Αυτό το κοινωνικό που βιώνουμε μετά των χαμό των ανθρώπων μας στα Τέμπη, είναι ένα ξύπνημα. Μια “έγερση”.
Δεν ξέρω αν και με ποιο τρόπο θα εκφραστεί στον δρόμο. Ούτε και στις κάλπες.
Σε κάθε περίπτωση, είτε ο “δρόμος” κατασταλεί βίαια, είτε οι κάλπες προκρίνουν λύσεις “εναλλακτικές”, απάλυνσης της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, θα πρέπει να καταλάβουμε ότι
αυτό το “πέρα δώθε” από την στυγνή κοινωνική υποταγή στην ανεκτική υπακοή, είναι ένα σύστημα διαχείρισης, ένα ενιαίο πράγμα από το οποίο κάθε αξιοπρεπής κοινωνία θα πρέπει να απαλλαγεί.
Εκείνο που ενδιαφέρει λοιπόν είναι αυτή η έγερση να γίνει μια υπόσχεση το λίπασμα για έναν ανατρεπτικό κινηματικό αγώνα με βάθος, διάρκεια, καταλυτικότητα κι επιμονή.
Ας μην απογοητευτούμε από την όποια εξέλιξη της έγερσης του κινήματος στο δρόμο.
Ας γίνει υπόσχεση για αδιαμεσολάβητη αυτόνομη αυτοργανωμένη κινηματική δουλειά στην αποσυνάρμωση του συστήματος κράτους/κεφάλαιου, μέσα μας, και φυσικά έξω μας.
Ας γίνει υπόσχεση για αδιαμεσολάβητη αυτόνομη αυτοργανωμένη κινηματική δουλειά στην αποσυνάρμωση του συστήματος κράτους/κεφάλαιου, μέσα μας, και φυσικά έξω μας.
Υποβολή απάντησης