Επειδή κάθε χρόνο χύνονται κροκοδείλια δάκρυα για τη Μαρφίν, έτσι κι εγώ θα καταθέσω την δική μου γνώση.
Nα θυμίσω λοιπόν, ότι από το 2008 και μετά, και κυρίως με τα πρώτα μνημόνια, σε κάθε μαζική διαδήλωση σπάζονταν τράπεζες. Ήταν τόσο σύνηθες, που πλέον είχε γίνει “έθιμο”, γι αυτό και ΟΛΕΣ οι τράπεζες του κέντρου έκλειναν, κατεβάζοντας τα αλουμινένια τους ρολά ασφαλείας, που τα είχαν προμηθευτεί γι αυτό το σκοπό. Σας το λέω μετά λόγου γνώσεως, αφού τότε ήμουν τραπεζικός υπάλληλος. Από όλα τα καταστήματα των τραπεζών ακολουθούνταν πρωτόκολλα ασφαλείας, που σχεδιάζονταν από τις κεντρικές υπηρεσίες ασφάλειας της κάθε τράπεζας. Σε μέρα διαδήλωσης, όλες οι τράπεζες του κέντρου έκλειναν. Ήταν κανόνας ασφαλείας. Τέλος.
Εκείνη την εποχή, “φιλελέδες” σαν κι όλους αυτούς που τώρα θρηνούν υποκριτικά μαζί με τ’ αφεντικά τους, διαμαρτύρονταν ότι “με τις συνεχείς διαδηλώσεις δε μπορούσαν να δουλέψουν”, και δεν άφηναν την “αγορά να ανασάνει”.
Η απόφαση της διοίκησης της Μαρφίν να ανοίξει το κατάστημα εκείνη την ημέρα, εκτός από μεμονωμένη, ήταν όχι μόνο εντελώς παράλογη για την εποχή και την ημέρα, (όπως είπαμε όλες οι άλλες τράπεζες του κέντρου είχαν κλείσει, κι έκλειναν πάγια και πάντα κάθε που είχε διαδήλωση), αλλά ήταν ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ στην ευθυγράμμιση της φιλελεύθερης γραμμής, ως αντίστασης στη πράξη:
“Να εμείς δουλεύουμε ακόμα κι όταν εσείς διαδηλώνετε…”. «…Εμείς άνθρωποι της οικονομίας και της λογικής, εσείς οι τεμπέληδες απεργοί…».
Ο Βγενόπουλος έκανε “πολιτικό ακτιβισμό” στις πλάτες των υπαλλήλων του, παραβιάζοντας κάθε πρωτόκολλο ασφαλείας, αφού μάλιστα μέρα που ήταν, δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρχει δουλειά, πόσο μάλλον να εξυπηρετηθεί πελάτης. Έστειλε δηλαδή ημέρα μαζικής γενικής απεργίας και διαδήλωσης ανθρώπους να δουλέψουν, σε ένα παλιό νεοκλασσικό, μια τράπεζα χωρίς έξοδο κινδύνου, με καφέ σκούρα φιμέ τζαμαρία που από έξω δε φαινόταν αν ήταν ανοιχτή ή όχι, χωρίς ρολά ασφαλείας, σε μέρα μαζικής κινητοποίησης, και μίσος απέναντι στις τράπεζες κ το σύστημα…
Ανεξάρτητα από το που ανήκουν οι ευθύνες των φυσικών αυτουργών, αν είναι προβοκάτορες ή ανόητοι, η κύρια ευθύνη είναι στην εργοδοσία. Επρόκειτο για ενσυνείδητη αμέλεια εν όψει ενδεχόμενου κινδύνου. Και είναι λάθος να εστιάζουμε την κριτική μας στα μέσα ασφάλειας. Δεν ήταν μόνο η απουσία εξόδου κινδύνου. Ήταν η ΠΡΟΘΕΣΗ, η ΣΤΑΣΗ της εργοδοσίας, που οδήγησε αυτούς τους ανθρώπους να δουλέψουν.
Αλλά και το κυριότερο είναι στη λογική τους. Αυτή τη λογική που βάζει τη δουλειά απέναντι στη διεκδίκηση.
Αφήστε λοιπόν τις υποκριτικές κλάψες, αυτοί οι άνθρωποι σκοτώθηκαν υπηρετώντας εντολές ευθυγραμμισμένες στο φιλελεύθερο δόγμα, της “εργασίας” απέναντι στην απεργία και το “λαϊκισμό”.
Οπότε, πίσω ξεφτίλες υποκριτές τυμβωρύχοι!
Υποβολή απάντησης