Η προκήρυξη των εκλογών φέρνει πολλούς από τους συντρόφους μπροστά σε μιαν αμηχανία. Κι αυτό γιατί κάνουν το λάθος να βάλουν στη συζήτηση το αξιακό με τα περιεχόμενά του στη μια μπαλάντζα, και το εκλογικό διακύβευμα με τα δικά του σημαντικά για την συγκυρία περιεχόμενα από την άλλη.
“Δίλημμα”; Όχι.
Έχω αποφασίσει για το πως θα κινηθώ πολιτικά στη ζωή μου. Η προσπάθεια στο πολιτικό πεδίο με όρους αυτοργανωτικούς και πολιτικά αδιαμεσολάβητους, για την απελευθέρωση της κοινωνίας από το κράτος και το κεφάλαιο, είναι για εμένα μονόδρομος.
Συμπεριλαμβάνει την δημιουργία, ανάπτυξη, υποστήριξη και προώθηση προταγματικά χειραφετημένων κοινωνικών δικτύων (όπως είναι το ΜΕΚΑ) με σκοπό τον σταδιακό απεγκλωβισμό από τις κεφαλαιοκρατικές και εξουσιαστικές σχέσεις, αλλά και παράλληλα την υποστήριξη κάποιων συγκεκριμένων αναρχικών πολιτικών ομάδων και αγώνων, που διατηρούν εκείνα τα ποιοτικά στοιχεία ώστε το αξιακό να προβάλλεται με όρους καθαρότητας, συνέπειας, αλλά και διαλλακτικότητας ταυτόχρονα.
Η επιλογή αυτή έχει να κάνει με την διαπίστωση πως ο αγώνας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, έχει να αντιμετωπίσει «τις μεγαλύτερες δυνάμεις του κόσμου», οπότε και απαιτείται πλέον μια ρεαλιστική οπτική αν θέλουμε να επιτύχουμε αποτελέσματα. Γιατί για εμένα κανένας αγώνας δεν έχει νόημα αν δεν εστιάζει στο αποτέλεσμα για το οποίο γίνεται αυτός. Όποιος αγώνας δεν εστιάζει στο αποτέλεσμα, πέρα από μάταιος, είναι στην καλύτερη περίπτωση διαδικασία αυτοεκπλήρωσης και κοινωνικός ρόλος. Αυταπάτη.
Και η ρεαλιστική αυτή οπτική, κατά τη δική μου άποψη συμπεριλαμβάνει και τον προπαγανδιστικό αμιγώς πολιτικό αγώνα, και την πολύμορφη δράση και τους κοινωνικούς αγώνες, και τις συμπράξεις, και τα μέτωπα, τις διεκδικήσεις, αλλά ακόμα κι ενίοτε την κριτική αποδοχή πολιτικών που βοηθούν στην κατεύθυνση της υπόθεσης της κοινωνικής χειραφέτησης. Με αυτή τη λογική και κεντράροντας στο αποτέλεσμα, ακόμα και μέτρα και δημόσιες πολιτικές που συντείνουν στην κατεύθυνση της κοινωνικής χειραφέτησης από το κράτος και το κεφάλαιο, είναι ευπρόσδεκτα.
Με βάση τα παραπάνω το δίλημμα «ψηφίζω-δεν ψηφίζω» παίρνει όση σημασία αντιστοιχεί στη μία προς τις 1460 μέρες που μεσολαβούν μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, επειδή ακριβώς αυτές τις 1461 μέρες,έχεις επιλέξει να πάρεις τον δρόμο της προσπάθειας για την κοινωνική χειραφέτηση. Αυτός ο αγώνας είναι και η «ψήφος» μου. Η απάντησή μου στο δίλημμα «ψηφίζω, δεν ψηφίζω». Γι αυτό και το να βάλω στο ζύγι τα δυο «βαριά» ζητήματα, μπορεί αν είναι μια πρώτη αντίδραση, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι, αφού έχω αποφασίσει για το ποια θα είναι η στάση μου.
Αν υπάρχει λοιπόν ένας τρόπος να απαξιώσουμε τις εκλογικές αυταπάτες στην πράξη, αυτός είναι ο στοχευμένος και αποτελεσματικός αγώνας χωρίς αυταπάτες στις 1461 ημέρες που μεσολαβούν από την μία εκλογή στην άλλη. Κι ένας αποτελεσματικός αγώνας δεν θα πρέπει να αγνοεί την σύνταξη μιας νέας πρότασης, ενός γειωμένου σχεδίου περάσματος από το σήμερα στην ανεξούσια κοινωνία του μέλλοντος. Μια αντιπρόταση που θα δίνει απαντήσεις σε αυτόν που δεν έχει να πληρώσει τη θεραπεία της μάνας του, σε αυτόν που δεν έχει να σπουδάσει τα παιδιά του, σε αυτόν που δεν του φτάνει η σύνταξη και γκρεμοτσακίζεται από τη σκαλωσιά στα 69 του χρόνια.
Και βέβαια, το νόημα της αποχής μετουσιώνεται εντελώς στα περιεχόμενα όταν έχεις ένα στιβαρό κοινωνικό κίνημα «να χορεύει τα στερνά της αστικοδημοκρατίας κατά πως βούλεται», και διαφορετικό όταν η κυρίαρχη τάξη σε έχει στριμώξει στη μια λωρίδα της Πανεπιστημίου χωρίς να μπορείς καν να ξεμυτίσεις.
Όταν λοιπόν λέμε αποχή από τις εκλογές, θα πρέπει να έχουμε τις λύσεις έτοιμες, το σχέδιο διαφυγής από το υπάρχον έτοιμο, το εστίασμα στον εκάστοτε στόχο συγκεντρωμένο, για έναν αγώνα επιτυχημένο. Αλλιώς το πρόταγμα είναι μεν σωστό, αλλά κενό περιεχομένου αφού δεν συνάπτεται με την πραγματικότητα και τις επείγουσες κοινωνικές ανάγκες. Τα περιεχόμενα λοιπόν έχουν σημασία, και αυτά μετουσιώνουν τα αξιακά ως πραγμάτωση. Ας κάνουμε την αυτοκριτική μας, κι διαλέξουμε όποιον δρόμο θέλουμε.
Υποβολή απάντησης