57 σωροί νέων ανθρώπων στιβάζονται μέσα σε μαύρες σακούλες. Είναι τα παιδιά μας, τα συντρόφια μας, οι έρωτές μας, οι αγάπες μας, είναι οι παρέες μας με τα γέλια μας, οι ελπίδες μας, οι τελευταίες μας χαρές, είναι οι εικόνες του παράδοξα αισιόδοξου μέλλοντός μας.
Μέσα σε σακούλες μαύρες είναι. Και οι σωροί και όλα αυτά που αντιπροσωπεύουν. Και όταν τα συντρόφια, οι έρωτές μας, οι αγάπες μας, οι παρέες μας με τα γέλια μας μαζί και την ανεμελιά μας, οι ελπίδες μας, οι λιγοστές μας χαρές, ακόμα και οι τελευταίες μας εικόνες του παράδοξα αισιόδοξου μέλλοντός μας είναι σε σωρούς μέσα σε μαύρες σακκούλες, τότε σε εμάς δεν απομένει παρά η οργή και μια υπόσχεση.
Έγκλημα μιας εξουσίας που κάνει διαχείριση συμφερόντων, επιλέγοντας να αναβάλει την ασφάλεια των σιδηροδρόμων προς όφελος των συμφερόντων του αυτοκινητόδρομου και της αεροπλοΐας. Κλωτσούν το μπαλάκι πάρα πέρα κρίνοντας πως η κερδοφορία των ολιγαρχών χρηματοδοτών τους, είναι σημαντικότερη από την ασφάλεια ενός τραίνου που τρέχει στα τυφλά με 200χλμ., με 350 ψυχές επάνω. Κάθε χρόνο το τενεκεδάκι πάρα πέρα.
Γι αυτούς δεν έχει καμία σημασία. Δεν έχουν σημασία οι συγγενείς, που ούτε μια αξιοπρεπή ενημέρωση από την εταιρεία δεν αξίζουν.Δεν έχουν σημασία οι επιβάτες, φτωχαδάκια είναι, αναλώσιμοι. Όπως αναλώσιμοι είναι όλοι οι εργαζόμενοι που παράγουν την κερδοφορία στις επιχειρήσεις τους. Όπως αναλώσιμοι είναι και οι μετανάστες που σκυλοπνίγονται μισοπέλαγα για μια καλύτερη ζωή.
Σιγά μην ασχοληθούν με την ασφάλεια των τραίνων. Εκεί που είναι ο τζίρος θα πάνε. Το τραίνο έχει έξοδα. Χρειάζονται επενδύσεις. Ποιος θα τα βάλει αυτά; το κράτος; Η “ευτυχής” «κρατικά οργανωμένη κοινωνία μας», όπως έλεγε υποκριτικά πριν από λίγες μέρες η Ένωση Δικαστών κι Εισαγγελέων; Αυτό το κράτος που αναλαμβάνει τα κόστη και δίνει τα κέρδη σε οτιδήποτε ξεπουλά απαξιώνοντάς το; Από τους υδρογονάνθρακες και τη ΔΕΗ έως τα τρένα; Αυτό το κράτος;
Είναι έγκλημα. Είναι έγκλημα της δημοσιογραφίας των ΜΜΕ, που συγκαλύπτουν όλα αυτά τα χρόνια. Είναι κι αυτοί ΕΝΟΧΟΙ! Είναι συμμέτοχοι σε αυτό το έγκλημα. Και συνεχίζουν απτόητοι την χειραγώγηση των τηλεθεατών, σπρώχνοντας ζόφο για να θερίσουν αδράνεια και υπακοή στο σοκαρισμένο από αποτροπιασμό φιλοθεάμον κοινό.
Και το κοινό; Κι αυτό αδιάφορο ψάχνει στο σταθμάρχη το εξιλαστήριο θύμα να εκτονώσει μια οργή μπας και καθαρθεί από το μίσος για τις ματαιώσεις ενός κόσμου που η κερδοφορία του δεν τους συμπεριέλαβε. Ευτυχώς δεν είμαστε όλοι έτσι. Έχουμε πάρει χαμπάρι τι παίζει και ποια είναι η συνθήκη που ζούμε και θα ανατρέψουμε.
Μια συνθήκη όπου η κερδοφορία του κεφαλαίου είναι προτεραιότητα απέναντι στην προστασία των ζωών, η κοινωνική αντίδραση είναι επιταγή οργής. Πληρωτέας «άμα τη εμφανίσει» και με «υποσχετική» διαρκείας. Αυτήν ενός αυτοργανωμένου μαζικού κοινωνικού μετώπου, που σαν κίνημα θα συντρίψει την απαξίωση της ζωής.
Υποβολή απάντησης