Όλ’ αυτά που συμβαίνουν στο ΣΡΖ, δεν είναι παρά επιβεβαίωση της αναρχικής κοσμοθεώρησης, που υπερασπίζεται την αρχή της συνέπειας μέσων και σκοπών. Μια θεώρηση που έρχεται σε αντίθεση με αυτήν της Μαρξιστικής-Λενινιστικής, όπου ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Κανένας σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Κι αυτό γιατί για να πετύχεις τον σκοπό σου όταν χρησιμοποιείς τα μέσα, τα μέσα γίνονται σκοπός. Έτσι μετατοπίζεται η στόχευση, επικεντρώνεσαι στο μέσο, και αυτό με τη σειρά του, σου διαμορφώνει μια νέα ταυτότητα χάνοντας την αρχική σου ταυτότητα.
Στον αναρχισμό υπάρχει η αντίθετη θεώρηση. Τα μέσα διαμορφώνουν το αποτέλεσμα. Η συνέλευση της συλλογικότητας οφείλει να είναι το πολιτικό πρόπλασμα της κοινωνίας που οραματίζεται. Αν θέλουμε κοινωνία που αποφασίζει μέσα από συνελεύσεις, θα πρέπει να την φτιάξουμε από σήμερα στις συλλογικότητές μας. Τα μέσα καθορίζουν το σκοπό.
Αντίθετα η κομματική ιεραρχία θα φέρει ιεραρχική κοινωνία, αιτία ταξικής συγκρότησης και στυγνής εξουσίας. Σε κάθε περίπτωση αυτό που συμβαίνει σήμερα στο κόμμα είναι για εμάς μια νομοτελειακή μετάλλαξη αναμενόμενη, που με τον τρόπο που σκέφτεται η αριστερά μοιάζει μάλλον λογική εξέλιξη. Φαίνεται δεν πήραν το μάθημά τους με τη δεύτερη κυρίως τετραετία του ΠΑΣΟΚ.
Έτσι, άλλο ένα κόμμα της αριστεράς του κοινοβουλίου, το δεύτερο της μεταπολιτευτικής «δημοκρατίας», επικέντρωσε στην επανακατάκτηση της εξουσίας, «πουλώντας την ταυτότητά του στο διάβολο». Όποια κι αν είναι η συνέχεια αυτού του μορφώματος, -που μάλλον δεν θα είναι και μεγάλη, σίγουρα δεν θα πρόκειται για το ίδιο κόμμα με τις ευρωκομμουνιστικές καταγωγές, την φιλελεύθερη κομμουνιστική θεώρηση με ευρωπαϊκή οπτική.
Πολύς κόσμος κρατώντας μικρό καλάθι, και χωρίς να περιμένει πολλά, βάσισε κάποιες ελπίδες, σε μια στοιχειωδώς καλύτερη διαχείριση, -ορθολογικότερη διοίκηση του κράτους, δικαιότερη κατανομή πλούτου, κοινωνικότερη πολιτική, και μια εφαρμογή ριζοσπαστικών πολιτικών σε ζητήματα θεσμικής φύσης, όπως π.χ. τομές στη παιδεία, στα θέματα σχέσης κράτους κι εκκλησίας, ή κάθαρσης αστυνομίας και δικαστικού σώματος. Τίποτε από τα παραπάνω δεν υλοποιήθηκε, αν και υπήρχαν ευχέρειες αφού αφορούσαν ποιοτικά ζητήματα που δεν επηρεάζονταν από την αναγκαστικότητα των μνημονιακών πολιτικών.
Η ίδια η κυβερνητική ταυτότητα, η ίδια η εξουσιαστική κουλτούρα, η καθημερινή χαιρετούρα του τροχονόμου της βουλής όταν διαβαίνεις την είσοδο, αναπαράγουν το ναρκισσισμό της εξουσίας, την απόσταση από τη γενική συνθήκη του κόσμου, την απόσταση από τις αρχές καθώς και από αυτήν την αντίληψη του κόμματος και του μέλους.
Η δημοφιλία αποτέλεσε άλλοθι -κρύπτη ιδεολογίας εξουσίασης, και σήμερα είναι εργαλείο προπαγάνδας ενός ξεμωραμένου αλαζόνα που αλαλάζοντας μονότονα «να έρθουμε σε επαφή με τη βάση» τριγυρνάει τις αγορές της επαρχίες μπας και συναντήσει μοναχικούς χειροκροτητές. Κι όταν τους συναντάει αυτοί είναι πολιτικά αμόρφωτοι, άδειοι από «αριστεροσύνη» -όπως μάλλον και ο ίδιος. Γέννημα διοίκησης Τσίπρα, όλο αυτό.
Η επιλογή της δεξιάς στροφής μετά την ήττα του κόμματος το 2019, ήταν μοιραία. Από εκεί εντάθηκε η κατηφόρα του ρεφορμισμού, με συνέπεια αυτήν την εικόνα που παρουσιάζεται σήμερα. Μετατόπιση του σκοπού από τις κοινωνικές πολιτικές, σε αυτόν της κυβερνησιμότητας. Κι όλα αυτά σε ένα ευεπίδεκτο υπέδαφος. Γιατί προϋπάρχει το υπέδαφος γι όλο αυτό. Έτσι επαληθεύεται το ρητό του Μπακούνιν, όταν στην πολεμική του στον Μαρξ αναφερόμενος στους προλετάριους που όταν γίνουν βουλευτές, θα μετατραπούν σε αστούς…
Οπότε φίλοι της αριστεράς, νομίζω ότι είναι καιρός να αναθεωρήσετε στο θέμα αυτό τα αναλυτικά σας εργαλεία, να δείτε τον κόσμο με τον τρόπο που πραγματικά αντιστοιχεί στο όραμα μιας αταξικής ανεξούσιας, ελεύθερης κομμουνιστικής κοινωνίας στη βάση της συνέπειας μέσων και σκοπών, να απαγκιστρωθείτε από τις Λενινιστικές αγκυλώσεις και να αναθεωρήσετε τα σχετικά με τον τρόπο,- την κατάληψη της εξουσίας δηλαδή, γιατί αν υπάρχει κάτι που καταλαμβάνει, αυτό είναι η εξουσία εσάς και όχι εσείς την εξουσία.
Υποβολή απάντησης