Το πρόβλημα με τον ελληνικό καπιταλισμό είναι ότι χτίστηκε πάνω στις βάσεις του “τσιφλικαδισμού”. Ήταν και παραμένει μαφιόζικος, με τη λογική των “οικογενειών” και των πυραμίδων προστασίας κάτω από τα δέκα “τζάκια”. Σήμερα, ο Πειραιάς “αναπνέει” οικονομικά, πάνω στους τζίρους που κάνει το αφεντικό του μέσω του Ολυμπιακού, αλλά και των άλλων δραστηριοτήτων του. Από τους φτωχούς παλαίμαχους ποδοσφαιριστές, τους προπατζήδες, ταβερνιάρηδες, λουλουδάδες, νυχτόβιοι, μέχρι και κουλουράδες, όλοι στο μισθολόγιο…, με πρόσχημα το καλό της ομάδας που λατρεύουν. Όλοι έτοιμοι να βάλουν μπροστά το σώμα τους αν κάποιος προσπαθήσει να πειράξει και τρίχα απ΄τον ευεργέτη τους στο καιρό της κρίσης…, αφού η καταστροφή του θα σήμαινε καινούργιες αγωνίες…Και βέβαια ο “νονός” το εκμεταλλεύεται δεόντως ξεπλένοντας. Τα ίδια έκαναν και άλλοι παλιότερα, που ξεπλύθηκαν και νομιμοποιήθηκαν. Ίσως να μην έχει υπάρξει πιο ακριβής περιγραφή του φαινομένου, από αυτή της 17Ν: λματ*
Έχει να κάνει με τη Βαλκάνια, αλλά και Μεσογειακή Σιτσιλιάνικη παράδοση, που οι σχέσεις συμφέροντος, είναι επεξεργασμένες με όρους συναισθηματικής ασφάλειας αλλά και κυρίως βίαιης επιβολής, και όχι με όρους λογικής, αρχών και κανόνων, όπως συμβαίνει στις χώρες του ορθολογικά ανεπτυγμένου καπιταλισμού.
Αυτές οι σχέσεις απαιτούν χρόνο για να μεταλλαχθούν από τη Βαλκάνια μορφή τους στην Ευρωπαϊκή, και μάλλον μπορεί και να μη συμβεί ποτέ. Όχι επειδή αυτές οι ίδιες δεν “εξευγενίστηκαν”, αλλά μάλλον επειδή συντρίφτηκαν από τη γιγάντια μπότα του διεθνοποιημένου ορθοκαπιταλισμού…
*λματ: λούμπεν μεγαλοαστική τάξη.
Υποβολή απάντησης