Η επιρροή του αναρχισμού μέσα στην κοινωνία είναι ακόμα μικρή και αυτό θα πρέπει να προβληματίσει. Σίγουρα υπάρχει πολλαπλασιασμός των συντρόφων από την δεκαετία του ’80, υπάρχει η διάχυση των αξιών και των προταγμάτων σε μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού σε σχέση με τα πρώιμα χρόνια, το Indymedia έχει παράξει τεράστιο έργο στην ιστορία της άνθησης του κινήματος στα late 00’s, αλλά αυτή η αύξηση δεν έχει καταφέρει να κεφαλαιοποηθεί με όρους συλλογικοποίησης, εφαρμογών, καθημερινής διαβίωσης και εφαρμοσμένης κουλτούρας.
Η όποια επιρροή έχει κεφαλαιοποιηθεί στις ατομικές πολιτικές θέσεις και πεποιθήσεις πρώην συντρόφων, μεμονωμένα ιδιωτευόντων στην ρουτίνα των καθημερινών αναγκών. Είναι μάλιστα αυτές οι ανάγκες τόσο επιτακτικές, που ακόμα και το να οραματίζεσαι την αναρχική κοινωνία λίγο πριν κοιμηθείς το βράδυ ή να υπερασπιστείς σε μια συζήτηση κάποιες θέσεις ή αρχές, συνιστά υπέρβαση. Αυτό σημαίνει πως οι συλλογικότητες δεν καταφέρνουν να κρατήσουν τον κόσμο τους εντός τους, η έστω στον περίγυρό τους. Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις των συντρόφων που επιμένουν στο προχώρημα της ζωής τους. Και σε όλο αυτό συντελεί και η απουσία δομών, που θα μπορούσαν να εγκολπώσουν καθημερινές πρακτικές στο πεδίο του πολιτικού, και να κεφαλαιοποιούν έτσι κομμάτια της καθημερινότητας. Η ισχύς του συστήματος εξουσίας -τεράστια σίγουρα, αλλά δεν αποτελεί δικαιολογία για τα πενιχρά πολιτικά αποτελέσματα στην επιρροή του αναρχισμού στις συνειδήσεις και το τελικό αποτέλεσμα γι αυτό που μένει. Υπάρχουν σημαντικές προβληματικές στο τρόπο που γίνεται ο αγώνας, για την οργάνωση, τις δομές και τις υποδομές, την ενότητα, την κουλτούρα του αγώνα, και ειδικά στην αδυναμία εστίασης στο αποτέλεσμα.
Δεν θα το αναλύσουμε παραπέρα εδώ. Εκείνο όμως που πρέπει να γίνεται, είναι η συζήτηση και κατά συνέπεια η διερεύνηση νέων τρόπων αγώνα, που θα εστιάζουν στο αποτέλεσμα χωρίς να διαρραγεί η αξιακή συνέπεια.
Αν υπάρχει απάντηση σε αυτό το πρόβλημα, αυτό είναι το σπάσιμο του αναπαραγόμενου αδιέξοδου κύκλου. Αυτού των χρόνιων επιδίκων που παραδοσιακά ασχολείται ο χώρος, με αυτόν της πληθυσμιακής του σύνθεσης. Και τα δύο συνιστούν την ταυτότητα του “χώρου” και την ατζέντα του. Το σπάσιμο αυτό έρχεται με την δημιουργική σύνθεσή του με την εξωτερική κοινωνική πραγματικότητα, με την ανάμιξή του με το άλλο κομμάτι της κοινωνίας, χωρίς όμως να χάνεται η ελκυστικότητα του ριζοσπαστισμού του. Θέλουμε την αγριότητα, αλλά τη θέλουμε για πιο κεντρικά επίδικα. Η εργασιακή εκμετάλλευση, η εξουσιαστική καταπίεση και η αναπαραγωγή της , η φτώχεια, η αδικία, το χρήμα η κατανάλωση και οι συναλλαγές, ο δημόσιος χώρος, είναι κάποια κεντρικά επίδικα.
