Επειδή κάθε που την πέφτουν οι μπάτσοι στο πλήθος κατατίθενται διάφορες απόψεις για τον τρόπο αντιμετώπισης, είναι μερικά πράγματα που θα πρέπει να πούμε ανοιχτά για τις διαδηλώσεις και να συμφωνήσουμε ένθεν κακείθεν. Εδώ κατατίθεται ένας δεκάλογος γα τον τρόπο που μπορεί να γίνει κοινός τόπος, ο τρόπος.
1. Οι γελοιότητες του ΚΚΕ περί ασφαλιτών και προβοκατόρων έχει μακριά ιστορική ουρά και ξεκινάει από το μακρινό 1973 το Πολυτεχνείο του Νοέμβρη. Ό,τι ξεφεύγει από το «μαντρί» για τους ηλίθιους αυτούς οσφυοκάμπτες της γραφειοκρατικής παραλυσίας, είναι εχθρικό, προδοτικό, ασφαλίτικο. Οπότε καλό είναι να μείνουν απομονωμένοι στην χολερική ακινησία τους και την αλυσίδα περιφρούρησης της αστικής κοινοβουλευτικής τους βολής. Κρίμα αυτούς τους νέους ανθρώπους που ανάμεσά τους έχει και κάποιους σοβαρούς. Η ύπαρξή τους αποδεικνύει ότι το κόμμα αυτό είναι περισσότερο μεταφυσική κληρονομική ακολουθία παρά ορθολογική πολιτική επιλογή.
2. Ο κάθε πολιτικός χώρος εκφράζεται στο δρόμο με τους δικούς του πολιτικούς όρους, τη δική του γλώσσα, τους δικούς του τρόπους έκφρασης και πρακτικές. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίζει τι πρέπει να γίνει για άλλα μπλοκ που κινούνται στον ίδιο δρόμο, ούτε να παρεμβαίνει για τον τρόπο που εκδηλώνονται αυτοί, αφού ο δημόσιος χώρος είναι κοινός. Όταν ενεργούν παρεμβατικά, λειτουργούν κατασταλτικά, πράγμα που επενεργεί αντιπαραθετικά στις τάξεις εντός του κοινωνικού κινήματος και το αποδυναμώνουν, αν θα θέλαμε να το λογίσουμε έτσι.
3. Από την άλλη οι συγκεντρώσεις δεν είναι προϊόντα μαζικής απόφασης ενός σώματος που μέσα από τις συμφωνίες συνδιαμορφώνει τα χαρακτηριστικά της διαδήλωσης. Οπότε σε εκδηλώσεις μαζικής διαμαρτυρίας επί γενικών θεμάτων, όλα είναι δυνατά. Όταν ο κόσμος διαφορετικών πολιτικών καταβολών καταφέρει να λειτουργεί με όρους χειραφετημένου από κόμματα κοινωνικού κινήματος, ναι τότε υπάρχει η δυνατότητα αλλά και οφείλει ο κόσμος του αγώνα να μπει στη διαδικασία της συνδιαμόρφωσης, ώστε οι αποφάσεις να είναι συνδιαμορφωτικές και οι δράσεις, αλληλοσεβαστικές, συμπεριληπτικές και πολύμορφες.
Μέχρι τότε όποιος δεν μπορεί, ας κάνει τη διαδήλωση που επιλέγει ως πολιτικός κομματικός χώρος από μόνος του. Αλλιώς αν δεν θέλει ούτε αυτό, τότε να κάνει τουμπεκί αν δεν θέλει να αποχωρήσει, ή ανάποδα να συμμετάσχει στα όποια επεισόδια με ευθύνη του. Πάντως παρεμβάσεις με φωνές, παραινέσεις, κάμερες κτλ, δεν είναι αποδεκτές.
4. Η αιτίαση ότι χαλάει η συγκέντρωση ως μέσο πολιτικής πίεσης στην κυβέρνηση, θα μπορούσε να ευσταθεί αν αυτή ήταν η έκφραση ενός σχεδίου διαρκείας, όπου έχει δοθεί το σύνθημα «ή εμείς ή αυτοί». Θα συμπεριελάμβανε γενικές απεργίες διαρκείας, καταλήψεις εργοστασίων και χώρων δουλειάς, μαζικό κίνημα. Εκεί πιθανά θα μπορούσε να γίνει σεβαστή μια τακτική επίμονης πίεσης με όρους ειρηνικούς στο κέντρο της Αθήνας ενός εκατομμυρίου καθημερινών διαδηλωτών. Ναι τότε θα μπορούσαν να υπάρχουν προϋποθέσεις γι αυτήν την τακτική .
Όμως ακόμα και σε αυτήν την ακραία περίπτωση το κράτος λειτουργεί κατασταλτικά σε κάθε περίπτωση και χωρίς αφορμές. Άλλωστε έτσι λειτουργεί και τις τελευταίες μέρες.
Γράφει εκεί που δεν πιάνει μελάνι τις δικαιολογίες, και προσπαθεί να καλλιεργήσει δήθεν συμμαχίες με κομμάτια του αγωνιστικού κινήματος ώστε να το διασπάσει, ανάμεσα σε αυτούς τους νομιμόφρονες και τους «άλλους». Κι αυτό για να μην τρώνε ξύλο άδικα οι νομιμόφρονες «χριστιανοί της κομματικής αρένας».
Βέβαια τα ΜΑΤ και η Δράση δεν καταλαβαίνουν από «οδηγίες του υπουργού», και την πέφτουν πιο άνετα στον άοπλο αριστερό, από το μαύρο μπλοκ όπου θα πληρώσουν το κάτι τις τους.
