Τελικά αυτή η ιστορία της διαχείρισης της κρίσης του κορωνοϊού, δεν είναι πρόβλημα. Είναι φανερά ένα δύσκολο στη διαχείριση, αλλά ξεκάθαρο κι απλό αξιακό δίλημμα. Υγεία ή οικονομία. Τι επιλέγεις.
Αν επιλέξεις να δώσεις προτεραιότητα στην οικονομία, τότε θα έχεις μεγάλο τίμημα στην υγεία του κόσμου που κυβερνάς. ΗΠΑ, Βραζιλία, Ηνωμένο Βασίλειο, Σουηδία, αλλά και άλλες νεοφιλελεύθερες χώρες της δυτικής Ευρώπης, έδωσαν μεγαλύτερη έμφαση στη προστασία της οικονομίας και στην ίαση μέσω της ανοσίας, τουλάχιστον αρχικά. Η οικονομία κινείται με βραδύτερους ρυθμούς, τα κέρδη σωρεύονται επίσης με βραδείς ρυθμούς, και η ζωή συνεχίζεται -με θανάτους, αλλά και με μια σχετική οικονομική δυσπραγία να προκαλεί δυσαρέσκεια, ιδιαίτερα στους «έχοντες» που έχουν συνηθίσει στα μεγάλα και τα γρήγορα κέρδη.
Η λύση στην αντιμετώπιση του ιού μοιάζει να εμφανίζεται προς το τέλος –αρχές του επόμενου έτους. Μέχρι τότε μετράς νεκρούς. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε στις εκατόμβες νεκρών, που εκτός από το μεγάλο οικονομικό κόστος, μοιάζουν να αποτελούν μια συνήθη καθημερινότητα, που δε ξέρω αν για τους κυβερνήτες αυτών των χωρών, είναι πια μια συνήθεια, παρόμοια με αυτή της δύσκολης ώρας μιας καθημερινής δυσκοιλιότητας στις επάλξεις της καθημερινής μάχης με τη λεκάνη, ή ούτε καν αυτό. Η ζωή απαξιώνεται, και ο άνθρωπος όταν δεν είναι ένα χρήσιμο οικονομικό εργαλείο, δεν έχει λόγο ύπαρξης. Άνεργοι, άστεγοι, ηλικιωμένοι, αν δεν έχουν πόρους κι ασφάλιση, δεν έχουν καμία τύχη. Πεθαίνουν.
Στον αντίποδα, αν επιλέξεις να δώσεις προτεραιότητα στον άνθρωπο και στη δημόσια υγεία ανεξάρτητα από τη ταξική του θέση, τότε, πετυχαίνεις καλή υγεία στη χώρα σου, αλλά κλείνεις την αγορά και υπάρχουν παράπονα στην οικονομία. Ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, που υπάρχει ένα σχετικά μεγάλο οικονομικό κύκλωμα που εσοδεύει από το τουρισμό, είναι λογικό να δημιουργείται πρόβλημα. Η φτώχεια είναι πηγή νέων προβλημάτων, ακόμα και αυτών της υγείας, ψυχικής και σωματικής.
Σε αυτή τη περίπτωση κοιτάζεις το κουμπαρά να δεις τι έχει μέσα, κι αν είναι γεμάτος, μετράς το χρόνο, που εκτιμάς ότι θα περάσει το κακό, κάνοντας ένα σχεδιασμό. Η λύση δε βρίσκεται στο υγειονομικό πρόβλημα, που ούτως ή άλλως δύσκολα λύνεται άμεσα, η λύση βρίσκεται στο οικονομικό ζήτημα, κι εκεί είναι που τη ψάχνεις. Εδώ δε μετράς νεκρούς, μετράς λεφτά. Και λες: πόσους εργαζόμενους έχω; Πόσους συνταξιούχους; Πόσους ανθρώπους έχω να θρέψω; Με πόσα χρήματα περνά ο πληθυσμός με τα βασικά μέχρι να περάσει η κρίση; Με τι λεφτά και πόσο χρόνο μέχρι το πρώτο εμβόλιο;
Αν έχεις λεφτά στο ταμείο σου κλείνεις τα σύνορα κρατώντας χαμηλά τα νούμερα, ιδιαίτερα αφού επέτυχες αρχικά καλό αποτέλεσμα, και προχωράς στον υπολογισμό. Μοιράζεις από 600-800 ευρώ στο καθένα, είτε είναι άνεργος, είτε είναι μεγάλο στέλεχος επιχείρησης, κι ακολουθείς εκείνες τις πολιτικές συντήρησης και ανακύκλωσης χρήματος εντός της χώρας, ώστε ο κύκλος του να δημιουργεί επάρκεια επιβίωσης, σε όλους τους οικονομικούς παράγοντες, δημόσιους, εταιρικούς, ιδιωτικούς, φυσικών προσώπων, για ένα χρονικό διάστημα. Μπαίνεις απλά στη συντήρηση, και κρατάς ενεργές και σε αναμονή τις μηχανές.
Αν τα χρήματα σου τελειώνουν, είτε γιατί οι λύσεις αργούν, είτε γιατί δεν έχεις πολλά, τότε πάλι ψάχνεις για λεφτά. Κι αν δεν έχεις, κι εξακολουθείς να θεωρείς ότι η ζωή είναι πάνω από το πλούτο, τότε δημεύεις, πλούτο ιδιωτών προκειμένου να υποστηρίξεις το αξίωμα ότι:
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΛΟΥΤΟ.
Κάποια αντίρρηση;
Υποβολή απάντησης