Αν υπάρχει κάτι που με δίδαξαν οι σύντροφοί μου της αναρχίας, είναι η σεμνότητα απέναντι στο συλλογικό. Για να την κατακτήσεις οφείλεις στον εαυτό σου μιαν αυτοταπείνωση του «εγώ» ως υπερεγώ, απέναντι στη συλλογικότητα. Ένας σεβασμός δηλαδή απέναντι στο κοινό πνεύμα της ομάδας.
Αυτή τη σεμνότητα την εισέπραξα ως σεβασμό μέσα στα αμφιθέατρα, τις αίθουσες, και τα φρεσκοβαμμένα δωμάτια των καταλήψεων, δίνοντάς μου την αίσθηση της μοναδικότητας, ενώ ήμουν «κοινός». Όλοι εμείς οι κοινοί, οι συνηθισμένοι, οι μικροαστοί, οι μονάδες ενός πλήθους μαζικού κι απρόσωπου, οι αδιέξοδοι καταναλωτές ηρωικών μορφών κι ανέξοδοι μίμοι τους, στη συνέλευση είχαμε πρόσωπο, και τέλος αισθανόμασταν κάποιοι, έστω κι αν στη πραγματικότητα είμαστε μέτριοι. Κανονικοί. Η σιωπή όλων γύρω σου όταν έπαιρνες τον λόγο έριχνε ένα πέπλο. Αυτό της μαγείας του σεβασμού στο πρόσωπο.
Κάτι τέτοιο σε υποχρεώνει να «υποστηρίξεις τον ρόλο» που σου ετάχθη, συναισθανόμενος ή υποψιαζόμενος τις λούμπες που κρύβονται μέσα στα λόγια που άθελά σου αποκαλύπτουν την μετριότητα και την ματαιοδοξία σου, και που τελικά αποφεύγεις. Όχι πάντα.
Όταν έρχεται η καθημερινότητα που σε μειώνει δοκιμάζοντας την αντοχή της αξιοπρέπειάς σου, τότες είναι που βγαίνει το «καπετανάτο» ως θρασύς θίασος της αλαζονείας και παρελαύνει σαν παράφωνη ορχήστρα καμαρωτή κι αδούλευτη, σαρδανάπαλη, και νομίζεις ότι τίποτα δεν φαίνεται. Και μοιάζεις τότε με φτιασιδωμένη ύαινα…
Όχι πως μέσα εκεί δεν εντρυφούν τέτοιες ψυχές, που τη παραφύλαξη την έχουν στο δεύτερο πετσί τους και δείχνουν άκακες ζέβρες. Αλλά να! Η συνέλευση αργά ή γρήγορα, αντανακλά τη ματαιότητά τους. Η αποτυχία είναι βέβαιη. Κι αυτό γιατί η επιτυχία ενός εγχειρήματος είναι δύσκολο έργο και προϋποθέτει ατομική κάθαρση και αυτογνωσία.
Πάντως ένα είναι σίγουρο: τίποτε δεν πρόκειται να πάει μπροστά όσο δεν καθαιρόμαστε από τα μικρόβια που μας μειώνουν τόσο, ώστε να θέλουμε να δείχνουμε φαινομενικά σπουδαίοι.
«Γειά σου Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη!», έλεγε μια ψυχή…
«Δε με λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη. Μόνο Σταύρο με λένε, μόνο Σταύρο…»
Υποβολή απάντησης