Παρατηρώντας το πολιτικό σκηνικό και τον τρόπο που εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια, έχουν αρχίσει και βγαίνουν χρήσιμα συμπεράσματα για τον τρόπο που η άρχουσα τάξη θησαυρίζει εξουσιάζοντας αυτόν τον τόπο.
Νομίζω ότι θα της ήταν δύσκολο να κυριαρχεί αν δεν συντελούσε μια συμπαγής ομάδα τεχνοκρατών -στελεχών εταιρειών κι επιχειρήσεων πρόθυμη να της προσφέρει τις υπηρεσίες της. Πρόκειται για μια τάξη διευθυντικών στελεχών, που ανδρώθηκε από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, ενδυναμώθηκε στα 00’s, στις απαρχές της κρίσης, και ένιωσε τις φιλοδοξίες της να διακυβεύονται με την κρίση χρεοκοπίας του δημοσίου καθώς και την άνοδο του Σύριζα στην εξουσία. Αυτή η «περιπέτειά» της είναι που πρόσθεσε όλο εκείνο το απωθημένο αντεκδικητικό φορτίο για μια “υποσχετική” εξουσίασης της “μάζας”, με επακόλουθα την αντεπίθεση και την κατάκτηση της εξουσίας από τον Μητσοτάκη. Ανώτατα στελέχη τραπεζών, χρηματιστικών, ναυτιλιακών, κατασκευαστικών και διαφημιστικών εταιρειών, μεγάλων επιχειρήσεων πετρελαιοειδών, ασφαλιστικών εταιρειών, εμπορίας τροφίμων και πολλών άλλων «μεγάλων της αγοράς», έγιναν “οι άνθρωποι του φιλικού περιβάλλοντος”, ένας “κύκλος των αρίστων”, με κομβικά πρόσωπα τον Σκέρτζο και τον Γεραπετρίτη. Από κοντά και όλη η υπόλοιπη εξουσιαστική καμαρίλα του επιτελικού παρακράτους. Αυτοί είναι που κυβερνούν σήμερα για λογαριασμό των αφεντικών τους που θησαυρίζουν.
Αυτή η κάστα με μισθούς που ξεπερνούν τα 7-8 και 10 χιλιάρικα το μήνα και που μπορεί να φτάνουν και τα 30, ανέλαβαν τις διευθυντικές θέσεις συνδυάζοντας από την μια τη δουλική έως ευτελισμού στάση απέναντι στο αφεντικό (μεγαλομέτοχος στη δική τους γλώσσα), στοχοπροσήλωση στα κέρδη της εταιρείας δια εντολών, αλλά και πιο πολύ, την μεγάλη ικανότητα στα λεγόμενα power games. Δηλαδή τους ενδοεταιρικούς διαγκωνισμούς, τις ομάδες υποστήριξης και προστασίας μέσα στην εταιρεία, τις ανίερες συμμαχίες, τα γλειψίματα, τις παγιδεύσεις αλλά και τα επικοινωνιακά κόλπα, -όλα προσανατολισμένα στην κατεύθυνση της ικανοποίησης των ατομικών τους φιλοδοξιών και βεβαίως του «μεγαλομετόχου». Δεν είναι λίγες όμως και οι περιπτώσεις όπου μεγάλες επιχειρήσεις πτωχεύουν από το αδηφάγο και παρασιτικό αυτό στελεχιακό δυναμικό, αφού τις απομυζούν όταν λειτουργούν ανεξέλεγκτα. Όταν συμβεί αυτό, αυτοί οι “νέας κοπής” γραφειοκράτες ανεβαίνουν ατσαλάκωτοι σε άλλο καράβι. Έτσι συνέβη στην κρίση του 2008 στις τράπεζες και τις ασφαλιστικές στη Μ. Βρεττανία και τις ΗΠΑ. Η ΔΕΗ μοιάζει να ακολουθεί αυτήν την πεπατημένη.
