Η υπερψήφιση του επιδόματος για τους μπάτσους από τα κόμματα της αριστεράς είναι κομβική πολιτική περίσταση. Και είναι κομβική γιατί η κοινοβουλευτική αριστερά με αυτήν την υπερψήφιση, έθεσε μεν «εαυτόν» εντός συστημικού τόξου αλλά «εξέθεσε εαυτόν» εκτός κινηματικού. Ειδικά αυτήν τη συγκυρία με τον τρόπο που αυτοκαθορίζεσαι ως κόμμα, επιβεβαιώνεις ή διαψεύδεις αν θα είσαι με τον κόσμο, ή με τους «θεσμούς».
1. Η κατάσταση…, και παραδοχές.
Η σύνθεση αυτών των δύο διαμορφώνει ένα ολοκληρωτικό τοπίο όπου ΜΜΕ και δικαιοσύνη έχουν αλωθεί από την κυβέρνηση, προωθώντας ένα «σκοτάδι» όπου σχεδόν κυβερνάται μέσω της ΕΥΠ. Η ταχεία απομείωση του βιοτικού επιπέδου στα επίπεδα της Βουλγαρίας, είναι δείγμα μιας μόνιμης συνθήκης εκτάκτου ανάγκης, όπου ο βίος πια συναρτάται με την αγωνία. Έχουν ήδη περάσει 12 χρόνια από την χρεοκοπία της χώρας, και τώρα, πέρα από την οικονομική φτωχοποίηση συντελείται και απαξίωση της ύπαρξής μας. Πρόκειται για ευθύ πυροβολισμό στην αξιοπρέπειά μας. Αυτή η συνθήκη δεν πρέπει να συνεχιστεί, και εάν έχει μείνει έστω και ένα δράμι αξιοπρέπειας μέσα μας οφείλει να καταστραφεί.
· Η παραπάνω καθεστωτική συνθήκη έχει σαφέστατα ποιοτικές διαφορές από την εκείνη μιας αστικής δημοκρατίας με όρους «κράτους δικαίου», με κοινωνική πρόνοια, υγεία και παιδεία έστω και περιοριζόμενες, με διάκριση των εξουσιών και σχετική πολυφωνία στην ενημέρωση. Οπωσδήποτε η καπιταλιστική αστικοδημοκρατία της μεταπολεμικής δυτικής Ευρώπης, έχει σαφέστατες και μεγάλες ποιοτικές διαφορές σε σχέση με «αυτές» των νεοφιλελεύθερων καθεστώτων της Λατινικής Αμερικής, των Η.Π.Α. ή και εσχάτως και της Μ. Βρετανίας ακόμα. Αυτές οι διαφορές αφορούν και στην ποιότητα της ζωής, αλλά και στην όποια συστημική διανομή του παραγόμενου πλούτου. Και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, είναι σαφώς καλύτερες και για πιο πολύ κόσμο.
· Από την άλλη δεν παύει όμως να πρόκειται για εκείνη την αστικοδημοκρατία που ανοίγει ενοχικά αργά την κερκόπορτα του νεοφιλελευθερισμού στη κατεύθυνση του οικονομικού μετασχηματισμού της προς την απληστία. Οι φασίζουσες ιαχές είναι κι αυτές προάγγελοι ενός βραδέως επερχόμενου ολοκληρωτισμού. Αναγνωρίζουμε ότι η καπιταλιστική «δημοκρατία» έχει κερκόπορτες όπου τις ανοίγει κατά το δοκούν, κι ενίοτε τρατάρει φιλόξενα κι ένα γλυκό του κουταλιού στο τέρας που εκκολάπτει αλυσοδεμένο στα υπόγειά της. Όταν το αμολήσει, ο πόλεμος είναι νομοτελειακή συνέπεια. Συνεπώς πρόκειται για μια συνθήκη αγωγού ή συγκοινωνούντων δοχείων και πιθανά για τους ολιγάρχες, ένα «αναγκαίο» εξελικτικό πέρασμα από την μια κατάσταση στην άλλη. Από το ένα πρόσωπο στο άλλο.
· Η συστημική αυτή «μηχανιστική» απαιτεί από εμάς έναν αγώνα αντισυστημικό σε βάθος και διασυνδεδεμένο με χειραφετητικά από το κράτος και το κεφάλαιο οράματα. Πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις οφείλουν να έχουν αυτήν την οιονεί στρατηγική, σε κάθε βήμα του αγώνα τους, είτε αυτός είναι προπαγανδιστικός και βαθειά ιδεολογικός, είτε αυτός είναι διεκδικητικός. Αντισυστημικός αγώνας λοιπόν για την οριστική εξάλειψή του.
