Η άνοιξη είναι σαν την εξέγερση. Πάντα σε εκπλήσσει. Την βλέπεις μια μέρα ανοίγοντας το ρολό του υπνοδωματίου έτσι ξαφνικά. Κραυγάζει εκκωφαντικά την έλευσή της δείχνοντας τη σθεναρότητα μιας υπόγειας δύναμης που εκκολάπτεται στο τέλος του χειμώνα.
Κι αν η άνοιξη βγαίνει από τα σκοτάδια μιας κανονικότητας όπως ο χειμώνας μια φορά τον χρόνο, δεν είναι απαραίτητο να συμβαίνει με την ίδια συχνότητα και η εξέγερση. Γιατί η εξέγερση εκκολάπτεται μετά από ολιγοχρόνιους χειμώνες, όπως άλλωστε και η επανάσταση σε πολλαπλάσια περισσότερους. Κι όταν οι χειμώνες είναι βαριοί, η άνοιξη κρατάει περισσότερο.
Κι όσο η βάρκα γέρνει μονόπαντα και για πολύ, είναι στην φορά των πραγμάτων η μοίρα της επανόδου στ’ ανάποδα, μέχρι οι ισορροπίες να φέρουν ένα αρμονικό; αποτέλεσμα. Οι μάχες και οι θυσίες τους θα δείξουν.
Ας μην απελπιζόμαστε. Ας ακούσουμε την ένταση που εκκολάπτεται μέσα μας, σαν κάλεσμα για ένα πολιτικό καθήκον που έρχεται σαν το μπουμπούκι, με βίαιη ορμή να ανοίξει τα πέταλά του.
Να! Όπως τα άνοιξε αυτή η αζαλέα που συνάντησα σήμερα. ανοίγοντας το ρολό στη μπαλκονόπορτά μου.
Υποβολή απάντησης