Διαβάζοντας μια πολύ εύστοχη τοποθέτηση του σ. Άρη Τσιούμα, σχετικά με την ακροδεξιά κυβέρνηση και τους αναρχικούς, κόλλησα πάνω στη φράση των δυο πρώτων γραμμών:
“…Πάνω στο κλίμα εθνικής συνεννόησης και νομιμοποίησης των χρεοκοπημένων πολιτικών θεσμών που διαμόρφωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, ευτελίζοντας ότι απέμεινε από την εννοιολόγηση της αριστεράς, επελαύνει η Δεξιά της ΝΔ…”
Δε ξέρω αν θα μπορούσα να βρω πιο εύστοχη τοποθέτηση όσον αφορά στο ρόλο του Σύριζα, ιδιαίτερα αυτά τα χρόνια της διακυβέρνησής του, που να εξηγεί μάλιστα έμμεσα την εκλογική του ήττα.
- Δεν είναι μόνο ότι ο Σύριζα είναι ένα εξουσιαστικό κόμμα, που εφάρμοσε τη καταστολή επάνω σε κινηματικές δομές μάλιστα , και με τη πρώτη ευκαιρία.
- Δεν είναι μόνο ότι είναι ένα ιεραρχικό αρχηγικό κόμμα, με συγκεντρωτικές δομές κι αναθετικές διαδικασίες.
- Δεν είναι ότι είναι ένα αστικό κόμμα, που σέβεται τους δημοκρατικούς θεσμούς και καταδικάζει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται και τη «τρομοκρατία».
- Δεν είναι μόνο ότι είναι ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που διαχειρίσθηκε μια κρίση με όρους κοινωνικής συναίνεσης και ταξικής ειρήνης.
- Δεν είναι ότι ο Σύριζα είναι ένα ελληνικό κόμμα, που θα έκανε όλες εκείνες τις «κυβιστήσεις», οπισθοδρομώντας στη κατεύθυνση της συντήρησης, ιδιαίτερα σε σημεία που είχε ευχέρειες για «ριζοσπαστικές πολιτικές», όπως στο ζήτημα της εκκλησίας ή της παιδείας.
- Δεν είναι ότι είναι ένα αριστερό κόμμα, που κινείται με βάση την «λενινιστική» αρχή που λέει ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, οπότε υλοποιούμε ότι μπορούμε στη λογική της πολιτικής ως τέχνης του εφικτού. Μια αρχή που υλοποιήθηκε με μια σειρά οπισθοχωρήσεων αλλά κι «ελιγμών», με κορυφαίο εκείνον μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Ένα αποτέλεσμα – δείγμα της ισχυρής κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης και συνάμα απίστευτη ευκαιρία που αρπάζοντάς τη, θα μπορούσε να υλοποιήσει με κοινωνική νομιμοποίηση αντίστοιχες πολιτικές εφαρμογές.
Είναι και ότι για όλους τους παραπάνω λόγους, προτίμησε να συνεργασθεί (και μάλιστα φοβικά) με τις ελίτ, -τους δικαστές, την εκκλησία, τους εκδότες, το τραπεζικό σύστημα, και να προσαρμοσθεί με αυτές, τοποθετώντας τους «κατάλληλους» ανθρώπους στα υπουργεία άμυνας κι αστυνομίας. Παρ’ όλη τη δυσκολία των πολιτικών συσχετισμών, ο Σύριζα αποδέχτηκε και σεβάσθηκε το “θεσμικό” ρόλο της Νέας Δημοκρατίας, εντός αλλά κι εκτός βουλής. «Συνομίλησε» με τα απονομιμοποιημένα πολιτικά κόμματα που χρεοκόπησαν μια ολόκληρη κοινωνία, αλλά, και το χειρότερο, συνδιαλέχτηκε με τους υβριστές του αυτό-εξευτελιζόμενος στο όνομα της αστικο-δημοκρατικής νομιμότητας. Έτσι, απονομιμοποιήθηκε ο Σύριζα στα μάτια της κοινωνίας. Νομιμοποιώντας ο ίδιος με τη στάση του, το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα.