Το φαινομενικά παράδοξο είναι ότι αυτή η κάστα των μανατζαρέων προέρχεται κυρίως από τα χαμηλά και μεσαία στρώματα. Δεν είναι γόνοι της άρχουσας τάξης σε μια «εύλογη» ταξική αναπαραγωγή. Είναι παιδιά δημοσίων υπαλλήλων, μικροεπαγγελματιών, τεχνιτών, κ.ά., που από τη μια αναζητούν έναν σταθερό στίβο σταδιοδρομίας και από την άλλη διαβλέπουν σε αυτόν τις πιθανότητες ανέλιξης. Εκείνης της ανέλιξης που θα τους ανταποδώσει όλα εκείνα τα εμπράγματα προνόμια που ικανοποιούν τα όποια στερητικά σύνδρομα εναπόθεσε το καταναλωτικό όνειρο και η στερημένη ζωή τους. Η ιεραρχική ανέλιξη θα ικανοποιήσει επίσης όλα εκείνα τα εξουσιαστικά κατάλοιπα που καλύπτουν τα όποια συμπλέγματα μειονεξίας και φθόνου για τους δυνατότερους. Γι αυτούς τους δύο λόγους,αυτά τα στελέχη είναι managers. Δεν είναι ηγέτες. Όσο και να θέλουν, δεν μπορούν να είναι ηγέτες. Γιατί οι ηγέτες έχουν συγκροτημένα, τα οράματα, την μεθοδολογία υλοποίησης, και μια ηθική που τα συνοδεύει. Οι managers έχουν μόνο το δεύτερο. Πάντα φθονούσαν τους ηγέτες, γιατί δεν είχαν ποτέ τη δυνατότητα να οραματίζονται.
Αν λοιπόν αναζητάτε τρόπους να εξηγήσετε το σημερινό πολιτικό καθεστώς, δέστε το από αυτήν την σκοπιά. Δηλαδή ότι κυβερνούν μια σειρά από “τσέοι”, χωρίς ικανότητα να οραματίζονται, χωρίς κοινωνική αντίληψη και χωρίς ήθος. Κοντόφθαλμες οπτικές, ωφελιμιστικές, οπορτουνιστικές επιλογές, και συνεχόμενες ευκαιριακές αντιδράσεις επιπέδου γκάφας. Στην εξωτερική πολιτική άσχετοι, στις ενεργειακές επιλογές επιπόλαιοι, στα ζητήματα άμυνας αδικαιολόγητα σπάταλοι, γενικά αμήχανοι σε ότι αφορά στρατηγικές της χώρας. Κυβερνούν τη χώρα σαν να είναι εταιρεία, με εφήμερες επικοινωνιακές τακτικές και σφιχτό εσωτερικό έλεγχο. Μοναδική τους επιδίωξη, να παραμείνουν στον «θρόνο με τα προνόμια».
Όλοι αυτοί λοιπόν κυβερνούν σήμερα αυτήν την χώρα, δημιουργώντας ένα διαπλεκόμενο κύκλωμα συναλλαγών που ουσιαστικά απομυζούν όλα τα ζωτικά της στοιχεία, λεηλατούν τον πλούτο της, αποπολιτικοποιούν ακόμα και αυτήν τη “μεταπολιτική” μεταπολίτευση και τη θέτουν σε καθεστώς αμφιβολίας.
Μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες, ενεργειακές, εταιρείες κινητής, τράπεζες, τεχνικές εταιρείες και όμιλοι, αεροπορικές, δίνουν διαφήμιση σε διαπλεκόμενες διαφημιστικές, (χωρίς ουσιαστικό εμπορικό συμφέρον αφού η πίτα είναι πια μοιρασμένη και η αγορά μικρή), προκειμένου να ενισχύονται τα κανάλια. Αυτά με την σειρά τους να ενισχύουν το έργο της κυβέρνησης ώστε να διαμορφώνεται φιλοκυβερνητικά η κοινή γνώμη. 
Η κυβέρνηση ανταποδίδει νομοθετώντας για τις εταιρείες την εργοδοτική ασυδοσία μετατρέποντάς τες σε σύγχρονα κάτεργα, ευνοώντας τις επιτιθέμενη στις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις και αναδιανέμοντας προς όφελός τους την αγορά, μειώνοντας τη φορολόγηση, εξασφαλίζοντας πόρους από το ταμείο ανάκαμψης, και παρέχοντας μια σειρά από φωτογραφικές φορο-ελαφρύνσεις που αφορούν στα στελέχη του «κυκλώματος»: στο μεγάλο εισόδημα, στην ακίνητη περιουσία, στις μεταβιβάσεις, στα μερίσματα. Κι έτσι το κύκλωμα “κλείνει”, με την κάστα ωφελημένη σε βάρος όλων ημών των υπολοίπων. Σε μια χώρα χρεοκοπημένη με την κοινωνία της σε ραγδαία φτωχοποίηση.
