Αν υπήρχε ένα διακύβευμα που παίχτηκε στις προηγούμενες εκλογές, αυτό ήταν η σύνθλιψη του “συλλογικού” ως δημόσιο. Δημόσιος χώρος, δημόσιες πολιτικές, δημόσια παιδεία, υγεία, πρόνοια και πολλά άλλα. Αυτές οι κοινωνικές πολιτικές, έστω και στην κρατιστική μορφή τους, ήταν το άλλοθι της εξουσίασης, η αντεπιστροφή μιας κάποιας “δικαιοσύνης”, η εξισορρόπηση για την εξουσιαστική επιβολή και τις εκμεταλλευτικές σχέσεις.
Η νίκη της Νέας Δημοκρατίας του γόνου Μητσοτάκη το 2019, επισφράγισε την τυπική νίκη ενός σχεδίου που εξυφαίνονταν, καλλιεργούνταν και τελικά νίκησε κι εκλογικά. Ένα σχέδιο που υλοποιούσε έναν συνολικό κοινωνικό μετασχηματισμό που οδηγεί στην απαγωγή του συλλογικού από το φαντασιακό των ανθρώπων. Την κατάργηση της σύλληψης της κοινωνικής οργάνωσης ως τέτοιας έστω και στην κρατική μορφή της, και την οριστική εγκατάσταση μιας κοσμοθεώρησης όπου το ατομικό κυριαρχεί και το συλλογικό συλλαμβάνεται ως ομαδικό μόνο ως προς τους σκοπούς της εταιρείας. Για το ατομικό συμφέρον και μόνο.
Ακόμα και οι ακροδεξιοί και γενικότερα συντηρητικοί παλαιότεροι, διαπαιδαγωγούσαν τους νεότερους με την αντίληψη ότι το κράτος είναι «η αρτιότερη μορφή κοινωνικής οργάνωσης, που αποτρέπει τα «φυσικά» βίαια ατομικά ένστικτα κι επιβάλλει την κοινωνική ειρήνη και συνεννόηση».
Ο νεοφιλελευθερισμός δημιουργεί ανθρωπότυπο. Αδύναμες απομονωμένες ατομικότητες που ζουν μόνο με την ψευδαίσθηση της ισχύος ενός εγώ –φούσκας. Με τον ναρκισσισμό να τους δίνει ζωή, μέχρι να σκάσει η φούσκα. Μια αποποίηση του εαυτού μέσα από εγω-πρότυπα.
Ανθρωπότυπος που αναπαράγεται κατά χιλιάδες από γενιά σε γενιά όταν το ατομικό έγινε το lifestyle τη δεκαετία του ’90. Αυτή την κουλτούρα έρχεται να ενσαρκώσει ως σημαία επιβολής η φασίζουσα διακυβέρνηση των νεοφιλελεύθερων θρασιμιών, και να την μπήξει πάνω στο πτώμα της κοινωνίας.
Υποβολή απάντησης