Επρόκειτο για μια ιστορία της αβάσταχτης ελαφρότητας της συριζαϊκής γλίτσας…Γιατί πως αλλιώς να περιγράψει κανείς αυτό που κάνει το Σύριζα να μην αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα της στιβαρότητας στην υπεράσπιση των θέσεών του, στο όνομα ενός «κοινοβουλευτικού πολιτισμού». Μια ηττοπάθεια, μια μαρτυρικής μορφής υποχώρηση απέναντι στον αρπακτικό αντίπαλο: τα χυδαία φελλοειδή δεξιά θρασίμια που σα γραββατωμένοι κάγκουρες διεκδίκησαν και πήραν τα ηνία της κοινής γνώμης, εκμεταλλευόμενοι κάθε όπλο που τους παρείχαν οι προστάτες και προαγωγοί τους. Κι εδώ δεν κριτικάρουμε υπονοώντας την απουσία κυβερνητικού καθεστωτισμού. Μιλάμε για το σεβασμό των ίδιων του των προταγματικών, και που είναι στοιχεία της υπόστασής του. Τον αυτοσεβασμό του, ως πολιτική παράταξη.
Και το ακόμη χειρότερο: ο Σύριζα επέλεξε να αποφύγει να μιλήσει με τους όψιμους ψηφοφόρους του, επιτείνοντας ακόμα περισσότερο το χάσμα με τη κοινωνία, ακόμα και όταν είχε τη δεύτερη ευκαιρία το Σεπτέμβρη του 2015. Προτίμησε να βρει τρόπους για να επικοινωνήσει στο εχθρικό μηντιακό περιβάλλον (πράγμα που κάμει ακόμη και τώρα ζητιανεύοντας τηλεοπτικό χρόνο), αλλά και να διαχειριστεί τεχνοκρατικά τα ζητήματα, με τη μέθη της ανέλπιστης επιτυχίας, αδιαφορώντας για το κοινωνικό αντίκτυπο. Τη κοινή γνώμη. Λησμόνησε μεροληπτικά την επικοινωνία με αυτούς που τον ψήφισαν. Τη πλατιά κοινωνική βάση που, ενώ ψήφισε “ριζοσπαστικά” περιμένοντας όλες εκείνες τις πολλαπλές ρήξεις με το διαπλεκόμενο κατεστημένο, όπως π.χ. τη τιμωρία της διαπλοκής και τη σύλληψη των καταχραστών, τη τιμωρία των διεφθαρμένων πολιτικών, τη δήμευση περιουσιών των εύπορων φοροφυγάδων, το διαχωρισμό κράτους κι εκκλησίας, τον εκσυγχρονισμό της παιδείας, κ.τ.λ., την ίδια στιγμή, ο Σύριζα επέλεγε να εγκλωβισθεί στο περιστύλιο της εξουσιαστικής υποκρισίας τη βουλή, απαντώντας στις λεκτικές επιθέσεις των αντιπάλων του.
Όπως και να χει, ο Σύριζα, είναι ένα κόμμα που σίγουρα δεν είναι «ριζοσπαστικό», όπως τιτλοφορείται. Για να είσαι ριζοσπάστης, θα πρέπει να είσαι έτοιμος, για τις μεγάλες και τις γενναίες ρήξεις. Και ο Σύριζα, από τότε που ήταν ΚΚΕ εσωτ., δεν ήταν ποτέ ικανός για μεγάλες και γενναίες ρήξεις, προδίδοντας τη μπουρζουάδικη κουλτούρα του. Για να είσαι ριζοσπάστης, θα πρέπει να έχεις το «μέταλλο» εκείνο που έχει διαμορφωθεί από τις ρήξεις, από τις συγκρούσεις στο δρόμο, από το αίμα των συντρόφων σου, από τη φτώχεια, την οργή ή την αδικία. Θα πρέπει να έχεις περάσει δια πυρός και σιδήρου, να έχεις ανακατευτεί με τη κοινωνία, και να τη θεωρείς μοναδικό έρεισμα, σύμμαχο ενάντια σε κάθε ελίτ και σε κάθε εξουσία. Τότε μόνο μπορείς να κάνεις ρήξεις. Και μάλιστα ικανές να συντρίψουν τις ελίτ, και να διαμορφώσουν συσχετισμούς υπερίσχυσης απέναντί τους.
