Δυαδική ελευθερία.

Οι κοινωνίες μας είναι ακόμα προνεωτερικές, αν μπορούμε να τις χαρακτηρίσουμε με αυτόν τον νεοπαγή όρο. Δηλαδή έχουν όλες εκείνες τις αδυναμίες της πρωτογονισμού, που τις καθηλώνουν στην λάσπη ενός συμφεροντολογικού υπάρχοντος. Η σπάνη και η στέρηση, είτε ως πραγματικότητα, είτε ως ψευδαίσθηση, δηλαδή ως μειονεκτικός ψυχισμός που παράγει ο καταναλωτισμός, είναι αιτίες «καθήλωσης» σε μια λάσπη κερδοσκοπικής, ενίοτε και ματαιόδοξης ιδιοτέλειας.
Γιατί ποιος ο λόγος μιας «Βαρδινογιάννη» να «επιχειρήσει» τον έλεγχο του Ογκολογικού Παίδων, αν δεν είναι η απύθμενη ματαιοδοξία ως μικρότητα που την κατατρέχει; Ποιος ο λόγος αν δεν είναι η ιδιοτέλεια των τρωκτικών γλειφτρονιών του σιναφιού της, που παρασιτικά σιτίζονται στην αυλή της γλείφοντάς την, και κερδοσκοπούν πάνω στην αγωνία του γονιού για την ζωή του καρκινοπαθούς παιδιού του, όπως ακριβώς όλα τα στελέχη των επιχειρήσεων του καζινοκαπιταλισμού;

Ευτυχώς για κάποιο λόγο, θέλεις η ιστορία; θέλεις η παράδοση; θέλεις οι αντιφάσεις; θέλεις ο ιδεαλισμός μιας «δικαιότητας», ως ίδιον των μικρών μεγεθών της νοτιοανατολικής βαλκανικής χερσονήσου;, θέλεις η βαθειά «μαρτυρία» των ανθρώπων της και η ιστορική μνήμη τους; ευτυχώς πολλές ψυχές «ξέφυγαν» από τη μέγγενη αυτής της βιομηχανοποιημένης παραγωγής ανθρώπων-φελλών. Μπορεί να φταίνε και τα «μάρμαρα» που κραυγάζουν την ιστορική τους ποιότητα στον αγοραίο καπιταλισμό. Όπως και νάχει, μικρές μα ποιοτικές “ορδές” ανθρώπων με μνήμη, κατεβαίνουν στο δρόμο και συμπυκνώνουν ανθρώπινη αντίδραση.

Όμως, σε κάθε περίπτωση, τα οράματα του γαλλικού Μάη του 68 ως έκφραση της ατομικής ελευθεριότητας είναι αξίες απελευθέρωσης από μια συλλογική καταδυνάστευση εξουσιών φασιστικών και φασιζουσών επάνω σε «μάζες», που μόλυναν ακόμα και τον εσώτερο ψυχισμό, γι αυτό και οφείλουμε να τιμούμε τον ιντιβιντουαλισμό που προήγαγε, ως διαδικασία απελευθέρωσης.

Το ίδιο όσο, και το συλλογικό της κομμούνας. Έχουμε δύο αξίες που μας καθοδηγούν. Μια μητέρα που τη λένε ελευθερία, κι ένα πατέρα που τον λένε Κοινός Τόπος. Αυτοί είναι οι γονείς μας, και χρέος μας ο σεβασμός μας ΚΑΙ στα δύο εξίσου, μιας που οι “γονείς”, μας τροχιοδρομούν την πορεία μας προς τη κοινωνική επανάσταση*.

* κοινωνική επανάσταση: Η κοινωνική επανάσταση δεν είναι μια στιγμή.

Είναι το αποκορύφωμα, η σημειολογική κορύφωση μιας συνθήκης ωρίμανσης πολλών μικρών επαναστάσεων , ανατροπών, αλλαγών, καταλύσεων βεβαιοτήτων, σε κάθε έναν απ΄τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων, αλλά και σε κάθε πλευρά της δραστηριότητάς τους.

Μικρές ανατροπές, στην πολιτική συμπεριφορά στην κατεύθυνση της συλλογικοποίησης, στην οικονομική συμπεριφορά στην κατεύθυνση της συνεργασίας και του μοιράσματος, στην κοινωνική συμπεριφορά προς αυτήν της αλληλεγγύης, στις διαπροσωπικές σχέσεις στην κατεύθυνση της ελευθερίας μέσω του αλληλοσεβασμού, στην αυτοκριτική την υπευθυνότητα τη συνειδητότητα στο άτομο. Από τις επαναστατημένες μάζες μέχρι τον ψυχισμό. Ποιοτικές αλλά και ποσοτικές μικρές και μεγάλες επαναστάσεις, συνιστούν την κοινωνική επανάσταση. Όχι απαραίτητα βίαιες. Καταλυτικές στα σίγουρα.