνται το παλιό αυτό στάδιο της βαρβαρότητας παντού, -στη Ρωσία, την Ουκρανία, την Ευρώπη, ερχόμαστε σαν «ένα-μικρό-που-θα-γίνει-μεγάλο» κοινωνικό κύμα. Ως το νέο που θα περάσει πάνω από τις πληγές των δεινών και θα καθαρίσει το παρελθόν, προσπαθώντας να τις επουλώσει. Και είμαστε πολλοί. Και στη Ρωσία και στην Ουκρανία και παντού στην Ευρώπη θα αναδύονται τα κινήματα των “από τα κάτω” ως απότοκα του ξεβρακώματος του καπιταλιστικού ονείρου, -ένα όμορφο με αχνές αποχρώσεις μαύρο κόκκινο κύμα, ένα ευρύ κοινωνικό μέτωπο, ένα ήπιο σιωπηλό ρεύμα που έρχεται για να επιβεβαιώσει την πρόοδο της ανθρωπότητας και την μετάβασή της στο στάδιο της ανθρωπινότητας, απαρνούμενοι τις δοκιμασμένες “λύσεις” του προηγούμενου μεγάλου πολέμου. Απαρνούμενοι την ανάθεση της διαχείρισής μας, οριστικά.
Ας «σχηματιστούμε» από τώρα σε έναν κοινωνικό σχηματισμό με αλληλοκατανόηση κι ανεκτικότητα. Ο εχθρός είναι μεγάλος και πρέπει να μας εύρει ενωμένους.
Υποβολή απάντησης