Όλα τα παραπάνω αναφέρονται γιατί αν ο αναρχικός πολιτικός χώρος θέλει να επιδράσει αποτελεσματικά μέσα στην κοινωνία, οφείλει πρώτα να εστιάζει στα κεντρικά επίδικα. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει πρωταρχικά να συμφύρεται με την κοινωνία, αλλά και να έχει αυτογνωσία, να ξέρει ποιος είναι, από ποιους αποτελείται, γιατί ενεργεί με τον τρόπο που ενεργεί, ποιες είναι οι ιστορικές του καταγωγές και ποια κουλτούρα κληρονόμησε.
Οφείλει να έχει μια την ορθή εικόνα της θέσης του έναντι της κοινωνίας, αλλά και της ιστορικής συγκυρίας και ειδικά της πολιτικής -μεταπολιτικής συνθήκης που διανύει. Όχι μέσα από τα οχυρά του αλλά από πάνω και ψηλά. Από την απόσταση εκείνη που μας εξασφαλίζει μια σφαιρική εικόνα για εμάς, τον αντίπαλο αλλά και το πεδίο της μάχης που πρέπει να δοθεί. Αυτή η “πανοπτική” θέση είναι που διαμορφώνει και την ανάλογη στρατηγική, εστιάζοντας στον στόχο.
Με τη σφαιρική θέαση αποκτούμε την δυνατότητα που μας δίνει η αποστασιοποίηση όταν κάνουμε αντικειμενική παρατήρηση αυτού που είμαστε. Δηλαδή να δούμε τη θέση μας, το μέγεθός μας, τις ικανότητές μας, το μέγεθος του αντιπάλου, τα μέσα του, και την μεταξύ μας ανταγωνιστική σχέση, με αντικειμενικά μετρημένους όρους συσχετισμών δύναμης. Η απόσταση από το «είδωλο» που είναι ο εαυτός μας είναι σημαντικός παράγοντας της ορθής εκτίμησης της κατάστασης. Και δυστυχώς πολλοί από εμάς υποφέρουμε από οξεία ομφαλοσκόπηση.
Κάθε στρατηγική απαιτεί τις σωστές επί μέρους τακτικές προκειμένου να πετύχει το σκοπό της. Για να επιλεγούν οι σωστές τακτικές, οφείλουμε να παρατηρήσουμε πρώτα το πεδίο του αγώνα που θα πρέπει να δώσουμε. Η κατόπτευση του πεδίου, ο τρόπος που λειτουργεί ο αντίπαλος, οι συνθήκες που γίνεται ο αγώνας, είναι απαραίτητα για την σωστή στόχευση του αντιπάλου. Είναι σημαντικό λοιπόν να παρατηρήσουμε τον τρόπο που λειτουργεί ο αντίπαλος.
Προϋπόθεση για την χάραξη μιας ορθής στρατηγικής λοιπόν είναι η σωστή αντίληψη της δικής μας κατάστασης και ακόμα περισσότερο η σωστή μέτρηση των δυνάμεων του αντιπάλου. Αυτό το τελευταίο είναι που διαμορφώνει την στρατηγική σου για το με ποια μέσα, με ποιες δυνάμεις , με ποιες τακτικές θα μπορέσεις να αναμετρηθείς με όρους νίκης απέναντί του. Και για να μπορέσει η αντίληψη να ξεφύγει από τον μικρόκοσμό μας στον οποίο συνήθως αισθανόμαστε ασφαλείς, δυνατοί, αν όχι παντοδύναμοι και άτρωτοι, θα πρέπει να πάρουμε όλες εκείνες τις αποστάσεις κατά την παρατήρηση, ώστε να έχουμε αντικειμενική εικόνα γι αυτό που έχουμε να πολεμήσουμε, αλλά και για αυτό που εμείς είμαστε.
Για να έχουμε σωστή αντίληψη του μέτρου των δυνατοτήτων μας αλλά και αυτών των δυνάμεων του αντιπάλου, θα πρέπει να βρισκόμαστε μέσα στο “γίγνεσθαι”, να αναδεύουμε με την βρώμικη πραγματικότητα, τις αντιλήψεις των άλλων, την οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική συνθήκη όλων. Αυτό μας υπαγορεύει και μια κουλτούρα αγώνα απέναντι στο υπάρχον, όπου η καθημερινή ζωή να οφείλει να είναι ενεργή και διαδραστική με την επαναστατική κουλτούρα, αν δεν θέλουμε να καταλήξουμε μια κλειστή φράξια αιθεροβαμόνων.
Υποβολή απάντησης