Ώρες ώρες πείθομαι πως σε αυτόν τον τόπο στάλθηκαν από την ιστορική μοίρα να ζήσουν δυο αντίθετοι τύποι ανθρώπων. Τους μάντρωσαν μέσα από τα σύνορα και τους ανάγκασαν να ζούνε μαζί στριμωγμένοι επιβάλλοντάς τους να υπομένουν «στραβωμένοι» ο ένας τον άλλον. Μέχρι από την πίεση να πιαστούν στα χέρια…
«Πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί» ανέφερε δίχως την παραμικρή αιδώ ο πρωθυπουργός στο πλαίσιο της συνάντησής του με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, καλώντας τις τράπεζες εν είδει προτροπής να στηρίξουν τα ευάλωτα νοικοκυριά από την υψηλή κερδοφορία που φαίνεται ότι θα έχουν το 2022.
Είναι αυτός που μια εβδομάδα πριν από το Λονδίνο δήλωνε πως δεν θα φορολογήσει τα ουρανοκατέβατα κέρδη τους*, πριν ενάμιση χρόνο κατέθεσε πτωχευτικό αφήνοντας εντελώς πια απροστάτευτη την πρώτη κατοικία στους πλειστηριασμούς. Είναι ο ίδιος που χάρισε εκατομμύρια με το αφορολόγητο στις τράπεζες, ενώ θέσπισε το ακαταδίωκτο των τραπεζικών ώστε να υπογράφουν με ασφάλεια θαλασσοδάνεια και χαριστικές διευθετήσεις σε μεγάλους ληξιπρόθεσμους οφειλέτες.
Το ερώτημα είναι: μα πως είναι δυνατόν να κάνει τέτοιες δηλώσεις; Σαν να έπεσε από τα σύννεφα με κάποιο τρόπο, σαν να βλέπει τα τραίνα να περνούν και να μην ελέγχει τίποτε σε αυτόν τον τόπο, οπότε και παρακαλάει δήθεν ενοχλημένος τις τράπεζες. Το λες και υποκρισία, το λες και απατεωνιά.
Το θέμα είναι: Μα τον πιστεύουν; Πιάνει;
ΝΑΙ. Τον πιστεύουν. Όχι γιατί αυτός ο απατεώνας τζιτζιφιόγκος έχει κάποιο χάρισμα που μαγεύει τα πλήθη, ούτε γιατί αυτά έχουν ευεργετηθεί από τον “μεσσία”. Βρίσκει και τα κάνει. Ναι υπάρχουν άνθρωποι που αγνοούν τα περιεχόμενα και ασχολούνται με την εντύπωση. Αυτός είναι ο τρόπος που σκέφτονται. Είναι ανθρωπότυπος που παράγει η εκπαίδευση των τελευταίων 40 χρόνων. Επιφανειακή οπτική των πραγμάτων, εντυπώσεις, περιτύλιγμα (εξ ου και το ad hominem του μέσου δεξιού συζητητή), συναισθηματική προσέγγιση ουσιωδώς διαχειριστικών με την λογική ζητημάτων. Απουσία αιτιοκρατικής λογικής. Όλα μας συμβαίνουν σαν από φυσικό φαινόμενο.
«Κοίτα τον βρε παιδί μου στεναχωρήθηκε! Δεν το θέλει αλλά αναγκάζεται. Έχει καλές προθέσεις όμως.» Και αυτό τους αρκεί! Το βασίλειο της ρηχότητας.Αυτή η απουσία έλλογης κριτικής προσέγγισης από το πάνω από το μισό του μέσου Έλληνα ενήλικα ψηφοφόρου. Απουσία κριτικής παιδείας; Ζητούμενο από τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Και είναι ακόμα.
Συνεπώς αν κάποιος περιμένει να ωριμάσουν οι συνθήκες,μην περιμένει άδικα. Οι συνθήκες δεν ωριμάζουν μόνες τους. Τις ωριμάζουμε εμείς. Με κάθε τρόπο…
Αλλιώς έρχεται η νέμεση της μοίρας. Η πτώση. Το τραύμα που θα οργώσει τη συνείδηση και ίσως να διορθώσει τα πράγματα…
*οι τράπεζες αισχροκερδούν από την αύξηση των spreads ανάμεσα στο κυμαινόμενο επιτόκιο των δανείων που εισπράττουν, σε σχέση με το επιτόκιο καταθέσεων που πληρώνουν στους καταθέτες και το παρακρατούν σταθερό.
Υποβολή απάντησης