Έρχονται δύσκολες μέρες για τον κόσμο του αγώνα, αλλά και γενικότερα για όσους από εμάς τασσόμαστε υπέρ μιας ελευθεριακής/αναρχικής οργάνωσης της κοινωνίας χωρίς κράτος.
Δεν είναι μόνο η προϊούσα φτωχοποίηση και η αναπαραγωγή της επιβίωσης, ο ανύπαρκτος ελεύθερος χρόνος και η αδυναμία για σκέψη και δράση. Είναι ότι έρχεται ένα μεγάλο κύμα εθνικισμού, σε μια κοινωνία που εκφασίζεται. Κι αυτό, όχι μόνο γιατί πάντα έτσι συμβαίνει στον καπιταλισμό της υπερσυσσώρευσης και της φτωχοποίησης, αλλά και για γεωπολιτικούς λόγους.
Η εξωτερική πολιτική Μητσοτάκη καθορίζεται από τον Αμερικανικό παράγοντα, που δεν θέλει να χάσει την Τουρκία από σύμμαχο. Η Τουρκική εξωτερική πολιτική ολοένα και περισσότερο λειτουργεί σαν ένα εκκρεμές ανάμεσα στα δύο μεγάλα αντιμαχόμενα στρατόπεδα, επιδιώκοντας όλα και πιο πολλά οφέλη στη λογική του παζαριού. Δεν γνωρίζουμε αν θα παραμείνει στην ζεστή αγκαλιά του ΝΑΤΟ, ή αν θα ενταχθεί στο Σύμφωνο της Σαγκάης, τον άλλο πόλο των δύο υπερ-δυναμικών συσχετισμών.
Στη δεύτερη περίπτωση, στην περίπτωση που η Τουρκία στην κρίσιμη ώρα καταλήξει στην άλλη πλευρά από αυτήν που ανήκει τώρα, το ενδεχόμενο ενός μετώπου στο Αιγαίο είναι πιθανό. Ένα τέτοιο σενάριο θα κοστίσει γεωπολιτικά και δεν το θέλουν οι Αμερικάνοι. Θέλουν την Τουρκία στο ΝΑΤΟ και για να μείνει στο ΝΑΤΟ θα της παραχωρήσουν ότι ζητήσει.
Ο Μητσοτάκης είναι ο βολικός υπάκουος, ο «δεδομένος». Οι διεκδικήσεις της Τουρκίας σχετικά με το Αιγαίο, την ΑΟΖ και την Κύπρο είναι γνωστές. Όλα μοιάζουν να κατευθύνονται στην προοπτική των παραχωρήσεων και των υποχωρήσεων, προκειμένου να κρατηθεί η Τουρκία γεωπολιτικά στο άρμα του ΝΑΤΟ.
Αυτή η ατζέντα προκειμένου να εξυπηρετηθεί, θα χρειαστεί να προετοιμαστούν οι ντόπιοι, που με τη δύναμη της επιρροής της κοινής γνώμης, σε κανάλια ποδόσφαιρο και άλλες συνέργειες, τα δύο κράτη θα έρθουν “πιο κοντά”, με “μασάζ” έναν υποσχόμενο πλούτο και τα κοινά συμφέροντα. Την συνεκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών στο Αιγαίο.
Αυτή η προσπάθεια δορυφοροποίησης του Ελληνικού κράτους στο Τουρκικό, θα φέρει εθνικιστικές αντιδράσεις, η ριζοσπαστικοποίηση των οποίων θα πιέσουν αφόρητα τον χώρο μας και θα πετάξει στο περιθώριο τον πολιτικό μας λόγο αφού τον απο-ριζοσπαστικοποιήσει κυρίως στη σχολική νεολαία.
Εύλογη εξέλιξη θα είναι η παρανομοποίηση του αγώνα μας, πληρώνοντας έτσι ο “χώρος” μας σαν εξιλαστήριο θύμα τον καθησυχασμό του εθνικιστικού παράγοντα. Αυτή η συνθήκη εκτός απροόπτου αναμένεται τα ερχόμενα 2 χρόνια. Ήδη βλέπουμε τα πρώτα δείγματα με την ποινικοποίηση του αγώνα του Ρουβίκωνα που παραπέμπεται ως εγκληματική οργάνωση, καθώς και την νέα -μάλλον προληπτική για όσα έρχονται, αυστηροποίηση του κώδικα ποινικής δικονομίας.
Απέναντι σε αυτήν τη συνθήκη, εμείς θα αντιτάξουμε τις μικρές μας ορδές που πιθανά να καταφέρουν αυθάδεις, γενναίες, μικρές νίκες κόντρα σε όλες τις προβλέψεις, όπως κάθε φορά ανέλπιστα συμβαίνει συνήθως. Παρ’ όλ΄αυτά οι συσχετισμοί δεν επιτρέπουν και μεγάλη αισιοδοξία για το συνολικό αποτέλεσμα, ιδιαίτερα όταν οι φασίστες έχουν μπει στα σχολεία και το νέο προλεταριάτο φαίνεται να έχει αγκυλωθεί στην εκτόνωση της επιθετικότητας της κουλτούρας τους που το σύστημα ευμενώς παράγει.
Σε όλο αυτό, μία είναι η ουσιαστική απάντηση: θα πρέπει να φτιάξουμε κοινότητες. Πιθανά οι αγώνες να υποχωρήσουν, ή να πρέπει να υποχωρήσουν μπροστά σε μια κατάσταση ενός διαφαινόμενου εθνικιστικού παροξυσμού και της συνεπαγόμενης ποινικοποίησης του αγώνα μας. Οι κοινότητες είναι τα υπόγεια σημεία ένωσης των δυνάμεων, διασύνδεσης, συνάντησης, συσχέτισης και καλλιέργειας κοινής κουλτούρας. Είναι τα ασφαλή μας καταφύγια, όπου θα κρατήσουμε το δικό μας «βαθύ κράτος». Θα αποφύγουμε τους βομβαρδισμούς και θα διατηρήσουμε το ελευθεριακό μας πνεύμα μέσα από τις κάθε είδους σχέσεις μας, με την καλλιέργεια της κουλτούρας μας.
Οι ελευθεριακές κοινότητες θα υλοποιούν συντροφικές σχέσεις θα εντάσσουν την καθημερινότητα στο ελευθεριακό αξιακό, και θα ενδυναμώνονται μέσα απ΄την οικονομική καθημερινότητα όλων όσων συμμετέχουν. Ας ξέρουμε ότι έχουμε ένα μεγάλο πλήθος που μπορεί να φέρει καλά αποτελέσματα. Είμαστε πολλοί και μπορούμε.
Ας κρατήσουμε χωρίς κραυγές και ηττοπάθεια ψηλά τις αξίες μας αλλά και τις σημαίες μας, ας βρισκόμαστε αναμεταξύ μας με την επίγνωση ότι μπόρα είναι -δεν μπορεί παρά να περάσει αφήνοντας αλώβητες τις αλήθειες μας. Αν κρατήσουμε, η επόμενη ημέρα πάνω στα ερείπια θα είναι δικιά μας. Αρκεί να μείνουμε εκεί. Συνεπείς κι «επίμονοι κηπουροί» της ιδέας.
Υποβολή απάντησης