Για πολλούς από εμάς, που θέλουμε να αναλύουμε τα πολιτικά με βάση το εξουσιαστικό φαινόμενο, η πορεία του σύριζα, ήταν αναμενόμενη. Η στάση και συμπεριφορά της κυβέρνησης σύριζα, χαρακτηρίσθηκε ακριβώς από όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που τα αναλυτικά μας εργαλεία προέβλεπαν πάντα, έτσι όπως περιγράφονται στα σημεία της αρχής του κειμένου. Ότι πάντα έτσι θα συμβαίνει με τα εξουσιαστικά, ιεραρχικά, αστικά, σοσιαλδημοκρατικά, προοδευτικά, ή και ακόμη ριζοσπαστικά κόμματα, που πιθανότατα θα αναδυθούν και στο άμεσο μέλλον. Επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά το κανόνα του ρεφορμιστικής λειτουργίας των κομμάτων της εξουσίας όσο αριστερά κι αν είναι. Άλλωστε οι παλιότεροι είχαμε δει το έργο με το Πασόκ της διακήρυξης της 3ης Σεπτέμβρη, οπότε βρεθήκαμε στο ίδιο έργο θεατές.
Όμως δεν ισχύει το ίδιο για τους ριζοσπάστες αριστερούς και προοδευτικούς ψηφοφόρους του. Οι τελευταίοι σε κάθε περίπτωση οφείλουν να βγάλουν μαζί με τα όποια θετικά, και τα αρνητικά συμπεράσματα από την εμπειρία του Σύριζα στη κυβέρνηση. Να εντάξουν αυτά τα συμπεράσματα στο “ευρύτερο κάδρο”. Θα πρέπει επιτέλους να αναγνωρίσουνε τη λειτουργία του κράτους και του καπιταλισμού, που εκτός από ένα αδιαίρετο όλον, -ένα σύστημα, θα πρέπει να το αντιμετωπίζουμε σα μια χρονικά διαρκώς εξελισσόμενη διαδικασία που αλλάζει πρόσωπα. Αλλάζει πρόσωπα ανάλογα με το κίνδυνο που αντιμετωπίζει από τη ρευστή κοινωνική μεταβλητή, -τη κοινωνική δυσαρέσκεια και τη συνεπαγόμενη πιθανότητα κοινωνικής επανάστασης. Αλλάζει πρόσωπα άλλοτε καλά άλλοτε κακά. Το σύστημα είναι φιλελεύθερο, αλλά και αυταρχικό. Σοσιαλδημοκρατικό προνοιακό, αλλά και νεοφιλελεύθερο. Άλλοτε προτάσσει το κρατισμό του, και άλλοτε τον 0ικονομισμό του. Το σύστημα όμως παραμένει πάντα ενιαίο, εξουσιαστικό, καταπιεστικό και αδιαίρετο. Σε αυτό το σύστημα, ο Σύριζα ανέλαβε ένα ρόλο, που στη τελική, κι ανεξάρτητα από τις πιθανά καλές προθέσεις των συντελεστών του, το συντήρησε, και μάλιστα με τρόπο έτσι όπως περιγράφεται από το σ. Άρη Τσιούμα στην αρχή: ως άρση της όποιας παραπέρα κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης, και στρώσιμο της θεσμικής ομαλότητας όπου η δεξιά «βρήκε το δρόμο της» νομιμοποιημένη. Ο Σύριζα διέσωσε το σύστημα από τη κρίση, και το έβαλε στις ράγες της ομαλότητας.
