Διαβάζοντας τις αναρτήσεις διάφορων έγκριτων του διαδικτύου, παρατηρώ μιαν απογοήτευση που αφορά στην ποιότητα της κοινωνίας μας. “Να στείλουμε έξω τα παιδιά μας”, “να μεταναστεύσουμε”, “δεν έχουμε μοίρα στο γιδότοπο”, και πολλά άλλα. Προφανώς και το εκλογικό αποτέλεσμα έπεσε σαν μαύρη σκιά πάνω στα κεφάλια μας, εκλύοντας ένα πέπλο ηττοπάθειας, στον κόσμο της κοινωνικής χειραφέτησης, του ορθού λόγου και του αγώνα. Προφανώς και ο λόγος της Σκατιάνας είναι ο κυρίαρχος και παράγει συνειδήσεις.
Δεν είναι παράλογο που συμβαίνει αυτό. Δικά τους είναι τα κανάλια, δικό τους το χρήμα δικιά τους και η εξουσία.
Είναι όμως παράλογη η ηττοπαθής στάση. Κι αυτό γιατί κάθε συνθήκη, όπως αυτή που διάγουμε και μοιάζει ολοκληρωτική, ΚΑΘΕ ΣΥΝΘΗΚΗ ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ. Αρκεί να την δούμε κατάματα χωρίς μεμψιμοιρία και ηττοπάθεια, να την παρατηρήσουμε, να την δούμε πως δουλεύει, πως “μας δουλεύει” αφού είναι εξουσιαστική, και να σαμποτάρουμε τις λειτουργίες της.
Για κάθε πρόβλημα -κι εμείς σήμερα έχουμε ένα μεγάλο πρόβλημα, υπάρχουν οι αντίστοιχες λύσεις. Ακόμα κι αν είμαστε λίγοι. Ακόμα κι αν είναι έτσι όπως τα λέτε, υπάρχουν κάποιοι, 3-4 μεμονωμένοι, μπορεί και 3-4 εκατοντάδες, μπορεί και 3-4 χιλιάδες, ή εκατοντάδες χιλιάδες, ή κι εκατομμύρια, που απλά μένουν σιωπηλοί. Μένουν σιωπηλοί γιατί έχει σπαρεί η ηττοπάθεια. Κι έτσι τα θρασίμια που είναι εξουσία, κραυγάζουν αποενοχοποιημένα την τοξικότητά τους, την εκτονώνουν πια χωρίς τύψεις, τόσο που να μας σοκάρει. Την διαλαλούν μέχρι να στερέψει όλο το έρμα που γέμιζαν όλα αυτά τα χρόνια, αναζητώντας “δικαίωση” με διάφορες προφάσεις. Θα τους τελειώσει και θα μείνουν μόνοι με το κενό της ύπαρξής τους, αντίκρυ με την ανασφάλειά τους χωρίς “εχθρό”.
Όπως και να έχει εμείς οι 3-4, άτομα, δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια, μπορούμε να τους κάνουμε τη ζημιά. Αν το θέλουμε. Ας αφήσουμε την μεμψιμοιρία, κι ας πιάσουμε την αξίνα και το σπαθί κι ας αντεπιτεθούμε μετωπικά κι ενωμένοι. Θέλει δουλειά και αγριότητα. Έχουμε την αγάπη, έχουμε την ενότητα έχουμε την γνησιότητα των αισθημάτων, έχουμε και τον τρόπο, πιάνοντας το νήμα από τα βαθιά σκοτάδια της σπηλιάς, και να πάμε παραέξω.
Αρκεί να μην σταματήσουμε στην έξοδο. Αλλά να συνεχίσουμε στην κορυφή του βουνού, που δεν είναι άλλη απ΄την οριστική χειραφέτησή μας από αυτούς* που πάντα μας έσπρωχναν βαθειά μέσα….
Άλλωστε δεν έχουμε τίποτε καλύτερο να κάνουμε.
*το κράτος και το κεφάλαιο…
Υποβολή απάντησης