Είμαστε κι εμείς στιβαγμένοι σαν τα τσαμπιά σταφύλια μιας δυσεπεξήγητης οργής, πάνω σε μια σαπισμένη ψαρότρατα έτοιμη να τουμπάρει.
Πριν τη χρεοκοπία της έπλεε στη μπουνάτσα περίφημα, κι όλοι αράξαμε αμέριμνοι κατάστρωμα δίχως σωσίβιο βγάζοντας πύρινους λόγους.
Ήρθε η φουρτούνα της χρεοκοπίας. Μια δεξιά μια αριστερά, μια ακροδεξιά. Ύστερα από 50 χρόνια μεταπολίτευσης νάμαστε πάλι εδώ στα μαύρα νερά της «πατρίδας-θρησκείας-οικογένειας», σαν να μην πέρασε μια μέρα. Εκεί είμαστε τώρα.Στη ρυμούλκηση λίγο πριν το ναυάγιο «ανοιχτά της Πύλου».
Έρχεται κόλαφος για τους νικητές και θανατικό μεγάλο. Με τα “ψέμματα” και με όρους ενδοεταιρικής δολοπλοκίας δεν αντιμετωπίζεις τα μεγάλα προβλήματα που έρχονται οσονούπω. Θα είναι μοιραίος και θα φύγει στα γρήγορα. Τι θάρθει δεν ξέρω.
Μόνο μας σωσίβιο ο ένας τον άλλον και η δικιά μας αυτοοργάνωση, με τα δικά μας δίκτυα από τα κάτω.
Ακόμα κι αν πετσοκόψουνε το “δέντρο” μας, γιατί αυτό θα κάνουνε, (κι ας μην ακούνε οι σύντροφοι αστακοί που βράζουν στο ζουμί -προνόμιο του καταξιωτικού τους θώκου), ας σπείρουμε χιλιάδες σπόρους, όσο πιο πολλούς μπορούμε.
Ακόμα κι αν πετσοκόψουνε το “δέντρο” μας, γιατί αυτό θα κάνουνε, (κι ας μην ακούνε οι σύντροφοι αστακοί που βράζουν στο ζουμί -προνόμιο του καταξιωτικού τους θώκου), ας σπείρουμε χιλιάδες σπόρους, όσο πιο πολλούς μπορούμε.
Αγώνας αντίσταση κοινωνικός πόλεμος μέχρι τέλους
Υποβολή απάντησης