5. Ο αναρχικός πολιτικός χώρος πέρα από την πολιτική του θεώρηση έχει τις πρακτικές του, την κουλτούρα της σύγκρουσης και την εξεγερτικότητα σαν χαρακτηριστικά του. Κάθε δράση που γίνεται στο δρόμο, προσδιορίζει αυτόν και τον εδαφικό χώρο που καταλαμβάνει ως σώμα. Ο χώρος ευθύνης του είναι προσδιορισμένος, οπότε η όποια κριτική για πεσίματα των μπάτσων σε σημεία άσχετα με τον χώρο ευθύνης του, είναι επιβεβαιωτική των αναρχικών απόψεων για το ρόλο της κρατικής καταστολής. Σε όποιους αυτή η πραγματικότητα ακυρώνει το «αφήγημα», ας αλλάξουν τα αναλυτικά εργαλεία τους. Γιατί φτάνουν στο παράδοξο να μιλάνε για προβοκάτορες της ασφάλειας την ίδια ώρα που περιφρουρούν το κοινοβούλιο μπροστά και με πλάτη τα ΜΑΤ, σαν αστυνομική εφεδρεία που ζηλεύει και η χρυσή αυγή. Γελοιότητες.
6. Ο αναρχικός πολιτικός χώρος οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του, και να αντιληφθεί ότι η κάθοδος στο δρόμο με όρους μάχης θα πρέπει να είναι τουλάχιστον αξιοπρεπής, αν δεν επιφέρει νικηφόρα αποτελέσματα. Όταν λέμε με όρους αξιοπρέπειας εννοούμε την ελαχιστοποίηση των απωλειών, είτε ως κίνδυνος θανάτου, είτε ως τραυματισμός, είτε ως σύλληψη ή προσαγωγή. Με όρους δηλαδή αυτοάμυνας, αλλά και αμυντικογενούς επιθετικής βίας. Απαγορεύονται οι ήττες. Αν είναι να ηττηθούμε, είναι καλύτερα να επιλέγουμε ειρηνικές περιφρουρούμενες πορείες, αφού αυτές θα είναι το αποτέλεσμα της ορθής στάθμισης των συσχετισμών ή άλλου είδους δράσεις, όπως πχ αποκεντρωμένες ή αιφνίδια καλεσμένες. Όταν μπορούμε λοιπόν.
7. Θα πρέπει επίσης να αντιληφθεί ότι η αξιοπρεπής στάση στο δρόμο, είναι απότοκο προεργασίας, προετοιμασίας, κατάλληλου εξοπλισμού, ανεφοδιασμού, μιας σωστής οργάνωσης γενικότερα. Και μια σωστή οργάνωση απαιτεί συνεργασίες, συμπράξεις, συνδιαμόρφωση, συμφωνίες εντός των κομματιών του χώρου, αν δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μιας ομόσπονδης αναρχικής πολιτικής οργάνωσης. Απαιτεί χρόνο, εξάσκηση, τακτικές, και κατάλληλο εξοπλισμό. Θέλει δουλειά και καλή οργάνωση.
8. Όπως και να έχει, οι όποιες «δρομίσιες» πρακτικές θα πρέπει να είναι απόφαση συνέλευσης, και όχι πρωτοβουλία κάποιων στην πλάτη άλλων που αγνοούν. Ο κόσμος στα αναρχικά μπλοκ ευτυχώς είναι πολύς, γνωρίζει και «μυρίζει» και είναι υποψιασμένος. Όμως δεν συμπεριλαμβάνεται ενεργά ενώ θα μπορούσε, κι έχει την ευθύνη του για την μη συμμετοχή στη συνέλευση. Η ενεργή συμπερίληψη, που σημαίνει ένα μικρό χαρτάκι με οδηγίες από τις ομάδες περιφρούρησης, μπορεί να αυξήσει την ετοιμότητα, τη συμμετοχικότητα, την αυτοάμυνα του πλήθους. Αυτό είναι το λιγότερο. Αν υπάρχει κι ένας ρόλος για τον καθένα ακόμα καλύτερα. Ο δρόμος μπορεί να γίνει μια «γιορτή», ένα πάρτι για όλους.
9. Στόχος είναι οι πορείες μας να είναι και μαζικές, και μαχητικές, και νικηφόρες. Αυτές οι πορείες δεν μπορεί να συμβούν παρά μόνο ως αντανάκλαση ενός χώρου οργανωμένου, στιβαρού, συνεννοημένου, σύμφωνου, με φωτιά στα μάτια και κυρίως,με μαζική κοινωνική απήχηση. Με κοινωνικό ρεύμα. Ας μην γελιόμαστε δεν έχουμε κάνει τη δουλειά εκείνη που θα έφερνε αυτό το αποτέλεσμα. Το αντίθετο μάλιστα. Οπότε γνώμη μου, δεν είναι ο καιρός, δεν είμαστε έτοιμοι. Θέλουμε χρόνια ακόμα να γίνει όπως θέλουμε.
10. Αν θέλουμε να περπατάμε στο δρόμο και να τρέμουνε, οφείλουμε να κάνουμε δουλειά στο κομμάτι της μαζικοποίησης της κοινής μας υπόθεσης, στην οργάνωσή μας, στην συνεννόησή μας, και στην ποιοτικοποίηση των μέσων, του εξοπλισμού αλλά και των τακτικών που χρειάζονται. Αλλιώς, ο καθείς και η ευθύνη του…δυστυχώς.
Συντροφικά
Υποβολή απάντησης