Εκείνο που εξοργίζει σε αυτήν την φωτογραφία, είναι ότι αναδεικνύει το φαντασιακό του υπηρέτη. Αυτού που υπερβαίνει τη φυσική, τη κανονική συνθήκη του σερβιρίσματος, και μέσα στο νερό υπηρετεί πελάτες που πληρώνουν ξαπλωμένοι ώστε να επιβεβαιώνουν την αλαζονεία τους.
Ο μαγαζάτορας δεν πούλησε ξαπλώστρα στη θάλασσα. Ο μαγαζάτορας πούλησε την ανωτερότητα του αλαζόνα πελάτη. «Με τον παρά μου και την κυρά μου». Αυτό πουλάει ο μαγαζάτορας.
Την αίσθηση ότι ο χαρούμενος σκλάβος μπαίνει στη θάλασσα για εσένα. Δεν εξοργίζει μόνο η δουλικότητα του σερβιτόρου. Εξοργίζει η αμεριμνησία, η ασυναισθησία και η αλαζονεία του πελάτη με το χρήμα. Γιατί κι εδώ το χρήμα είναι το επίκεντρο. Η αίσθηση της ανωτερότητάς σου ως πελάτης με το πορτοφόλι. Ηδονίζονται να αγοράζουν υπηρέτες. Να γίνουν αφέντες έστω και για μια μέρα. Είναι και η κουλτούρα του κόσμου τους. Ενός κόσμου με συμπλέγματα μειονεξίας.
Όλο αυτό έρχεται και κουμπώνει στη μισθωτή συνθήκη. Δουλεία είναι. Δουλεία του χρόνου. Εκμίσθωση χρόνου. Ενοικίαση χρόνου από την ζωή μας. Η ζωή μας είναι χρόνος. Έ αυτόν τον χρόνο τον κλέβουμε μισθώνοντάς τον για τον λογαριασμό. Αλλά, και για λογαριασμό του εργοδότη. Το χρήμα κλέβει από τη ζωή μας. Δεν είναι εργασία. Είναι δουλεία.
Ούτε δούλοι ούτε αφεντικά…
Υποβολή απάντησης