Αυτός ο εσμός νεο-γραφειοκρατών που κυβερνάει τη χώρα, έχει δικό του κώδικα επικοινωνίας με άτυπες ιεραρχίες ανάλογα με το μέγεθος της εταιρείας και τα κεφάλαια που διαχειρίζονται. Έχει αναπτύξει κοινωνικές σχέσεις μέσα από τα σχολεία των παιδιών τους, ανταγωνίζονται σε επίδειξη πλούτου, κι επικοινωνούν αλληλοβοηθούμενοι προκειμένου να εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία που τους δίνεται, προκειμένου να απομυζήσουν assets και κεφάλαια μέσα από εκποιήσεις του δημόσιου και φυσικού πλούτου.
Αυτές οι νεο-γραφειοκρατίες είναι και οι νέες πυραμίδες προστασίας των υπηκόων. Έχουν ερείσματα. Εκεί μέσα φωλιάζουν οι νέοι wannabees, αλλά και όσοι αναζητούν στη ζωή τους την εργασιακή ασφάλεια σε ένα «ανεργιογόνο» περιβάλλον συνιστώντας το «προλεταριάτο του λευκού κολάρου»… Σε μεγάλο βαθμό οι υπάλληλοι κυρίως τραπεζών αλλά και μεγάλων εταιρειών ανταποδίδουν την αίσθηση ασφάλειας σε μια συνθήκη γενικευμένης φτωχοποίησης, με την εργασιακή τους προσήλωση στο “πνεύμα της εταιρείας”,-μερικοί μάλιστα καταντούν βασιλικότεροι του βασιλέως… Στις ετήσιες “κοπές της πίτας” είναι οι δέκτες φιλοφρονήσεων και παραινέσεων για ομαδικό πνεύμα κι επιτυχίες, ενώ την ίδια στιγμή στα διοικητικά συμβούλια αντιμετωπίζονται ως χρήσιμη χειραγωγούμενη μάζα. Όλοι αυτοί, αυτοί που «κοιτάζουν μόνο τη δουλειά τους», οι εργασιακά εξαντλημένοι στα σύγχρονα κάτεργα, οι αναλώσιμοι, είναι ταυτόχρονα κι εν δυνάμει ένα ψηφοφορικό κοινό στο οποίο η εταιρεία θα φέρεται με «ευνοϊκό» τρόπο όταν δείχνουν ότι ψηφίζουν «βολικά». Οι διευθύνσεις «δίνουν γραμμή» και οι ανυπάκουοι υποβαθμίζονται.
Έτσι έχει η κατάσταση. Άρχουσα τάξη με 10 οικογένειες να αποθησαυρίζουν τον πλούτο που παράγει μια ολόκληρη χώρα, οι μανατζαρέοι τους να αναδιανέμουν τον πλούτο προς όφελός τους, και οι πρόθυμοι υπήκοοι να συναινούν, συγκροτώντας μια ταξική καταστροφική για όλους τους υπόλοιπους συνθήκη φτωχοποίησης. Αυτοί κυβερνούν μια χώρα με ανθρώπους που αναζητούν την ευημερία, την ελευθερία, το δίκαιο.
Δεν είναι ότι αναζητούμε μια πιο δίκαιη συνθήκη. Ξέρουμε ότι η καπιταλιστική συνθήκη έτσι λειτουργεί. Ακόμα κι αν με κάποιο τρόπο έστω και προσωρινά μια κυβέρνηση διευκολύνει τη διαβίωση, πράγμα ευπρόσδεκτο, οι “δομές” παραμένουν απρόσβλητες εγκυμονώντας το νέο άρμεγμα μέχρις εξάντλησης των αποθεμάτων.
Οπότε όπως καταλαβαίνετε, επειδή τα πράγματα είναι κομμάτι δύσκολα, κι επειδή είναι νομοτελειακό “το καράβι να πάει για φούντο”, εμείς, (αλλά και κάποιοι σαν κι εμάς που βρίσκονται ως εξαιρέσεις μέσα σε αυτές τις μεγάλες επιχειρήσεις), θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι ο μόνος τρόπος να απαλλαγούμε από αυτόν τον επικίνδυνο «εσμό» που μας εξουσιάζει, είναι να συμπήξουμε ένα κοινωνικό μέτωπο «από τα κάτω» αντιλαμβανόμενοι σαν κοινωνία την χρεοκοπία αυτού του τρόπου ζωής, και να αναδείξουμε έναν νέο ευήμερο, ανεξούσιο, συλλογικό και αλληλέγγυο τρόπο διαβίωσης, χωρίς επιβολή εκμετάλλευση και την αλλοτρίωση.
Έχουμε τις ποιότητες και είμαστε πολλοί που τις έχουμε. Μπορούμε μαζί. Μπορούμε και μόνοι μας.
Υποβολή απάντησης