Είναι εγκληματίες που φορούν γραβάτες.
Οι εκατοντάδες πνιγμένοι της Πύλου, οι μανάδες με τα μικρά τους που στοιβάχτηκαν στ’ αμπάρια, είναι χαμένοι στην άβυσσο της Μεσογείου.
Είναι έγκλημα εκ προμελέτης.
Δεν είναι παρά ελάχιστες οι μέρες που η «πολιτισμένη» Ευρώπη με τους υπουργούς Εσωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης έδειξε την απέχθειά της στη μοίρα όσων διεκδικούν καλύτερους όρους ζωής στην επικράτειά της. 20 Xιλιάρικα κοστολόγησαν τη φύλαξη της «καθαρότητάς» τους. «Πρόθυμοι δεσμοφύλακες» που αναλαμβάνουν το βρόμικο έργο. Είναι ένοχοι όλοι τους για ένα μαζικό έγκλημα εκ προμελέτης. Ηθικοί αυτουργοί ενός προμελετημένου εγκλήματος.
Το κράτος που ζούμε αναλαμβάνει να φυλακίζει τις ψυχές έναντι 20 χιλιάδων το κεφάλι. Έχει έτσι κι αυτό αναλάβει το κόστος ανθρώπων, που στην πιο δημιουργική και παραγωγική τους ηλικία, γίνονται «βάρος». «Βάρος» είναι, για την αντίληψη των τρυφηλών γόνων της τρίτης μεταπολεμικής γενιάς των Ευρωπαίων, που ενταφιάζουν στη λήθη την ιστορία της αιματοκυλισμένης Ευρώπης. Αν αυτοί δεν είναι πνευματικοί απόγονοι, είναι σίγουρα κληρονόμοι των θυτών του αιματοκυλίσματος. Εκτελεστές σχεδίου ενός προμελετημένου εγκλήματος.
Το κράτος που ζούμε μισεί τους ανθρώπους που μετακινούνται. Τους θεωρεί μίασμα και υπόσχεται δια των κυβερνητικών στελεχών του να τους κάμουν το «βίο αβίωτο». Γι’ αυτό κι αναλαμβάνει ευχάριστα κι επί πληρωμή, τον ντροπιαστικό ρόλο του δεσμοφύλακα για όσους συλλάβει, επειδή δοκίμασαν να περάσουν από την επικράτειά του. Αλλιώς, αν δεν ήταν κι αυτά τα 20 χιλιάρικα το κεφάλι, όσους συλλαμβάνει τους ξαναπετάει στη θάλασσα κι ας είναι μωρομάνες. «Βάρος» είναι. «Φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να γίνεται αν δεν υπάρχουν νεκροί».
Σε αυτή την κυβέρνηση χρειάστηκαν 15 ώρες , μέχρι να πάρουν απόφαση για το τι θα κάνουν με αυτούς. Τόσες ώρες χρειάζονται για να σταθμιστεί το πολιτικό κόστος να αποβιβάζονται 750 πρόσφυγες στο λιμάνι της Καλαμάτας -την επικράτεια του ακροδεξιού Σαμαρά- λίγες μέρες πριν τις εκλογές. Θα χαθούν ψήφοι. «Να ρυμουλκηθεί».
Γι αυτό και το λιμενικό σώμα, «υπεύθυνο για την ασφαλή ναυσιπλοΐα» άφησε ένα καρυδότσουφλο φορτωμένο με 750 ψυχές να σέρνεται στα νερά μέχρι να το τουμπάρει ρυμουλκούμενο έξω από τη ζώνη ευθύνης του. Και το βύθισε… Έγκλημα από ενδεχόμενο δόλο. Φυσικοί αυτουργοί ενός προμελετημένου εγκλήματος.