· Ένας τέτοιος δύσκολος αγώνας απαιτεί «όλες τις δυνάμεις του κόσμου». Απαιτεί μια συστράτευση στην κατεύθυνση των χειραφετητικών οραμάτων, μια ενότητα σε αυτά που ενώνουν τους από τα κάτω, με διαλλακτικότητα, ανεκτικότητα, και πολυσυλλεκτικότητα, ώστε με ενωμένες δυνάμεις να πορευτούμε για την τελική απελευθέρωση. Αν δεν ενώσουμε τις δυνάμεις μας, δεν πρόκειται «να δούμε άσπρη μέρα».
· Ειδικά με τον νεοφιλελεύθερο εσμό που μας κυβερνάει, η δυστοπία ως ολοκληρωτισμός επελαύνει κάθε μέρα και κατακλύζει με σκοτάδι τις προοπτικές, τον αγώνα, τις φωνές και τις ανάσες ακόμα, με όρους επιβαλλόμενης σιωπής νεκροταφείου. Αυτό δεν πρέπει να περάσει. Για να αντιμετωπιστεί αυτό το νεοδεξιό μέτωπο, απαιτείται ένας μαζικός ενωτικός και μετωπικός πολύμορφος αγώνας.
2. Tι πρέπει να γίνει:
· Πρώτα από όλα, η δημιουργία ενός αυτοοργανωμένου κοινωνικού μετωπικού κινήματος από τα κάτω, που αποβάλλοντας τις όποιες ανταγωνιστικές ταυτότητες θα ενωθεί σε ένα ενιαίο μαζικό ρεύμα που θα βάζει φρένο στην κατηφόρα, ασκώντας πίεση μέσα από τον όγκο του, αλλά και μέσα από την άρθρωση διεκδικητικών αιτημάτων για την καλυτέρευση της καθημερινότητάς του στην αξιακή κατεύθυνση μιας ελευθεριακής σοσιαλιστικής προοπτικής. Κανένας πολιτικός χώρος, δεν έχει ελπίδες να προοδεύσει αν δεν έχει ένα στιβαρό κοινωνικό κίνημα να πιέζει στην κατεύθυνση αυτή. (Εμείς εδώ στη ΜΕ.Κ.Α. έχουμε ξεκινήσει με τις μικρές μας δυνάμεις αυτήν την προσπάθεια.)
· Οι πολιτικές συλλογικότητες αλλά και τα κόμματα να διεξάγουν έναν αγώνα με βάση τις επείγουσες προτεραιότητες. Και στην παρούσα φάση ο αγώνας δεν μπορεί παρά να προτεραιοποιεί την στοχοποίηση του συμπαγούς μετώπου των φασιζόντων νεοφιλελεύθερων νεοδεξιών και των φασιστών συνεργατών τους, που σπρώχνουν την κοινωνία στην εξαθλίωση. Οι συλλογικότητες και τα κόμματα οφείλουν να αφήσουν ως δευτερεύοντες τους όποιους μεταξύ τους διαγκωνισμούς, και να στοχεύσουν με ομοβροντία κατά της «κυβέρνησης του ζόφου», τουλάχιστον στην παρούσα φάση. Όταν αυτό επιτευχθεί ας χαράξουν την όποια πορεία επιλέξουν.
· Τα αριστερά κόμματα βρέθηκαν μπροστά στην πολιτική συγκυρία να πρέπει να ξεκαθαρίσουν αν θα στηρίξουν τα κινήματα αντίστασης και διαμαρτυρίας ή αν θα κρατήσουν αποστάσεις από αυτά και τα οράματά τους. Επέλεξαν το δεύτερο κλείνοντας για άλλη μια φορά πονηρά το μάτι στο σύστημα.
Εμείς θα πορευτούμε μόνοι μας, όπως και να έχει. Αν λοιπόν θέλουμε να ανατρέψουμε το «τέρας» που ορθώνει το ανάστημά του, με όρους νίκης και οριστικής εξαφάνισης, σε κάθε περίπτωση απαιτείται μέτωπο αγώνα, όπου η κοινότητα των «από τα κάτω» αυτοργανώνεται σε ένα κίνημα, μαζικό, πολυσυλλεκτικό και χειραφετητικό, που θα συμπαρασύρει το δεξιό κεφαλαιοκρατικό ζόφο με όρους ολοσχερούς εξαφάνισης.
Ξεκινάμε λίγοι μα θα γίνουμε οι πολλοί….
Υποβολή απάντησης