Αναγνωρίζουμε ότι για πολλούς η επιλογή της ψήφου, μπορεί να δώσει κάποιες διεξόδους και λύσεις, ως καλύτερη αναγκαστική επιλογή κατεύθυνσης απέναντι σε μια καθημερινότητα έκτακτης ανάγκης. Όμως, θα πρέπει να παραδεχθούμε, πως για μια ακόμη φορά, η ιστορία αποδεικνύει πως η αστική δημοκρατία, -πόσο μάλλον η καπιταλιστική μετα-δημοκρατία- προδίδει τους βαθιούς κι ενδόμυχους πόθους της κοινωνίας για ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη. Και η μόνη διέξοδος, η οριστική διέξοδος ως πολιτική επιλογή, είναι η κοινωνική αναρχία. Είναι η μόνη πολιτική θεωρία που έχει όλες εκείνες τις προϋποθέσεις, για να απαλλαγεί η κοινωνία, από το σύστημα κυριαρχίας,-τη συνισταμένη δηλαδή, του κράτους και του κεφάλαιου. Είναι η μόνη πολιτική θεωρία που μπορεί να εγγυηθεί τη πλήρη κι ολοκληρωτική καταστροφή τους. Που αντιμάχεται ευθέως την εκμετάλλευση και την επιβολή, και από την φύση της αλλά και ειδικά με την προαπαιτούμενη αξιακή συνέπεια των μέσων και των σκοπών μέσα στον ίδιο τον αγώνα της, διασφαλίζει τον εξοστρακισμό των όποιων εξουσιαστικών ή εκμεταλλευτικών πρακτικών, και αποκλείει τη παλινόρθωσή τους.
Για να επιτευχθεί το τέλος της ιστορίας της συστημικής κυριαρχίας, θα πρέπει οι κοινωνίες να χειραφετηθούν. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να αντιληφθούν την ανάγκη αυτοργάνωσής τους σε συνελεύσεις ως σημερινό πρόπλασμα αλλά και αυριανή κατάληξη, στη κατεύθυνση της οριστικής και αμετάκλητης γενικευμένης κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης. Συνεπώς, μοναδικός δρόμος για την επίτευξη του στόχου, είναι η πολιτικοποίηση της κοινωνίας, και η οργάνωσή της σε οριζόντιες δομές στη γειτονιά και στη δουλειά.
Γι αυτό απευθύνομαι σε όλους όσους ψήφισαν σύριζα, στη κατεύθυνση του κοινωνικού συμφέροντος, της κοινωνικής δικαιοσύνης κι ελευθερίας, που δεν είναι αλλοτριωμένοι από τα εξουσιαστικά, γραφειοκρατικά, κομματικά και μεταπολιτικά μικρόβια, να αντιληφθούν μια νέα οπτική, να συμμετάσχουν σε ένα νέο κίνημα που πιθανά θα γεννιέται δίπλα τους, και να συμβάλλουν στην αυτό-οργάνωσή του. Με όποιο τρόπο μπορούν, δίνοντάς του προτεραιότητα στις πολιτικές τους επιλογές, παρακάμπτοντας λογικές πρωτοπορίας μακριά από κομματικές γραφειοκρατίες. Εγκαινιάζοντας μια νέα διάσταση ζωής κι ενεργού πολιτικής, εντάσσοντας τον εαυτό τους στις άναρχες συλλογικότητες, αν δεν συστήσουν τέτοιες από μόνοι τους. Μοναδική προϋπόθεση να μπορέσουν ν’ αφομοιώσουν τις αρχές της αυτόνομης συλλογικότητας, και ν’ αντιληφθούν μια πολιτική ζωή χειραφετημένη μακριά από «καθοδήγηση», πρωτοπορίες, και κομματικές γραφειοκρατίες. Μια νέα αρχή στο τρόπο αντίληψης της πολιτικής ιδιότητας, από αυτή του ανά τετραετία ψηφοφόρου, στη δημιουργία, τη συνδιαμόρφωση και τη χάραξη της δικής τους πολιτικής πορείας, μέσα από αυτοοργανωμένες συλλογικότητες.
Δε πρέπει ν’ αφήσουμε καμιά πόρτα ανοιχτή ξεχασμένη στις εξουσιαστικές πολιτικές και στη κεφαλαιοκρατική οικονομία. Πλήρης κι ολοκληρωτική εξολόθρευση του συστήματος κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης. Ενταφιασμός του με άναρχους θεσμούς, που θα το θάψουν βαθιά μέσα στην ιστορία. Να σημάνει το τέλος της ιστορίας της κυριαρχίας, και την αρχή της ιστορίας της ιστορίας της κοινωνίας, της δικής μας ιστορίας. Από εμάς εξαρτάται.
Υποβολή απάντησης