Σε κάθε περίπτωση η όποια στρατηγική ενός αγώνα δεν μπορεί παρά να χαράσσεται οδηγούμενη από τις αξιακές του παράμετρες.
Αν το αξιακό σου είναι ενάντια στην ιεραρχική οργάνωση της ζωής και του εξουσιαστικού τρόπου λήψης των αποφάσεων, είναι αδιανόητο να ακολουθείς ιεραρχικές μεθόδους στη λήψη των αποφάσεων στη συλλογικότητα, πόσο μάλλον να εκλέγεις αρχηγό ή να ακολουθείς χειραγωγικές πραχτικές την άσκηση μιας προπαγανδιστικής δράσης.
Συνεπώς ο αγώνας για την αναρχία δεν μπορεί με βάση τη συνέπεια των μέσων και των σκοπών, να είναι τέτοιος αν δεν είναι αντιεραρχικός. Σε έναν τέτοιο αγώνα δεν είναι ότι δεν ιεραρχείται τίποτα. Ιεραρχούνται οι προτεραιότητες, οι στόχοι, οι σκοποί και οι θεσμοί, από μια συνέλευση ίσων κι ελεύθερων. Αυτό λοιπόν το αντιεραρχικό μα ιεραρχημένο αξιακό, διαμορφώνει συγκεκριμένες μορφές δράσης που καθορίζουν και την μορφή και τα περιεχόμενα του πολιτικού αγώνα καθώς και κυρίως, την κοινωνία που θέλεις να φτιάξεις.
Αν λοιπόν ο αγώνας ενάντια στο κράτος θέλει να είναι αξιακά συνεπής, η αναρχική θεωρία επιβάλει να δομηθεί ένα κίνημα που θα πρέπει να συμπεριλάβει το σύνολο του πληθυσμού, στο βαθμό που η αναρχία αξιακά επιδιώκει την μέγιστη δυνατή συμμετοχή και την κατάργηση της όποιας καταπίεσης ακόμα και αυτής της μειοψηφίας. Για να γίνει αυτό θα πρέπει η στρατηγική να επιδιώκει την όλο και πιο ανεκτική, κατανοητική προσέγγιση των κοινωνικών στρωμάτων, με όρους όμως αταλάντευτα αξιακούς.
Αυτό σημαίνει πως επιβάλλεται από τις αρχές της, μια στρατηγική ανατροπής με μαζικούς υπερπλειοψηφικούς όρους. Αλλιώς δεν είναι παρά μια μειοψηφική πρωτοπορία που με την δύναμη της επιβολής, το πιο πιθανό είναι να αναπαράξει την εξουσία, στο όνομα της καταπολέμησης των εχθρών της αναρχίας. Εκεί κρύβεται και ο διάβολος. Στην ευκολία του χρόν-ι-α καταπιεσμένου που επαναστατεί, να χρησιμοποιήσει το αξιακό σαν ιδεολόγημα επιβολής, τη διάρρηξη δηλαδή μέσων για χάρη των σκοπών.
Εκεί κρύβεται κι ένα μίσος. Κι όπως έλεγε ο Μαλατέστα:
«Το μίσος δεν γεννά αγάπη· με το μίσος δεν μπορούμε να ξανακατακτήσουμε τον κόσμο. Μια επανάσταση που την εμπνέει το μίσος είτε θα αποτύχει τελείως είτε θα οδηγήσει σε νέα καταπίεση που μπορεί και να ονομάζεται «αναρχική» -μήπως οι σημερινές κυβερνήσεις δεν ονομάζονται «φιλελεύθερες»; – αλλά που δεν θα είναι καθόλου λιγότερο καταπιεστική και που δεν θα αργήσει να δημιουργήσει όλες τις συνθήκες τις οποίες γεννά αναπόφευκτα η καταπίεση.
Ερρίκο Μαλατέστα, ολίγη θεωρία, Παρίσι, 17 Αυγ. 1882
Διαβλέπουμε αυτόν το κίνδυνο όταν “με το καλό” η επανάσταση ωριμάσει και φτάσει κοντά στην πηγή να πιει νερό . Συνεπώς εδώ σε αυτό το σημείο δεν χρειάζονται μισόλογα. Υποκρύπτουν πρωτοπορίες. Μαζικό υπερπλειοψηφικό κοινωνικό κίνημα, ως αξιακή προϋπόθεση ενός αναρχικά πολιτικού αγώνα.