Δεν είναι εγκληματίες εκ προμελέτης μόνο αυτοί που αποφασίζουν για τις τύχες των ανθρώπων σε μετακίνηση και τους απαγορεύουν την πρόσβαση στα εδάφη που διαφεντεύουν. Δεν είναι μόνο αυτοί που εγκληματούν από ενδεχόμενο δόλο, ρυμουλκώντας ένα σκάφος έτοιμο να βυθιστεί μέχρι να πετάξουν από πάνω τους τις ευθύνες της διάσωσης, ή οι κυβερνητικοί που έχουν αναλάβει τον εξευτελιστικό ρόλο του δεσμοφύλακα αθώων ανθρώπων, όπως είναι το ελληνικό κράτος.
Είναι και αυτοί -όσοι από εμάς δηλαδή- που τους ψηφίζουν, αυτοί που τους χειροκροτούν, αυτοί που χαίρονται με τον θάνατο που προκαλείται όταν σπέρνονται τα ναυάγια των φτωχών. Είναι εικόνα και κομμάτι της κοινωνίας μας, αυτό, το βρόμικο «είναι». Το αλλοτριωμένο της κομμάτι. Αυτό λοιπόν το κομμάτι της κοινωνίας μας που εκφράζει το φοβικό του σύνδρομο, αυτό που σκέφτεται τα ασθενοφόρα που θα απασχολήσουν οι πνιγμένοι, τα δωμάτια που τα σφαλίζουν αδειανά μη και λερωθούν από τους ναυαγούς και χάσουν τους τουρίστες, αυτό που ρίχνει τις ευθύνες στους διακινητές που οι ίδιοι έμμεσα και με τη στάση τους τρέφουν… Πάνω τους βασίζεται τόσο ο σχεδιασμός όσο και η υλοποίηση, η φυσική και ηθική αυτουργία ενός τέτοιου εγκλήματος. Στη δική τους συναίνεση αν όχι παρότρυνση.
Ευτυχώς υπάρχουν κι εκείνοι που ως κοινωνία σπεύδουν να αποκαταστήσουν την χαμένη τιμή της κοινωνικότητάς μας. Αυτοί που θα μοιραστούν από το υστέρημά τους για να ζήσουν κι άλλο οι συνάνθρωποί μας. Αυτοί που θα τους πάρουν αγκαλιά και θα τους βοηθήσουν στο διάβα τους. Αυτοί που θέλουν να ζήσουν σε μια χώρα ανθρώπινη, με αλληλεγγύη, καλή καρδιά και όχι με μίσος. Όλοι αυτοί που φαντάζουν λίγοι, αλλά δεν είναι. Είναι οι πολλοί που κάνουν λιγότερο θόρυβο.
Οφείλουμε να αμυνθούμε απέναντι στον θάνατο και την αλλοτρίωση. Γιατί αυτό που μας δείχνουν σήμερα με τους μετανάστες που πνίγονται ενόσω οι αρχές παρακολουθούν ατάραχα, δεν είναι παρά η επερχόμενη δική μας μοίρα. Η μοίρα των «παράτυπων» που βυθίζονται στο θάνατο επειδή έχουν ανάσα.
Δεν χωράμε στην ιδιοτελή ρατσιστική κοινωνία τους παρά μόνο ως φυλακισμένες ψυχές των 20 χιλιάδων ευρώ. Αυτό είναι το κόστος μας. Και πάλι καλά να λες. Γιατί αυτοί που πνίγηκαν, πνίγηκαν τζάμπα. Δεν τους κόστισε τίποτε. To “cost benefit ratio” ήταν ικανοποιητικό. Γλίτωσαν από 1.500.000 ευρώ.
Ή εμείς ή αυτοί.
Αυτοοργάνωση, μέτωπα αγώνα, κοινωνική επανάσταση.
ΜΕΚΑREVERSE
για ένα Μέτωπο για την Κοινωνική Απελευθέρωση (ΜΕ.Κ.Α)
από το ιδεατό στο πραγματικό (REVERSE)
Υποβολή απάντησης