Πριν από την χρεοκοπία του κράτους, οι τράπεζες χορηγούσαν στεγαστικά δάνεια επιδιδόμενες σε έναν απίστευτο ανταγωνισμό για την πρωτοκαθεδρία της αγοράς. Από τα μεγέθη των χορηγήσεων αυτών εξαρτιόνταν τα bonus των ανώτερων στελεχών τους, ενώ οι διαφημίσεις, τα τηλεφωνικά κέντρα πωλήσεων, τα εναλλακτικά δίκτυα πωλήσεων τα καταστήματα, και οι «πίστεις» των τραπεζών δούλευαν σε υπερεντατικούς ρυθμούς.
Το στεγαστικό δάνειο είχε το χαμηλότερο επιτόκιο εξ αντικειμένου. Κανείς δανειολήπτης δεν θα μπορούσε να αποβεί μπαταχτσής αφού σε αυτό το σπίτι στέγαζε την οικογένειά του. Τα στεγαστικά δάνεια ήταν ασφαλή, ακόμα και αν για λόγους bonus από τις πωλήσεις, λίγα χρόνια πριν την κρίση, οι τράπεζες έκαναν στα στραβά μάτια και εκπτώσεις στα πιστοδοτικά κριτήρια προκειμένου να πετύχουν «volumes» («όγκους»)… Έδιναν δηλαδή δάνεια βασιζόμενοι στα «μαύρα» έσοδα του δανειολήπτη –που ήταν κατά δήλωση, ή έδιναν στο 100% ή και 110% της εμπορικής αξίας του ακινήτου, αδρανοποιώντας το τεκμήριο της συμμετοχής στην αγορά, που ήταν παράγοντας ομαλής αποπληρωμής.
Στα 2000-2020, τα δάνεια ήταν τόσο φτηνά, που θα ήταν βλακεία να πληρώνεις ενοίκιο, όταν η δόση ήταν 30% περίπου παραπάνω από το ενοίκιο και μετά σου έμενε και το σπίτι για εσένα και την οικογένειά σου. Άλλωστε είχαν προηγηθεί 10 χρόνια «αειφόρου ανάπτυξης», οπότε και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως η «μέσα στις 30 πιο αναπτυγμένες χώρες του κόσμου» θα μπορούσε να χρεοκοπήσει. Ούτε και οι ελληνικές τράπεζες το φαντάζονταν… Δάνειζαν το δημόσιο με 5,5% λίγο πριν την χρεοκοπία του κράτους, κι ας έπαιρναν τα στελέχη τους που ενέκριναν αυτές τα «συμμετοχές» αγοράς ομολόγων, δεκάδες χιλιάδες ευρώ το μήνα ο καθένας.
Το κράτος πτωχεύει, το ΑΕΠ μειώνεται βίαια κατά 25%, ο κόσμος χάνει αιφνίδια και χωρίς να το έχει υπολογίσει το ¼ των εισοδημάτων του όταν δεν χάνει τη δουλειά του, και με νύχια και με δόντια αγωνίζεται να πληρώνει το δάνειο μη και χάσει το σπίτι του…. Η οικονομία διολισθαίνει σε υφεσιακό σπιράλ, οι τράπεζες αναχρηματοδοτούνται με δάνειο από τη Ε.Ε., που φέρνει μνημόνια, λιτότητα, ανεργία 27% και φτώχεια, ενώ την ίδια στιγμή τα στελέχη των τραπεζών απολαμβάνουν τους παχυλούς μισθούς και τα bonus της προηγούμενης περιόδου σαν να μην έχει ανοίξει ρουθούνι κι έχοντας ρίξει τις τράπεζές τους στα βράχια… Η αδυναμία ανάκαμψης είναι δεδομένη και οι αναχρηματοδοτήσεις τους με δημόσια κεφάλαια, αντί να τις κρατικοποιήσει, έστω για ένα διάστημα όπως έγινε στις ΗΠΑ λίγα χρόνια πριν, αντίθετα τις ενδυναμώνει με το πρόσχημα του «προνομιακού κλάδου της οικονομίας».
Στα 2015, τα κόκκινα δάνεια ήταν περίπου 110 δισ. ευρώ. Από αυτά, τα στεγαστικά δάνεια πρώτης κατοικίας ήταν μόνο 12 δισ. ευρώ. Τα 40 δισ. αφορούσαν δάνεια μεγάλων επιχειρήσεων με πάνω από 250 εργαζόμενους και τζίρους πάνω από 50 εκατομμύρια ευρώ. Τα 20 δισ. δάνεια σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, με μόλις 8 δισ. κάτω του 1 εκατομμυρίου, και 10 ΔΙΣ. καταναλωτικά και κάρτες που απευθύνονταν σε όλους. Κοινώς, αν κάτι αντιστοιχεί σε μικρές και μεσαίες οικονομικά μονάδες -επιχειρήσεις και νοικοκυριά από τα 110 δισ. , είναι άντε μέχρι 25 δισεκατομμύρια ευρώ χοντρά χοντρά. Ούτε καν το ¼ του συνόλου του χαρτοφυλακίου των κόκκινων δανείων….
– άλλων εφοπλιστών, των κομμάτων και πολλά άλλα που δεν ξέρουμε.
Υποβολή απάντησης