Αυτό τα αξιακό λοιπόν υπαγορεύει και μια στρατηγική. Και αυτή συνίσταται στο ότι, σκοπός ενός αναρχικού πολιτικού κινήματος είναι να επιδιώξει να επιτύχει το αποτέλεσμα μιας υπερπλειοψηφικής μαζικής κοινωνικής επανάστασης. Για να επιτευχθεί αυτό το αποτέλεσμα της μαζικότητας της επανάστασης, απαιτείται να αλλάξουν οι συνθήκες διαμόρφωσης των συνειδήσεων έτσι ώστε η κοινωνία να αντιληφθεί την συνθήκη στην οποία ζει και να αισθανθεί εκείνη την δυσανεξία που θα φέρει μιαν αμφισβήτηση των όποιων κατεστημένων βεβαιοτήτων και την ανατροπή στις συνειδήσεις.
Για να συμβεί αυτό απαιτείται να καλλιεργηθούν μέσα στις συνειδήσεις όλες εκείνες οι αντιφάσεις που οδηγούν σε καταλυτικές για τις «βεβαιότητες» σκέψεις. Ο αναρχικός πολιτικός αγώνας με το όραμα που προτάσσει, οφείλει να είναι το ένα σκέλος πρόκλησης αμφισβήτησης στις αλλοτριωμένες συνειδήσεις, όχι απαραίτητα μόνο μέσω ανάλογης ρητορικής, όχι μόνο μέσα από την καταλυτική καθαρότητα και την ανιδιοτέλεια του οράματός του, αλλά και με αντίστοιχες δράσεις εφαρμογής στην καθημερινότητα, υποτάσσοντάς την στο όραμα στο βαθμό που είναι εφικτό.
Για τον λόγο αυτόν ο αναρχικός πολιτικός αγώνας οφείλει να είναι ολιστικός. Δηλαδή, να μην αρκείται απλά στην σκόπευση για την κατανίκηση όλων των προφανών στόχων. Απαιτεί την μαζική και γενικευμένη κοινωνική επανάσταση, όχι μόνο ως έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα, αλλά ως μια διαρκή διαδικασία αποαποικειοποίησης του εξουσιαστικού φαντασιακού από τις συνειδήσεις. Αυτό σημαίνει ότι η επανάσταση ξεκινάει από μέσα μας. Και για ευοδώσουμε ορθά έναν αγώνα με συνέπεια μέσων και σκοπών απαιτείται να υπάρχει συνέπεια στο αξιακό μέσα από τις συνειδήσεις.
Ο δε αγώνας να στελεχωθεί από ανθρώπους που έχουν επιτύχει ένα βαθμό χειραφέτησης των συνειδήσεών τους και κοινωνικής ελευθερίας στις σχέσεις του. Δεν εννοούμε κάποιον ελιτισμό διαλογής, αλλά μια διαδικασία αντίληψης προϋποθέσεων ατομικής απελευθέρωσης, απαλλοτρίωσης της εξουσιαστικότητας, ενσυναίσθησης της αυτοκριτικής ως υποχρέωση ελευθεριακότητας. Να το δουλέψουμε βρε αδερφέ! Δεν μπαίνουμε στη συλλογικότητα σαν καταναλωτές επαναστατικού lifestyle. Μπαίνουμε έχοντας παίξει μπουνιές με το “εγώ-είναι” μας για να είμαστε συλλογικά ελεύθεροι. Δύσκολο, μα απαιτητό.
Δεν είναι το θεσμικό προφανές. Είναι και το ποιοτικό, το βάθος και το πολυεπίπεδο που οφείλει να χειραφετηθεί από την κουλτούρα της κυριαρχίας και την αρρώστια της σχέσης εξουσιαστικότητας -υποταγής. Είναι η επανάσταση μέσα μας, που δίνει μάχες κάθε μέρα, με νίκες αλλά και με υποχωρήσεις. Είναι και η επανάσταση στις σχέσεις μας, που δίνουμε εξετάσεις κάθε μέρα, όπου μετριέται ο σεβασμός και η ελευθεριακότητα των σχέσεών μας. Είναι και η επανάσταση στους κοινωνικούς μας ρόλους, στην επαγγελματική συνθήκη, στις οικονομικές μας απολαβές και υποχρεώσεις, στον πολιτισμό μας. Όλα αυτά είναι πεδία μικρών και μεγάλων επαναστάσεων για κάθε επανασταμένο υποκείμενο, με μάχες αμφίρροπες και όχι πάντα νικηφόρες. Καμιά κοινωνική επανάσταση ως “τελική έφοδος” πάντως δεν πρόκειται να επιτύχει, αν δεν έχουν επιτύχει όλες εκείνες οι μικρές κοινωνικές επαναστάσεις που μπορούμε να ελέγχουμε στην ατομική –προσωπική σφαίρα.
Υποβολή απάντησης