Ειλικρινά δε μπορώ ν’ ακούω άλλο αυτή τη κλάψα. Αυτή που περιγράφει τη κρατική καταστολή ως κτηνωδία. Αυτή που εστιάζει στην αστυνομική αυθαιρεσία. Στην αστυνομοκρατία. Αυτή που εστιάζει στο πανεπιστημιακό άσυλο και στο άβατο της ιδιοκτησίας. Στα ξεγυμνώματα και στις ταπεινώσεις. Τους βασανισμούς και τους εξευτελισμούς από τους μπάτσους. Στα συνταγματικά δικαιώματα, στις μηνύσεις, το «συνήγορο του πολίτη», και τις ΕΔΕ, και στις εκκλήσεις στον Αλεβιζάτο.
Αυτή δεν είναι αξιοπρεπής ρητορική. Είναι υποτακτική ρητορική. Είναι ρητορική υπηκόου που διεκδικεί τα αυτονόητα, ως αστικά δικαιώματα από ένα κράτος –υπηρέτης αλλά και φύλακας των μεγάλων συμφερόντων, δηλαδή μηχανισμός επιβολής τους. Κοροϊδευόμαστε. Η ρητορική περί αυθαιρεσίας και δικαιωμάτων, είναι το «εναλλακτικό» χαρτί της οιονεί υποταγής στη κρατική επιβολή, το χαρτί της αυτοϋπονόμευσης. Ξέρουμε ποιο είναι το κράτος. Δε πέφτουμε από τα σύννεφα.
Θα πρέπει ως κοινωνία να ωριμάσουμε. Να καταλάβουμε ότι εμείς είμαστε η κοινωνία, κι αυτοί είναι το κράτος. Αυτά τα δύο, δε ταυτίζονται ποτέ. Λειτουργούν αντίθετα το ένα από το άλλο. Εμείς δε το χρειαζόμαστε το κράτος. Μπορούμε και μόνοι μας. Αυτοί το χρειάζονται.
Εμείς λοιπόν που δε το χρειαζόμαστε, εμείς, που μας εξευτελίζουν και να μας ταπεινώνουν, ναι εμείς οφείλουμε απέναντι στην αξιοπρέπειά μας να αντιδράσουμε. Με κάθε τρόπο: α) Με τρόπο μεθοδικό, ειρηνικό, βαθύ και αργό, μέσα από τη σύσταση αυτοργανωμένων συλλογικοτήτων που θα παρεμβαίνουν οργανωμένα και μεθοδικά μέσα στη κοινωνία, για να καλλιεργήσουν το σπόρο της κοινωνικής χειραφέτησης από το κράτος και το κεφάλαιο, αλλά και β), με τρόπο σκληρό κι άμεσο, για να αποκαταστήσουμε τη κοινωνική δικαιοσύνη, απέναντι στις ένστολες συμμορίες.
Κοντολογίς, εμφαίνεται όλο και περισσότερο η ανάγκη να ληφθούν τα ανάλογα «μέτρα τάξης» της κοινωνίας απέναντι στο κράτος. Αυτή και οφείλει να είναι η απάντηση της κοινωνίας απέναντι στη κρατική βία, αν πραγματικά θέλει να διατηρήσει την αξιοπρέπειά της…
Ας πάρουμε τα μέτρα τους…
Υποβολή απάντησης